Agroekosistemalar. Agroekosistemalar qishloq xo’jaligida foydalaniladigan ekin
maydonlari, yem-xashak olinadigan yaylovlar hamda tuyoqli uy hayvonlarini o’z ichiga oluvchi
hududlar majmuidir. Agroekosistemalar tarkibiga inson ham kiradi, chunki u har doim ekologik
zanjirni boshqarib iloji boricha ko’p energiyaga ega bo’lgan mahsulot olishga harakat qiladi va
energetik piramidaning cho’qqisida turadi. Agrofitotsenoz agroekosistemalar-ning eng muhim bir
qismi hisoblanib, u ma’lum maydondagi madaniy va begona o’tlar majmuidan iborat.
Agrofitotsenozning madaniy, begona o’tlar hamda tuproqdagi suvo’tlari va mikroorganizmlari
agroekosistemaning mustaqil qismi hisoblanadi. Agrofitotsenozning hayoti uchun zarur bo’lgan
va ularsiz yashay olmaydigan hayvonlar uning tarkibiga kirmaydi. Agrofitotsenozlar sun’iy
fitotsenoz deb qaraladi va uning tabiiy fitotsenozlarga o’xshash tomonlari va farqlari bor.
O’xshashlik tomonlari quyidagilar: 1. Har ikki jamoada ham quyosh energiyasi avtotrof
organizmlar tomonidan o’zlashtiriladi; 2. Tabiiy va sun’iy jamoalarning turlar o’rtasida o’zaro
aloqa munosabatlari mavjud; 3. Begona o’tlarning turlar tarkibi, tabiiy jamoalarning turlar tarkibi
ham tashqi muhit sharoitlari bilan belgilanadi va ular barqaror (almashlab ekishning ba’zi
bosqichlarida o’zgarsa ham) guruh sifatida ishtirok etadi; 4. Ekinlar orasida o’sadigan turlar va
tabiiy tsenozlardagi turlar uchun ham qonuniy ravishda almashinadigan fenologik fazalar
xarakterlidir. Farqlari esa quyidagilardan iborat: 1. Miqdoriy ko’rsatkichi bilan; 2. Dominantlar
agrofitotsenozlarda inson tomonidan kiritiladi va boshqariladi; 3. Tabiiy jamoalarda turlarni turli
strategik tiplarga ajratish mumkin; 4. Agrofitotsenozlardagi begona o’tlar keng ekologik
amplitudadagi va kosmopolit organizmlardir; 5. Agrofitotsenozdagi madaniy o’simlik
populyatsiyasi ma’lum bir navga tegishli bo’lgani uchun yaxshi differentsiallashmagan.
Madaniy o’simliklar jamoasi (agrofitotsenozlar) ekologik nuqtai nazardan eng yuqori
foydali mahsulot berishi va tashqi muhitni eng past darajada ifloslantirishi lozim, shuningdek
tabiiy resurslar saqlab qolinishi kerak. Masalan, paxta dalasi biotsenozini avtomatik
boshqarish qobiliyatiga ega, bu yerda bir turlar ikkinchi tur bilan almashinadi va qayta tiklanish
yuz beradi. Natijada hamma organizmlar, soni o’z-o’zidan idora qilinadi. Bahor va yoz
oylari boshlarida paxtada g’o’za shirasi ko’payadi. Ayni vaqtda xonqizlari, yirtqich pashshalar va
uchib yuruvchi afidlar ham ko’paya boradi. Bir turdagi zararkunandalar tamom bo’lishi bilanoq,
ularning kushandalari boshqa zararkunandalarga o’tadi va yoki boshqa tur kushandalarga joy
bo’shatib beradi. Shunday qilib, dalalarda yirtqich burgalar, kanaxo’rlar, stetoruslar kabi
o’rgimchak kanalar bilan oziqlanuvchilar paydo bo’ladi. Albatta, zararkunandalar bilan
ko’rashishga qaratilgan tabiiy konveyerlar uzilib qolishi mumkin. Entomofaglar ham
zararkunandalarning ko’payishini to’xtatib tura olmasligi mumkin. Bunday paytda inson
aralashishi zarurdir. Dalalarni kezib qaysi uchastkalarda qanchadan-qancha zararkunanda borligini
aniklash, entomofaglar yetarli uchastkalarda kimyoviy vositalardan foydalanishga shoshilmaslik,
kimyoziy ishlovni esa faqat xavfli o’choqlardagina yelkaga osiladigan yoki traktorlarga
o’rnatilgan asboblar yordamidagina o’tkazish kerak. Bu holda zararkunandalar boy joygagina
kimyoviy ishlov beriladi. Qo’shni uchastkalarda esa ularning tabiiy kushandalari tirik qoladi.
Ekinzorlarga kimyoviy ishlov berishni biologik usullar bilan chambarchas bog’lash yanada
maqsadga muvofiq bo’ladi. Keyingi vaqtlarda zararkunandalarga qarshi ko’rashda mikrobiologik
preparatlar va biofabrikalar tashkil qilinmoqda.