Microsoft Word avlodlar dovoni ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
125
— Mirzo Humoyun shialar xizmatiga o‘tib, juda katta gunoh qildilar, — dedi Said Xalil. — 
Shu gunohlarini yuvmaguncha hazratimning yarashmoqlari choryori bosafolar ruhiga 
munosib ish bo‘lmagay. 
Komronga bu gap qo‘l keldi. U salmoqlab, vazmin gapirdi: 
— Og‘amizning yana bir katta gunohi — hazrat otamizdan meros qolgan Hinddagi ulkan 
davlatni boy berganligidir. Sherxon olamdan o‘tibdir. Endi mirzo Humoyun Hindistonga 
qaytib, o‘sha davlatni tiklasin, shialar bilan orani uzib, poklansin. Ana undan so‘ng, biz u 
bilan yarashsak arzigay! 
Gap shu bilan tugadi-yu, otliqlar arkka qarab ketishdi. Badqovoq amakilar 
uzoqlashgandan so‘ng Akbar bilan ikki ko‘kaldosh ularning g‘alvasini unutishdi-yu, 
chiroyli naqorani navbatma-navbat chalib o‘ynay boshlashdi. Ammo Xonzoda begim 
Komronni o‘rab olgan dog‘uli odamlarni xayolidan uzoqlashtirolmay qiynalardi. Nimasidir 
Boburga o‘xshaydigan ko‘hlik yigit, haroratli she’rlar bitadigan sohib iste’dod odamning 
shunday qallob muhitga tushib qolgani begim uchun katta baxtsizlikday tuyulardi. Ko‘pni 
ko‘rgan Xonzoda begim nazarida Komron oqni qora qilib ko‘rsata oladigan riyokorlar 
muhitiga go‘yo hukmfarmo, atrofidagilarga so‘zini o‘tkazadigan tojdor. Ammo atrofidagi 
riyokorlar zohiran unga bo‘ysunsalar ham, botinan uni o‘zlarining maqtovlariga asir, 
xushomadlariga mute qilib olganlarini Komron sezmaydi. Shuni o‘ylaganda Xonzoda 
begimning unga hatto rahmi keldi. Faqat Askariyni emas, hali Komronning o‘zini hm bu 
asoratdan kimdir qutqarmasa, butun umri va otameros iste’dodi hayf ketadi. Komronni 
haqiqat yo‘liga qaytarish Xonzoda begimning qo‘lidan kelmasligi bugun yana bir bor 
bilindi. Bu ish, ehtimol, Humoyunning qo‘lidan kelar. Xonzoda begim shuning uchun ham 
Qandahorga borishi va og‘a-inini bir amallab yarashtirishi kerak... 
______________ 
* Tarjimasi: Garchi oynada o‘zingni ko‘rursen 
Vale ul ko‘rganing o‘zing emassen. 
(ya’ni, surat bilan siyrat orasida farq, judolik bor) 
O‘zingni o‘zganing o‘rnida ko‘rish ajibdir 
Ammo bu ajiblik ham Xudoning ishidir.
* * * 
Baland tog‘lar orasidagi salqin Kobuldan Qandahorning jazirama issiqlariga kirib borgan 
Xonzoda begim birinchi kun ko‘p behalovat bo‘ldi. Xayriyatki, Humoyunning qarorgohi 
shahardan tashqaridagi sersuv bog‘ot joyda ekan. Humoyun ammasini boshiga 
ko‘targuday e’zozlab, ayvoni salqin sharsharaga qaragan eng xushhavo uyni unga 
bo‘shattirib berdi. Hamida bonu ham o‘g‘li Akbarning xabarini olib kelgan kayvonining 
atrofida girdikapalak bo‘lib, mehmondorchiliklar qildi. 
Ularning ko‘rishmaganlariga besh yil bo‘lgan edi. Bu orada Xonzoda begimning oxirgi 
tishlari ham tushib ketgan, hozir milki bilan ovqat chaynaydigan bo‘lib qolgan. Hamida 
bonu ham ilgarigiday emas — yuzida qandaydir bemorlik va mahzunlik alomati bor, shu 
besh yilda o‘n-o‘n besh yosh ulg‘ayganday ko‘rinadi. 
— Har qalay, sizlarni birga ko‘rganim uchun tangrimga shukronalar ayturmen, — dedi 
Xonzoda begim.— Hamida bonu, ho‘, Jamna bo‘yida siz chavgon o‘ynab yurgan kezlarda 
qilgan orzularimiz yodingizdami? Shu orzuyimga ham Xudo yetkazdi, o‘g‘ilchalaring 
Akbarjonni bag‘rimga bosib erkalatish menga nasib bo‘ldi. 
Hamida kurash tushadigan, naqora chaladigan bo‘lib qolgan o‘g‘ilchasi haqidagi 
hikoyadan ham quvonib, ham yuragi ezilib ko‘ziga yosh oldi. Humoyun esa o‘g‘lining 
qanday g‘olib chiqqanini eshitib xandon urib kuldi: 
— Yaxshilik alomati bu. Demak, Komron ham yengilgay! 

---

Humoyun va Akbar – Avlodlar dovoni (roman). Pirimqul Qodirov