Microsoft Word 1 Arif thesis cover final doc

APPENDIX 1 
YAKUP KADRI’S ATEŞTEN GÖMLEK 
FRAGMENT C 
308 
“Ateşten gömlek” romanının son sayfaları: 
Kerim Bey, Kerim Bey, gözlerinizi açtınız, beni görünce tekrar kapadınız, beni 
tanımadınız. Yatağının örtüleri altından bir elini çıkardı, elimi tuttu ve uzun bir 
müddet kalan bütün kuvvetleriyle avucunun içinde sıktı. Gözleri hala kapalıydı. 
Fakat, dudaklarında, bakışlarından daha manalı bir tebessüm vardı. Beni kendine 
doğru çekti ve daha bir nevzat-i teneffüsünden daha hafif bir şekilde dedi ki: Sizi 
nasıl tanıyamam? Çocukluk arkadaşım değil misiniz? Evlerimiz yan yanaydı. İkimiz 
bir mektebe giderdik. Durdu. Üst üste birkaç derin nefes aldı. Bizim bahçede yüksek 
sedler vardı, bu sedlerden atlamak en büyük eğlencemizdi. Sizin bahçedeki mercan 
gözlü beyaz tavşanları bile hatırlıyorum. Bir tanesi vardı ki ev kedisi gibi hoştu, 
yanımıza sokulurdu. Bir çocuk gibi güldü. Bir gün pederiniz bana hediye etmişti de 
eve getirdiğim zaman annem ‘olmaz’ demişti. Yavrucuk arkadaşlarından ayrı nasıl 
yaşar?’ Annemi hatırlıyor musun Tevfik Bey? Ve gözlerini açıp gözlerimin içine 
baktı. Dedim ki: Nasıl hatırlamam? Nasıl hatırlamam? Onu validem kadar severdim. 
Yeşil gözlü beyaz tenli, tombalak, kibar bir hanımdı. Siz bir gün ağır hasta 
olmuştunuz, kendinizden geçmiş, ateşler içinde uyumuş yatıyordunuz. Ben annemle 
ziyarete geldik ve yattığınız odaya girmek istedik. Valideniz valideme: ‘aman 
kardeşim ne olur ne olmaz. Belki sarı bir hastalıktır, girmeyeniz! dedi. Sonra 
hıçkırarak şu sözleri söylediydi : “Ah, analığın ne olduğunu simdi anlıyorum. 
Seninkini Allah saklasın! Vallahi yavrucuğuma bir şey olursa yaşamam kardeşim’. 
Bu ses bilmem neden hâlâ kulağımdadır. Kerim be tekrar elimi sıktı ve ağlamağa 
hazırlanan bir çocuk gibi alt dudağı büküldü dedi ki: -Evet. Beni çok severdi. Ondan 
sonra hiç kimse beni onun kadar sevmedi. Bilirsiniz hayatta aranılan yegâne şey 

---