Мавзу: Фалсафа фанининг предмети, ма=сади, вазифалари ва муаммолари

mifologik qarashlar
, 
tasavvurlar
paydo bo‘ladi. Bu
tasavvur va qarashlarga ko‘ra, inson o‘zini tabiatdan hali to‘liq ajralmagan, o‘zini
tabiatning bir qismi deb, tabiat hodisalarini tabiat bilan bo‘lgan munosabatlarini
hayoliy, ya’ni fantastik holda tushunadi. 
Jamiyatning rivojlanib borishi bilan inson haqidagi tasavvurlar yanada
rivojlanishi tufayli
diniy qarashlar
paydo bo‘lib, shakllanib boradi. Diniy

---

qarashlarga ko‘ra, din insonni xudo yaratganini, uni olamdagi hamma tirik
mavjudotlardan yuqori turuvchi oliy mavjudot – mukarram zot, deb tushuntiradi.
SHu bilan birga, din xudoning irodasiga bo‘ysinishi, xudo nimani xohlasa inson
shuni qilishini uqtiradi. Inson to‘g‘risidagi diniy qarashlarga ko‘ra, xudo insonning
hamma faoliyatlarini oldindan belgilab qo‘yishi, uning taqdiri oldindan ma’lumligi
aytiladi. Islom dini nuqtai nazaridan esa inson Olloh tomonidan loydan yaratilgan
bo‘lib, unga Olloh nafasi orqali jon ato qilgan. Inson hamma tirik mavjudotlarning
sarvari, u Ollohning erdagi xalifasidir, u hatto farishtalardan ham yuqori turadi.
Insonga Olloh haqni tanishi uchun ongni, aqlni ato qilgan. Insonning hayoti «Bu
dunyo» va «U dunyo»dan iborat. Inson «Bu dunyo»da vaqtinchalik, omonat
yashaydi. «U dunyo»da esa inson bog‘iy yashaydi. «Bu dunyo»- o‘tkinchi, «U
dunyo» abadiy dunyodir
. Q
iyomat kuni jami inson qaytadan tiriladi. 
Inson «Bu dunyo»da qilgan yaxshi ishlari, olgan savoblari uchun «U dunyo»da
taqdirlanadi, ya’ni «jannatga tushadi». Aksincha, «Bu dunyo»da qilgan gunohlari,
yomon ishlari uchun «U dunyo»da jazolanadi, ya’ni «do‘zax»ga tashlanadi va h.k.
Antik falsafa
insonga mikrokosm, kosmosning bir qismi, ya’ni makrokosm –
umuman dunyo bilan doimiy aloqada bo‘lib turuvchi qism sifatida qaragan. Aynan
ana shu antik davrda «O‘z-o‘zingni o‘rgan» degan so‘zlar aytilgan edi (