Microsoft Word avlodlar dovoni ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
158
yuqoriga parmaday buralib chiqadigan har ikki zinapoya ham Humoyunga yoqmadi. 
— Ikkalasini birga qo‘shib tarashlatsa quduqday tor bo‘mas edi, — dedi Akbarga o‘girilib. 
Zinapoyada qo‘l bilan tutadigan qanot ham yo‘q. Humoyun Akbarni ergashtirib ikkinchi 
qavatiga chiqdi. Bu yerdagi xonalar shinam, kitob javonlari o‘rnatsa bo‘ladigan joylari 
ham bor. Ayniqsa, uchinchi qavatdagi orasta shiypon va sakkizta oq marmar 
ustunchalarga soyabon kabi o‘rnatilgan naqshin gumbaz juda ko‘rkam edi. Shiyponda 
g‘ir-g‘ir shabada esib turibdi. 
Tik zinapoyadan chiqquncha entikib, terlab ketgan Humoyun ko‘rpacha ustiga o‘ltirib, 
o‘zini shabadaga soldi. U to nafasini rostlaguncha bir necha daqiqa o‘tdi. Bu orada Akbar 
shiypondan kaftda turganday aniq ko‘rinayotgan ulug‘vor shahar— Dehlini tomosha qildi. 
Qal’a devorining tagidan buralib oqib o‘tadigan Jamnaning g‘arbdagi qip-qizil shafaq 
rangiga bo‘yalib, yonib oqayotganidan hayratga tushdi. 
— Sen issiqni sezmaysan-a? — unga havasi kelib so‘radi Humoyun. — Tar sahrosida 
tug‘ilgansen, bu issiqlar qoningda bor. Lekin meni bugungi harorat g‘oyat betoqat qildi. 
Yoshlikda uncha sezmas edim. 
Humoyun Akbarga sinchiklab qaradi-yu, birdan Hamida bonu yodiga tushdi. Akbarning 
novdaday egiluvchan qomati va yuz-ko‘zining jozibasi Hamidaning chavgon o‘ynab 
yurgandagi yoshligini eslatardi. Humoyunning yuragini sog‘inch tuyg‘usi orziqtirib o‘tdi. 
Kobulda qolgan Hamidani ko‘rmaganiga olti oy bo‘ldi. Yana ko‘rishish nasib etarmikin? 
Ammo, shukur, ota-onasining suratini ham, siyratini ham o‘zida jam etgan o‘g‘li yonida 
yuribdi-ku. Avlodlar taqdiri bir-biriga naqadar kirishib ketishini Humoyun endi astoydil 
his qilmoqda. Akbarning taqdiri tug‘ilmasidan ancha oldin — Hamida bilan Humoyun bir-
birlari bilan ilk bor uchrashgan navro‘z kunlaridan boshlangan emasmi? Agar Humoyun 
Ganga va Karamnasa daryolariga cho‘kib ketganda Akbar ham dunyoga kelmas edi-ku. 
O‘shanda suvchi Nizom Humoyun bilan birga uning bo‘lajak o‘g‘lini — mana shu Akbarni 
ham qutqargan ekan-da. Odamning taqdiri uning o‘zidan oldin tug‘ilishi rost. 
Lekin Akbar o‘ng oylik bola paytida Qandahorda arosatda qolgani, uch yoshida Kobulda 
to‘p o‘qiga nishon qilib qo‘yilgani, kichiklikda boshdan kechirgan boshqa tahlika-yu 
tashvishlari uni tez ulg‘aytirdi. O‘g‘lining fahmi kattalarnikidan qolishmaydi. Shuning 
uchun Humoyun unga dil yorib so‘zladi: 
— Otang ham keksaygani endi bilinmoqda, o‘g‘lim! Bu yil qirq yettiga kirdim. Otam shu 
yoshda qolgan umrlarini menga baxsh etib shunqor bo‘lgan edilar. Deydilarki, otasining 
yoshiga yetgan odamni Azroil bir silkitib ko‘rarmish, bo‘sh kelsa olib ketarmish. 
Azroil — o‘lim timsoli ekanini biladigan Akbar otasiga xavotirli ko‘zlar bilan qaradi: 
— Nechun bunday dedingiz, hazratim? Men sizga munosib o‘g‘il bo‘lish orzusida 
yuribmen. Lekin hali bu orzuimning o‘ndan biri ham ushalgani yo‘q. Tangriga iltijo 
qilurmen: barcha orzularimning ushalganini siz bilan birga ko‘raylik! 
Mo‘ylabi sabza urib, ovozi yo‘g‘onlashib qolgan Akbarning bo‘liq gavdasi, o‘tkir fahmi, 
ayniqsa, hozir aytgan so‘zlari o‘n yetti-o‘n sakkiz yoshli yigitnikiga o‘xshar edi. Humoyun 
o‘zining o‘n uch yoshda hali qiyinchilik ko‘rmagan arzanda o‘smir bo‘lganini esladi. 
Akbarni esa boshidan kechirgan tahlikalari, yaqindan ko‘rgan fojealari qanchalik tez 
ulg‘aytirganini otasi bugun aniqroq sezganday bo‘ldi. O‘g‘liga iliq bir gap aytgisi kelgan 
Humoyun: 
— Jamna bo‘yidagi kiyik ovi yodingdami? — deb kulumsirab so‘radi. 
Akbar bu ovga otalig‘i Bayramxon bilan chiqqan edi. Ishi o‘ngidan kelib, semiz bir qizil 
kiyikka duch keldi, uchqur oti Hayron ustida uni quvib borib, yoy o‘qi bilan biqiniga urib 
yiqitdi. 
— Ovingiz muborak, amirzodam! — deb Bayramxon Akbarni tabrikladi. — Endi bu 
kiykdan qanday taom pishirtirmoqchisiz? 

---

Humoyun va Akbar – Avlodlar dovoni (roman). Pirimqul Qodirov