Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 

54

nechanchi marta ekan, yana cheka boshladi. 

Vaqt yarim kechadan oshgan edi. Bizdan boshqa yo‘lovchilarning hammasi uxlab qolishgan bo‘lsa 

kerak. G‘ildiraklar relslarga «taq-taq» urilib, o‘zlarining tuganmas qo‘shig‘ini kuylab borardi. 

Derazalar ortidan yozgi tun pardasi g‘izillab o‘tib turar, stantsiyalarning yer bag‘irlab yonib turgan 

chiroqlari milt-milt etib o‘tardi. Parovoz yelib borayotib qattiq chinqirdi. 

— Xuddi mana shu paytda siz menga uchragan edingiz, og‘a, men esa sizning iltimosingizni bajo 

keltirolmagan edim. Endi sizga hammasi ayon bo‘lgan bo‘lsa kerak, — deb hikoyasini davom 

ettirarkan, xomushgina jilmayib qo‘ydi qo‘shnim. — Siz benzokolonka oldida qolgan edingiz, so‘ng 

«Pobeda»da mendan o‘zib ketdinglar. Buni ko‘rgan edim. Ayni, shu payt dovon etagiga yomg‘ir 

yog‘ib o‘tgandi... 

Ha, mashinani qattiq hayajon ichida haydab borardim. Nihoyat qalb sezgilarim meni aldamagan 

edi. Samad yo‘l yoqasida kutib turardi. U mashinani ko‘rishi bilanoq yo‘lni kesib chopqillab qoldi: 

— Amaki! Shofyor amaki!.. 

Demak, o‘g‘ilcham sog‘-salomat! Eh, o‘zimda yo‘q suyunib ketdim, quvonchim ichimga 

sig‘masdi! 

Men mashinani shartta to‘xtatib, kabinadan sakrab tushib, o‘g‘limga peshvoz yugurdim. 

— Nima bo‘ldi, og‘ayni, kasal bo‘lib qoldingmi? 

— Yo‘q, oyim yubormadi. Uning mashinasiga chiqmagin, deydi. Men yig‘ladim, — deb arz qilardi 

Samad, 

— Xo‘sh, hozir qanday qilib kelding? 

— Dadam, agar birov bolalarni mashinada o‘ynataman desa, qo‘yaver, o‘ynataversin, dedi. 

— Rostdanmi? 

— Men shofyor bo‘laman, dedim... 

— Albatta shofyor bo‘lasan, bo‘lganda ham qanday de! Bilasanmi, men senga nima olib keldim? 

— Men o‘yinchoq mashinani oldim. — Bunga qara, o‘ziyurar «ZIL»cha, kichkintoy shofyorlarga juda 

bop mashinada bu! 

Bola og‘zi qulog‘iga yetib jilmaydi. 

— Men doim, har doim siz bilan birga mashinada yuraman-a, amaki? — deb yolvoruvchi ko‘zlari 

bilan termildi menga. Ko‘nglim buzilib ketdi. 

— Albatta, har doim! — deb ishontirdim uni. — Istasang, Birinchi may bayramida shaharga birga 

boramiz, mashinani bayroqchalar bilan yasatamiz, keyin seni yana olib kelib qo‘yaman. — Nega men 

unga bu so‘zlarni aytganligimni, bunga qanchalik haqqim borligini va ayniqsa, o‘z so‘zlarimga nega 

birdan o‘zim ham ishonib qolganligimni hozir tushuntirish qiyin edi. Bu ham yetmagandek, yana 

so‘zlarimga erk berib gapiraverdim. — Agar yoqsa butunlay menikida qolasan! — dedim o‘g‘limga 

juda jiddiy suratda. — Biz kabinada yashaymiz, men seni doim o‘zim bilan birga olib yuraman. 

Bo‘ptimi? 

— Bo‘pti! — jon-jon deb rozi bo‘ldi Samad. — Mashinada yashaymiz! Ketdik, amaki, hozir 

ketamiz!.. 

Ba’zan kattalar ham bolalik qilib qo‘yadi. Biz kabinaga o‘tirdik. Men ishonqiramay motorni 

yurgizdim, startyorni bosdim. Samad juda xursand edi: meni tortqilar, erkalanar, o‘rindikda 

irg‘ishlardi. Mashina qo‘zg‘aldi. Samadning quvonchi ichiga sig‘masdi, tinmay kulardi, rulni, 

qarshisidagi knopkalarni ko‘rsatib allanimalar deb bijirlab gapirardi. Unga qo‘shilib men ham xursand 

bo‘lib ketdim. Ammo birdan es-hushimni yig‘ib oldim. Butun vujudimni issiq alanga qoplab oldi; nima 

qilyapman o‘zi?! Mashinaga tormoz berdim. Ammo Samad to‘xtatishga ko‘nmadi: 

— Tezroq, amaki, tezroq haydang! — derdi u. Bolaning iltijo bilan baxtiyor boqishlarini qanday 

qilib rad eta olardim. Tezlikni yanada oshirdim. Endigina g‘izillab uchib borayotgan edikki, yo‘lga 

gudron yotqizib yurgan greyder ko‘rinib qoldi. Greyder burildi-da, smolali suyuqlikni yo‘lga 

yotqizganicha bizga tomon kelaverdi, uning ketidan esa suyuqliklar solingan ulkan qozonlar orqasida 

---

Chingiz Aytmatov. Sarvqomat dilbarim (qissa)