Jan-Mari Leklezio. Eh, o‘g‘ri, o‘g‘ri, shu ham hayotmi?! (hikoya) Xo‘sh, hammasi nimadan boshlandi?

Eshikdan kirasanmi?
Oson bo‘lsa, ha, qulfni buzaman yoki yasama kalitlardan foydalanaman. Agar eshikdan kirib bo‘lmasa, derazadan kiraman. Doim yonimda olib yuradigan to‘qmoqcha bilan deraza oynasini sindirib, ichkariga kiraman. Avvalo, iz qoldirmaslik va jarohatlanmaslik uchun qo‘lqop kiyib ishlayman.

Ogohlantirish qo‘ng‘iroqlari bo‘lsa-chi?
Agar qo‘ng‘iroqni o‘chirish qiyin bo‘lsa, tegmayman. Ko‘pincha ularni uzish qiyin emas. Bir qarashdayoq bilasan, simlarni uzib qo‘ysang, bas.

Odatda nimalarni o‘g‘irlaysan?
Bilasanmi, notanish uyga kirganingda, avvalo, u yerdan nima topishingni bilmaysan. Seni sezib qolmasliklari uchun tez ishlashing kerak. Yaxshi sotiladigan va muammo tug‘dirmaydigan narsalarni, masalan, televizor, musiqiy markaz, maishiy ro‘zg‘or buyumlari, seyf, yaltiroq narsalar va portretlar, vazalar, haykalchalarni olishing kerak.

Tilla taqinchoqlar-chi?
Yo‘q. Odamlar taqinchoqlarini ko‘zga ko‘rinadigan joyga tashlab ketmaydi. Vinolarni olishing mumkin, chunki ular doim xaridorgir. Yana odamlar yerto‘laga uncha e’tibor bermaydi, hatto ehtiyot yuzasidan ham u yerga qulf osmaydi, u yerda nimalar bo‘layotganiga qiziqmaydi ham. Tezda hamma narsani yig‘ib juftakni rostlash kerak. Baxtimga mashinam bor, agar u bo‘lmaganida men bu ishlarni uddalay olmasdim. Biror jinoiy guruhga qo‘shilib, bosqinchiga aylanardim, to‘g‘rimi? Ammo bu menga to‘g‘ri kelmasdi, chunki, bilishimcha, ular muhtojlikdan emas, ermak uchun, boylik orttirish maqsadida o‘g‘rilik qilishadi, birdaniga katta-katta o‘g‘irlashadi, men esa kun ko‘rish uchun o‘maraman, xotinim va bolalarim och qolmasligi, yaxshi kiyinishlari, bilim olishlari, yaxshi kasb egasi bo‘lishlari uchun o‘g‘rilik qilaman. Agar ertaga biror ish topsam, barini bas qilib, yana uyimga xotirjam qaytaman, oqshomlari ovqatlanishdan oldin o‘rnimga cho‘zilib shiftdagi ko‘lankalarga boqaman, hech nimani o‘ylamayman, kelajagimdan qo‘rqmayman…
Hozir esa hayotim bo‘m-bo‘sh idishga, ortida hech narsa yo‘q pardaga o‘xshaydi. Nazarimda, uylar, odamlar, mashinalar – bari yasama, payti kelib kimdir menga bular quruq masxarabozlik, egasiz narsalar deyishi mumkin. Shunday ekan, bu haqida o‘ylamaslik uchun peshindan keyin ko‘chaga chiqib ketaman va boshim oqqan tomonga yuraman, yuraveraman, quyosh charaqlab turibdimi, yomg‘ir yog‘ayaptimi – menga farqi yo‘q, o‘zimni begonadek his qilaman, go‘yoki endigina poyezddan tushganmanu, shaharda hech kimni tanimayman.