Mavzu: Shum bola (G’afur G’ulomning shu nomli qissasidan parcha)

«Obbo, harom o‘lgur, yomonlab qoldi-yov», deb o‘yladim-da, arqon bilan pichoq-boltani ko‘tarib, og‘ilxonaga qarab yugurdim. Qorong‘ida qandaydir bir hayvon yerda yotib, xirillamoqda edi. Tikka oldiga borib, devkor salloxlarday bo‘g‘ziga pichoq tortib yubordim. Qon demaganingiz tizillab otilib ketdi. Oyog‘imdan tortib basharamgacha qonga bo‘yaldim. Jon bermoqchi bo‘lgan hayvon eng so‘nggi nafasda ma’rab qolmoqchi bo‘ldimi, ichidan butun o‘pkaning siqilib yoyilishidan paydo bo‘lgan hansirash bilan katta hammomning dudbo‘roniday pishqirib yubordi. Hayvon jon berib bo‘ldi. Garchand, domla: «Meni chaqir yoki hafsalang kelsa terisini shilib, nimta qilib qo‘ygin», degan bo‘lsa ham, qorong‘i bo‘lgani, ham bir chekkasi o‘zim charchaganim uchun... bu ishlarni erta tongga qoldirdim. Katta bir tashvishdan qutulgan kishilarday osoyishtalik bilan tinchlanib, yana ko‘rpachaga cho‘zilib, uyquga ketdim. Azonga yaqin shirin uyquda ekanman, och biqinimga tumshug‘i qayrilib ketgan baland poshnali sag‘ri kavushning bergan achchiq tepkisidan cho‘chib uyg‘ondim. Tepamda xalta ko‘ylakli... har bir ko‘zi g‘ayni olxo‘ridek qinidan chiqib ketgan domla pochcham turar edilar. Alanglab o‘rnimdan turishim bilan domlaning qo‘lidagi teskari ushlangan boltaning muhrasi yelkamga kelib tushdi. Alamlanib ketdim.