Microsoft Word avlodlar dovoni ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
258
Man Sinx Akbarni bu niyatidan qaytarmoqchi bo‘ldi. Lekin Akbar uni urishib berdi: 
— Sen kimsen o‘zing?! Qilich o‘ynashni faqat rajputlar bilurmi?.. biz-chi? 
Akbar o‘rnidan turganda kayfning zo‘ridan gavdasi chayqalib ketdi. Sopi devorga 
mahkam qistirilgan oltin qilich Akbarning ko‘kragiga to‘g‘rilangan holda nayzaday 
tahdidli yiltirab turibdi. 
Man Sinx maydan bo‘shagan oltin ko‘zachani qo‘lida tutgan holda Akbarning oldini 
to‘sdi: 
— Hazratim, kayf borida bu o‘yin juda xatarli! 
— Nari tur! — deb Akbar uni itarib tashladi. Hozir u o‘zining qilich kesmaydigan, o‘q 
o‘tmaydigan nazarkarda botir ekaniga tamoman ishonmoqda edi. Akbar gandiraklab 
borib chap ko‘kragini qilichga to‘g‘rilaganicha unga tomon tashlandi. Qilich uning chap 
ko‘kragiga sanchiladigan paytda Man Sinx qilichni qo‘lidagi may ko‘zachasi bilan urib 
tushirdi. Sopi devordan sug‘urilib, yerga uchib tushgan qilichning bir joyi Akbarning bosh 
barmog‘ini, yana bir joyi Man Sinxning ko‘rsatkich barmog‘ini kesib ketdi. Qaynisining 
ishi mast Akbarga odobsizlik bo‘lib ko‘rindi. U g‘azab bilan Man Sinxni yerga yiqitib ura 
boshladi. Lekin Abulfazl bilan roja Birbal yugurib kelib, Man Sinxni undan ajratib oldilar, 
Akbarni ming tavallolar bilan xobgohiga olib borib yotqizdilar. 
Ertasi kuni Akbarning kayfi tarqaganda Abulfazl bilan roja Birbalni xirgohiga chaqirdi va 
bog‘lab qo‘yilgan bosh barmog‘ini ko‘rsatdi: 
— Ne hodisa bo‘ldi? 
— Nahotki yodingizda bo‘lmasa, hazratim? — dedi Abulfazl va bo‘lgan voqealarni bir-bir 
aytib berdi. 
Qilgan ishlari Akbarning esida yo‘q. Faqat qilichni qinidan sug‘urgani g‘ira-shira yodiga 
tushdi. 
— Rostdan shunday bo‘ldimi? — deb Birbaldan so‘radi. 
Birbal «Gita» degan muqaddas kitobni qo‘liga olib, qasam ichdi-da: 
— Bir o‘limdan qolganingiz chin! — dedi. 
Akbar bo‘lgan hodisadan endi dahshatda keldi. Shuncha qonli janglardan omon chiqqan 
odam arzimagan bir qilich o‘yinida o‘lib ketsa... Qanchalik sharmandali ish bo‘lar edi! 
Boshqalar uning mastlikdagi g‘azabidan qo‘rqib churq etolmaganda, sherday dadil ish 
qilgan Man Sinx haqiqiy jasorat ko‘rsatibdi. 
Yana uni bu yaxshiligi uchun yerga ag‘anatib urganidan Akbar juda o‘sal bo‘ldi. 
— Kechagi bazmda bor bek-u mulozimlarni devoniomga chorlang! — deb buyurdi amir 
Jamilga. 
Ko‘pchilik qatori devoniomga kelgan Man Sinx Akbar tomonga qaray olmay, xijolat bilan 
boshini solintirib o‘ltirar edi. Akbarning rangi o‘chgan, qovog‘i shishgan, ovozi 
shamollagan odamnikiday do‘rillab chiqdi: 
— Janobi davlatxohlar, g‘alaba sharafiga qilgan bazmimizning oxiri qanday dilsiyohlik 
bilan tugaganidan xabarlaringiz bor. Biz ham osiy banda ekanmizki, shu darajada mast 
bo‘libmiz. Meni «qilich kesmaydigan botir» deb maqtaganlari yolg‘on ekaniga, mana 
dalil! — Akbar bog‘lab qo‘yilgan bosh barmog‘ini ko‘rsatdi. — Xudo rahmati ustozim 
Salim ota: «Suv balosidan, o‘t balosidan, shuhrat balosidan asrasin!» degan edilar. 
Kechasi biz shuhrat balosining qurboni bo‘lishimizga sal qolibdir. Dehlida tashqi 
dushman bizga qanday suiqasd qilgan bo‘lsa, kecha shuhratdan hovliqib mast bo‘lishim 
o‘z ichimdan chiqib, ana shunday suiqasd qilmishdir. Xayriyatki, roja Man Sinx meni bu 
ikkinchi suiqasddan qutqarib qolibdir. Maharoja, — deb Akbar Man Sinxga yuzlandi, — 
eng sodiq do‘st qanday bo‘lishini siz kecha amalda ko‘rsatibsiz. Mendan o‘tgan bo‘lsa 
ma’zur tuting! 
Man Sinx o‘rnidan turib qo‘l qovushtirdi: 

---

Humoyun va Akbar – Avlodlar dovoni (roman). Pirimqul Qodirov