Microsoft Word avlodlar dovoni ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
88
eslatibdirlar. «Mayli, sizga salqin joy beray, G‘azniga hokim bo‘ling, mirzo Askariy 
Qandahorga kelsin», debdilar. Hindol mirzo bu gapning yolg‘onligidan bexabar, Komron 
mirzoning taklifiga rozi bo‘libdilar. Qandahordan kuch ortib G‘azniga borsalar, darvozalar 
berk. Ichkaridan bir odam chiqib, Komron mirzoning yangi farmonini Hindolga 
ko‘rsatibdilar. Bu farmonga binoan Hindol mirzo G‘azniga emas, Haybar dovonidan 
naridagi notinch Sayfiy* joylarga — Lamg‘anot bilan Tangihoga hokim tayinlanibdir. 
— O noinsof-ey! — g‘azab bilan dedi Humoyun. — Komronning o‘zi hali 
Qandahordamikin? 
— Yo‘q, o‘tgan juma namozida Said Xalil kelib xutbani Komron mirzoning nomiga 
o‘qigandan keyin Kobulga qaytib ketdi. 
— Xonzoda begim-chi? 
— U kishi ham yig‘lab-yig‘lab Kobulga jo‘nadilar. 
— Demak, Qandahor ixtiyori hozir Mirzo Askariyda? 
— Ha, — kalontar shivirlab davom etdi. — Menga o‘g‘lim aytdi. Komron mirzo maxfiy 
farmon berib ketibdirlar. Sizni tuttirib, hibs qilishmoqchi emish. Xundor dushmanlaringiz 
bor ekan. O‘shalarga qo‘shib hajga jo‘natmoqchi emishlar. 
Humoyun shuncha uzoq yo‘l yurib, inilaridan panoh istab kelsa-yu, endi manzilga yetdim 
deganda dahshatli xatarning ustidan chiqsa! Agar kalontarning gapi rost chiqib, uni 
hajga jo‘natsalar, himoyasiz qolgan odamni xundor dushmanlari yo‘lda o‘ldirib ketishlari 
hech gap emas! 
— Nahotki inilarim mening qonimga shunchalik tashna bo‘lsa? — o‘rtanib dedi Humoyun. 
— Balki bu bir vahimali ovozadir? 
— O‘g‘lim menga maxfiy buyruq bor, dedi... Hazratim, uyimning to‘ri sizniki. Malikangiz 
yosh bolali ekanlar. bu sovuqda qayoqqa ham borgaysiz? Agar tavakkal qilib 
turaveramiz desangiz — bosh ustiga. Lekin o‘g‘lim menga, «zinhor og‘zingizdan 
chiqarmang», degan edi. Bu sirni men faqat sizga ishonib aytdim. 
— Xotirjam bo‘ling. Buni mendan boshqa hech kim bilmagay! 
— Xudo hofiz! — deb kalontar yuziga fotiha tortib o‘rnidan turdi. 
Inilari uni o‘limga mahkum etganini Humoyun hech aqliga sig‘dirolmasdi. Xafalashish, 
arazlashishlar bo‘lib turadi. Lekin Humoyun ularga biron yomonlik qilgani yo‘q-ku. Askar 
yig‘ib, Kobulga tajovuz qilib bormasa, yosh bolali xotini bilan tinch bir joy izlab 
kelayotgan bo‘lsa. Nahotki shunday katta mamlakatning bir go‘shasini o‘z inilari undan 
ko‘p ko‘rishadi? «Oddiy odam bo‘lsang eding, bir sholchaning ustiga ham sig‘ar eding, — 
degan o‘y ko‘nglidan o‘tdi. — Hamma balo sening podsholigingda. Qandahorda xutbani 
Komronning nomiga o‘qitish shunchalik qiyin bo‘lgani — sening tirik yurganing tufaylidir. 
Said Xalilu Afzalbeklar o‘z maqsadlari yo‘lida hech qanday razolatdan qaytmasligini 
Agrada Amir Bahlul bilan Nizomning boshiga tushgan falokatlarda ko‘rgan eding-ku». 
Fikri shu joyga yetganda Humoyun ehtiyot choralarini ko‘rib qo‘yishga qaror berdi va 
ichki hovliga — Hamida bonu bilan Akbarning oldiga yo‘naldi. Bola yo‘lda yana battar 
shamollagan: yo‘talib, g‘ashlik qilib yig‘lardi. Humoyun kirishi bilan Mohim bibi Akbarni 
Hamida bonuning qo‘lidan oldi-da, narigi uyga olib chiqib emiza boshladi. 
Manqalning issig‘idan yuzlari qizargan Hamida bonu: 
—Xudoga shukur-ey, yo‘l azobi tugay deb qoldimi, hazratim? — dedi. — Qandahorga 
yetsak, barcha mashaqqatlardan forig‘ bo‘lg‘aymizmikin? 
Humoyun indamay uni ikki yelkasidan oldi-da, yuzini o‘ziga qaratib, ko‘zlariga ma’yus 
tikildi. 
—Bardam bo‘ling, Hamidam! Kajraftor falak bizni yana yangi to‘fonlarga duchor qilsa 
yonimda mardona turib berursiz, degan umidim bor. 
— Voy, yana biron shum xabar keldimi? — rangi quv o‘chib so‘radi Hamida. 

---

Humoyun va Akbar – Avlodlar dovoni (roman). Pirimqul Qodirov