Jan-Mari Leklezio. Eh, o‘g‘ri, o‘g‘ri, shu ham hayotmi?! (hikoya) Xo‘sh, hammasi nimadan boshlandi?

Do‘stlaring-chi?
Eh, do‘stlarmi, ular boshingga biror kulfat tushsa, ishingdan ayrilsang, puling yo‘qligini bilib qolishsa, biroz mulozamat qilib turishadi-yu qochishadi. Pul so‘rashingdan qo‘rqadilar, keyin u yog‘i o‘zingdan qolar gap yo‘q. Boshida ahamiyat bermaysan, bir kun keladiki, atrofingda hech zog‘ qolmaydi, hech kim seni tanimaydi ham… Chindan ham o‘zingni xuddi begonadek, endigina poyezddan notanish shaharga tushgandek his qilasan.

Hammasi oldingidek izga tushib ketadi deb o‘ylaysanmi?
Bilmadim, ilgari men bu omadsizlik o‘tib ketadi, yana g‘isht terishmi, montyorlikmi, ilgarigi o‘z ishimga qaytaman, deb umid qilardim…
Ba’zan esa o‘zimga o‘zim, bu hech qachon tugamaydi, deyman. Chunki boylar qashshoqlarni bir chaqaga olmaydi, ularning ustidan kuladi, xolos, sovuq uylariga yashirilgan seyfdagi pullarni faqat o‘zlari uchun yig‘adi. Kun ko‘raman desang, non topaman desang, ularning uyiga kirishing, oladigan narsangni o‘z qo‘ling bilan olishing kerak.