Mektup yayinlari

Sahipsiz vatanın batması haktır, hak Sen sahip çıkarsan, bu vatan batmayacak.
 
Hani, sen sahip çıktın mı? Evet çıktın... Ama neye sahip çıktın. Bankadaki faiz parana ve 
midenin menfaatine. Öyle değil mi? Yalnız bunu söylerken, herkes senin gibi yaptı, demek 
istemiyorum., Öyle gençler, öyle Hasanlar, öyle Fatmalar, öyle Leylalar var ki, sadece 
dinini düşünmüş, Allah'ın, "Allah sizin mallarınızı ve canlarınızı cennet mukabilinde satın 
almıştır"(4-a) emrine uyarak mallarını ve canlarını Allah için adamışlardır. İslâmı öğrenip, 
başkalarına öğretmişlerdir. (Allah, onların hepsinden razı olsun.)
İşte sen senden, dininden nasıl koptun, seni dininden nasıl kopardılar?... Sorularla. O 
sorulan şimdi oku. Bu kitapta olan sorular, seni soru tuzaklarına karşı uyandırır 
sanıyorum. Eğer şen uyanmış isen, uykuda olan kardeşini de uyandır. Atalarımızın şu 
güzel sözünü unutma: "Su uyur, düşman uyumaz."
O kadar çok sorular var ki, anlatamam. Ben, ilk olarak liseli bir genç kızın sorularını ele 
almak istiyorum. Vaaz vermek üzere bir mevlide davet edildim. Eve gittiğimde, içerde 
gayet hareketli bir görünüm vardı. Boyalı yüzler, âdet olsun diye kapanan yarım 
başörtüleri.. Beni başka bir odaya götürmelerini, orada vaaz için biraz hazırlanmam 
gerektiğini söyledim. Salonun en sonunda bir odaya geçtim. Odada üç genç kız, ellerinde 
sigara ayak ayak üstüne atmış oturuyorlardı. Beni gördükleri halde hiç istiflerini 
bozmadılar. Halbuki, İslâm ahlâkı, kapıdan giren büyük, küçük her insana, yer göstermeyi 
emreder. Bu kızlar, İslâm görgüsü (medeniyeti) diye bir şey bilmiyorlardı, onlara çok 
görmemek lazımdı. Yalnız suratları pek asılınca sordum:
— Afedersiniz, sizi rahatsız ettim galiba...
(4-a) Tevbe Suresi, Ayet: 11.
 
Aslında gayem konuşmak için konu açmaktı. Esmer uzun boylusu:

---

— Buyrun, ne demek?
— Bilmem... Bana ilk bakışta bu duyguyu verdiniz de...
— Size öyle gelmiştir. Biz insancıl davranır, bütün insanları da severiz.
Bu kelimeler bana hemen karşımdaki muhatabımın hangi lûgatçı zihniyetten olduğunu 
anlatmaya kafi gelmişti. Yine aynı genç kıza dönerek:
— Hayret, nasıl bütün insanları sevebiliyorsunuz: Halbuki, insan fıtratında, bir diken 
ayağına batınca bütün dikenlerden çekinme duygusu vardır. Her insandan değil ama. Eğer 
ben, bir inanç uğruna bir kişiden zarar gördümse ve o zararı o kişinin inancı tasdikliyorsa, 
o kişiden de, o inançtan da nefret ederim. Siz böyle değilsiniz herhalde?
— Hayır... Ben insanları olduğu gibi kabul ederim.
— Bu bir kelime oyunu değil midir? Elbette her insan olduğu gibi kabul edilir, siz beş 
kiloyu altı kilo diye kabullenemezsiniz... Mecburen beş kilo olarak kabulleneceksiniz.
Ne olduğu belirsiz bu tartışmalardan sonra kanepeye oturdum. Genç kızların ikisi, benden 
tarafa hiç bakmıyorlardı. Esmer olanıyla arada bir göz göze gelirsek baştan savarcasına 
gülümsüyordu. İçeriden de mevlidhânın sesi geliyordu:
"Daha tıfıl iken der idi ümmeti ümmeti Sen kocaldın terkeyledin sünneti"
Kim dinliyordu bu sözleri? Millet mevlide değil, sözlerine değil, mevlidhânın güzel sesine 
aşık, mevlidhanların çoğu da mevlidin parasına âşık. Yâ Rabbi, Sen bizi bu hallerden 
kurtar. (Amin)
Konuyu açmak için esmer olan genç kıza sordum: — Mevlid sever misiniz? Gayet sessiz 
olarak:
— Bilmem, dedi, galiba sevmiyorum.
— Doğru söylüyorsunuz, eğer sevmiş olsaydınız orada. dinliyor olmanız gerekirdi. Eğer 
bana darılmaz iseniz, size sormak istiyorum; bugün buraya niçin geldiniz?
— Davet ettiler biz de geldik, ne demişler, topluma uymak lazım, biz de topluma uyduk.
— Yoo... Bu sözler yanlış, hem de çok yanlış, topluma uyulmaz, inanca uyulur. Bir 
Müslüman için ölçü: Topluma uymak değil, İslâm ne diyorsa ona uymaktır. Sizin 
söylediğiniz bu sözlerle İslâm'ı bilmeyenler aldatılıyor. İşte bakınız, arkadaşlarınız ikinci 
sigaralarını yaktılar, hâlâ bir kelime dahi konuşmadılar. Acaba ben buraya geldim diye mi 
kızdılar? Sağımda oturanlardan dik bakışlı olanı:
— Niçin kızalım?
— Bilmemki, bir hoş geldiniz bile demediniz.
— Biz, ev sahibi değiliz ki...
— Ne önemi var? Benden önce gelmişsiniz ya... Sonra çok acaib bir şekilde bakıyorsunuz. 
Halbuki, ben bir karıncayı bile incitmek istemem... Bir gören olsa, babanızı öldürdüm 
zannedecek.
— Fark etmez...
— Nedir o fark etmeyen?..
— Babamı öldürseniz de sizden aynı şekilde nefret
ederdim.
Esmer olanı atılarak:
— Aysel saçmalama..

---

— Saçmalamıyorum, doğruyu söylüyorum. Ben, bütün İslamcı yobazlardan nefret ederim.
İçi barut fıçısı gibiydi genç kızın... Kazın açık konuşması çok hoşuma gitti, hiç olmazsa 
Mason taktiği yapmıyordu.
— Seni tebrik ederim. Açık sözlü kimsenin şahsiyetini sevmesem bile, açık sözlülüğünden 
dolayı takdir ederim. Oldu olacak şunun sonunu getir bakalım. Neden İslâm'dan nefret 
ediyorsun? Ne yaptı sana İslam?...
— Ne yapacak... Görmüyor musunuz, bizi ne kadar geri bıraktı? Avrupa aya giderken, biz 
hâlâ yaya gidiyoruz.
— İslâmiyet'in ne suçu var bunda?
— Onun için geri kaldık.
— Biz İslâm'ın emrine göre mi yaşıyoruz? Yani biz İslâmiyet'in, Allah'ın emirlerini dinleyen 
bir ülke olduk da, İslâm; "Durun ilerlemeyin" emrini mi verdi? Biz de onu dinledik te sonra 
mı geri kaldık?
— Biz, İslâm'ın, namaz, oruç, hac gibi ibadet emirlerini yaptık. Fakat ilimle ilgili ibadet 
emrini yapmadık. Zaten kafirler, bu yalanı söylerken bilmişler senin hemen inanacağını. 
İslâmiyeti araştırmadan, niçin onun hakkında kötü hükümler veriyorsunuz?
— Nereden biliyorsunuz araştırmadığımı?
— Konuşmanızdan belli oluyor. İslâm'ı terkedeli beri Batı'nın kölesi olduk. Siz de, 
terketmediğimiz için geri kaldık diyorsunuz. Neyi kaldı İslam'ın, sadece nüfus kağıtlarında 
İslâm yazıyor. Siz, onu da silip yerine başka din yazsanız ne fark eder ki... Zaten devlet 
olarak da öyle, güya İslâm ülkesi, Türkiye İslâm devletiymiş... Tamamen yanlış. Çünkü; 
İslâm ülkesi demek, anayasası Kur'an olan ülke demektir. Yani o ülkenin temel kanunları 
yalnız Allah'a (c.c) aittir. Allah'ın sözü geçer. Halbuki, Türkiye'de kanunları insanlar yapar, 
insanların sözü geçer. Hatta 1928 yılında İsmet İnönü ve yüzyirmi arkadaşının imzası ile 
meclise yapılan 'tadil teklifi' kabul edilmiş ve anayasanın bazı maddeleri değiştirilmiştir. 
Böylece 1924 anayasasının ikinci maddesinden "Devletin resmi dini İslâm'dır" kaydı 
silinmiş ve 24. maddesinden meclisin vazifeleri arasında sayılan "Ahkâm-ı şeriyyenin 
tenfizi" ibaresi kaldırılmıştır.(5) Türkiye'nin, sadece şehir girişlerinde bol bol minareler 
var. Maalesef onların da içlerinde birkaç saf cemaat var. Bana şunu söyleyebilir misiniz, 
İslâm adına şu ana kadar yaptığınız ne var? Ya da şöyle diyelim, İslâm adına ne yaptınız?
— Hiçbir şey yapmadım...
— Türkiye'nin uyguladığı bir İslâmî emir söyleyebilir misiniz?
— Bilmem ki... Ha... Cuma namazı var.
— Kimler kılabiliyor cuma namazını? İş başında olan işçi kılabiliyor mu? Memur kılabiliyor 
mu?
— Hani biraz önce, İslâm yüzünden geri kaldık diyordunuz. İslâm'ın hangi emrinden dolayı 
geri kaldığımızı söylemeyecek misiniz?
(5) Din Eğitimi Ve Îmam-Hatip Okulları Davası - Ali Rıza Kırboğa, Shf. 274.
— Bilmem, bildiğim bir şey varsa, o da İslâm dini insanı yobazlaştırıyor.
— Kardeşim sen İslâm'ı biliyor musun?
— Elbette biliyorum.
— Nerde Öğrendin?
— Okulda, öğretmenimiz öğretti...
— Öğretmeniniz biliyor muydu?

---

— Herhalde biliyordu, bilmese neyi öğretecek?
— Kardeşim, Türkiye'de dini, İslâm'ı bilmeyen insanların anlattığı gibi zannediyorlar. Bir 
masal, bir cinayet anlatıp, İslâm budur deniliyor. Karşıdaki şahıs İslâm'ı bilmediğinden 
hemen inanıyor. Okulda öğretmenler, sadece namazda kılınacak dualardan birkaçını, 
belletirler bir de sadece 32 farzı madde madde öğretip teferruatına asla girmezler. Çünkü, 
32 farzın biri de, kitaplara inanmaktır. Yüz suhûf dört tane kitap vardır. Bunlardan yüz 
tanesi küçük suhûflar (yani sayfalar) halinde, dört tanesi büyük kitaplar halindedir. 
Bunlardan biri de Kur'an-ı Kerim'dir. Öğretmen, Kur'an-ı Kerim'in içindekilerini anlatsa 
devlete, yani laikliğe karşı gelmiş olacaktır. Çünkü Kur'an'da din işleri ile devlet işleri 
birbirinden katiyyen ayrılmaz. Kim ayırırsa İslâm'dan çıkmış olduğunu bildirir. Kur'an-ı 
Kerim, bir hayat nizamıdır. Şimdi, öğretmenler bunları nasıl anlatacak? Katiyyen 
anlatamazlar, eğer anlatmaya kalkarlarsa öğretmenlikten atılmaları yetmiyormuş gibi 
mahkemeye çıkarılır, hapse atılırlar... Zaten öğretmenlerin çoğu bunu bilmez, bilenler de 
yasak olduğu için anlatmazlar. Öğretmeninizin size de anlatmadığı belli oluyor. Sahi sizin 
öğretmeniniz namaz kılıyor muydu?
— Kılmıyordu, fakat çok temiz kalpliydi.
— Temiz kalpli olsa, Allah'a (c.c.) rest çeker miydi? İslâmiyet'i bilse namazını geçirir miydi?
— Yok kardeşim yok, İslâm oyuncak değildir. Öğretmeninin sana İslam'ı tam olarak 
anlattığını zannetme... İslâmiyet'ten bildiğini zannetiğin, imanın altı şartı ile İslâm'ın beş 
şartı. Ama inan bana onları da bilmiyorsundur.
— Size öyle geliyor, bilmez olur muyum hiç.
— O halde söyle bakalım imanın altı şartından birincisi olan Allah'a (c.c.) inanmak nasıl 
olur? Ve sen nasıl inanıyorsun?
— Ben inanmıyorum ki?
— Ha... Demek inanmıyorsun. Hani okulda dini öğrenmiştin? Allah'ı öğrenmeyenin dini 
öğrenmesi mümkün mü?
Tartışmamız hızlanmaya başlamıştı ki, vaaz vermem için beni diğer odaya çağırdılar. 
Kızlara dönerek:
— Neyse, çok güzel münazara ediyorduk, şimdi vaaz vereceğim. Konu da, "İslam nedir?" 
olacak. İsterseniz siz de dinleyin, dedim.
Müsaade isteyerek çıktım.
Bildiğim kadarı ile İslâmiyet'in bir dünya nizamı olduğunu, ölüler için değil, bilakis diriler 
için indiğini, ölü olup da yaşayan ruhların ancak İslâm ile dirileceğini, İslâmiyet'i tatbik 
etmediğimiz müddetçe dünyanın ve Türkiye'nin huzura kavuşamayacağını anlattım. Sonra, 
Asr sûresinin önemini anlatarak, cihadın namaz gibi farz olduğunu ve İslâm'ın Türkiye'de 
çok yanlış tanıtıldığını anlattım. Dua ile vaazımı bitirdiğimde, kızların ikisini de salonun 
sonunda dinliyor buldum. Hareketlerinden, bir hayli değişmiş olduklarını farkettim. Ah... 
Kahr-u perişan olası zalim kafirler, ahhhh... Bizi, dinimizden ayırıp nasıl perişan ettiniz. 
Daha az önce bana dönüp bakmayanların, kırkbeş dakika sonra bana karşı tavırları nasıl 
değişmişti. Bu kızlar şu anda lisede okuyorlardı.
İlkokul birinci sınıftan itibaren yapıla gelen Materyalizm (dinsizlik) aşısı hakkında bir 
hesap yapalım:
Beş yıl ilkokul, üç yıl ortaokul, (bu kızlar lise ikide), iki yıl da lise, toplam on sene yapıyor. 
Bir yıl 365 gün olduğuna göre, 365'i 10 ile çarptığımız zaman, 3650 gün yapıyor. Şimdi bu 
kızlar, her gün İslâm'ın emrine zıt bir kelime öğrense, on senede 3650 kelime (hüküm) 
yapar. İslâm'da var olan emirleri yok, yok olan emirleri de var olarak öğrenmişlerse, şimdi 
ben on senedir İslam'ın emirlerine aykırı hüküm öğrenmiş, yani on senedir İslâm'ı yanlış 

---

öğrenmiş bu kızlara kırkbeş dakikada veya iki saatte ne öğretebilirdim? İslâm'ı kafalarına 
nasıl yerleştirecektim? Nasıl yerleştirebilirdim? Buna imkan var mıydı? Üstelik, beyinlere 
yapılan bunca aşılardan sonra.... Çocukluğumda, komşu çocuklarla bir bankanın çocuk 
tiyatrosuna gitmiştim. Tiyatroda alçak zalimlerin iğrenç oyunları sergileniyordu. İğrenç 
yüzlü bir sakallı, elinde tesbih insanlara yapmadığı kötülük kalmıyordu. O günden sonra 
nerede bir sakallı görsem, nerede bir tesbih görsem psikolojikman bana bir iğrenmek, 
onlara karşı bir nefret duyardım. Bu durum yıllarca böyle devam etti.. Fakat ne zaman ki 
dinimi öğrendim, bu oyunların kafir oyunları olduğunu anladım, kendimi düzelttim. Bu 
genç kızlar da, kimbilir kaç tane kafir aşısı almışlardı. "Kapalılarda neler var, neler!" diyen 
kafirlerin sözlerine onlar da kanmışlardı. Son olarak, oradan ayrılacağım zaman onlara 
dedim ki:
— Aslında tam istenilen bir şekilde konuşamadık, daha doğru dürüst hiçbir konuya 
giremedik. Vaktiniz olmuş olsaydı, biraz konuşurduk...
İki genç kız:
— Sizinle tartışmayı biz de isteriz, dediler. Ben.de:
— Önemli olan tartışmak değil, hedefe ulaşmaktır. Tartışmayı sen kaybettin, ben kazandım 
durumuna getirirsek, hiçbir netice elde edilmez... Önemli olan doğruyu bulmaktır İki zıt 
fikrin ikisi de doğru olamaz, doğru bir tanedir. O bir olan doğruyu da aramak her insanın 
görevidir. Tartışmada ben mağlup olabilirim fakat İslâm asla mağlup olmaz. Eğer siz beni 
susturursanız bu benim acizliğimden, İslâm'ı az bildiğimdendir. Çünkü, İslâm, Allah'ın 
(c.c.) sözleridir, emirleridir. Fakat sizin savunduğunuz sözler (fikirler) insanların 
sözleridir. İnsanları Allah yarattığına göre, elbette Allah (c.c)ın sözleri (kanunları) 
insanların sözlerinden çok daha üstün ve doğrudur.
Sonra biraz daha konuşmak için ayrı bir odaya geçtik.. Cemaatten on-onbeş meraklı kadın 
da bizimle beraber geldi... Tekrar koltuklara oturduk. Sarı saçlı olan üçüncü kızdan hiçbir 
hareket görünmüyordu, sadece sigarasını içerken belli etmeden dinliyordu... Hemen 
konuya geçmek istedim:
— Şimdi nereden başlayalım? İsterseniz aynı sorunun üzerinde duralım. İslâm'ın 
yüzünden geri kaldık demiştiniz, isterseniz bir zamanlar bu sorunuza cevap mukabilinde 
bir şiir yazmıştım onu size okuyayım. Okumamı ister misiniz?
— Elbette güzel olur...
Çantamı açıp şiir defterimden aradığım şiiri buldum. Bu şiiri yazarken içimde volkanlar 
kaynamıştı. Ne yapalım, insan haykırmak istediğini açık açık söyleyemiyor. Hani bir hikâye 
vardır: Bir er komutanına çok kızar, arkasından küfürler eder. Fakat karşısında süt 
dökmüş kedi gibi hiçbir şey söyleyemez. İkide bir; "Ah... Seni başıma baş eden kaderime ne 
diyeyim" der. Bir gün efkârından oturur şöyle bir şiir yazar;