Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
89
— Eringiz ichadimi? — ro‘molli ayol hamdardlik bilan bosh chayqadi. — Ichkilik o‘lsin! 
Boshida surishtirmagan ekansiz-da! 
— Oldin unaqa emasdi, hozir itdek ichadi. Alamlaridan icharmishlar! — chiroyli juvon qo‘l 
siltadi. — Murodjon akamga aytuvdim, jahllari chiqdi. «Bolang ko‘paymasidan yig‘ishtir, 
razvodga beraver, o‘zim senga kooperativniy kvartira olib beraman», dedilar. 
Ro‘molli ayol sergaklandi: 
— Bolangiz bormi? 
— Qizim bor... 
— Bolangiz bo‘lsa, unaqa qilmang, singlim, — deya ro‘molli ayol nasihat qildi. — Har 
qalay, umid bilan bir yostiqqa bosh qo‘ygansiz, bolani tirik yetim qilmang, opovsi 
aylansin. 
— E! — Ko‘hlik juvon tilla zanjirini yana asabiy o‘ynay boshladi. — Murodjon akam... 
Bo‘lmadi. O‘z erini bemalol tuproqqa qorishtirib «Murodjon aka»sini og‘zidan bol tomib 
maqtayotgan ko‘hlik juvon ko‘zimga xunuk ko‘rinib ketdi. «Ehtimol, ering seni deb 
ichkilikka ruju qo‘ygandir, balki rostdan ham alamidan ichar!» Yana birpas o‘tirsam, shu 
gaplar og‘zimdan chiqib ketishini bilib, o‘rnimdan turdim. Avvalo, birovning gapiga 
aralashish odobsizlik. Qolaversa, o‘zgalarning shaxsiy hayoti bilan necha pullik ishim 
bor? Lo‘qillayotgan chakkamni barmog‘im bilan bosgancha nari ketdim. Chekkim keldi. 
Anchadan keyin qaytib kelsam, vrach eshigidan boyagi ko‘hlik juvon chiqib kelyapti. 
«Murodjon aka»sining mashinasi kutib qolganidan ozor chekkan bo‘lsa kerak, shosha-
pisha yo‘lakka otildi. Tor xonaga kirsam, deraza oldidagi oppoq stol ro‘parasida yupqa 
gardishli ko‘zoynak taqqan, xalatining tugmalarini yechib qo‘ygan naynov vrach o‘tiribdi. 
— Yechining, — dedi u kattakon daftarga bir nimani yoza turib. 
Xona o‘rtasida to‘xtab qoldim. O‘zi kalta yengli ko‘ylak kiygan bo‘lsam, tag‘in nimani 
yechaman? 
— Yechining! — vrach asabiylashib boshini ko‘tardi. Ko‘zoynagini yiltiratib bir lahza 
tikildiyu o‘rnidan turib ketdi. 
— Iye, domla, bormisiz! — dedi dilkashlik bilan. — Televizorda uncha-muncha ko‘rib 
turamizu o‘zingizni hech topolmaymiz. — U chayir, uzun barmoqlari bilan qo‘limni 
mahkam siqib ko‘rishdi. — Bir xil odamlarga hayron qolasan. Hozir bittasi kirib yarim 
soat boshimni qotirdi. Tayinli kasali yo‘g‘u byulleten berasan, deydi. U yog‘ini 
ishxonadagilari bilan o‘zi kelisharmish. — U jilmaygan edi, ko‘zoynak ortidagi mitti 
ko‘zlari yanayam kichrayib ketdi. — Tanimadingiz-a? Men — Orifman. 
Hech baloni eslay olmasam ham, odob yuzasidan bosh silkidim: 
— Ha, bo‘ldi-bo‘ldi... Qalay, yaxshi yuribsizmi? 
— Yolg‘on gapirmang, tanimadingiz! — U samimiyat bilan yelkamga qoqdi. — Men 
Risolat opaning o‘g‘liman. O‘qituvchi opa bor edilar-ku! 
Endi esladim! Axir, bu o‘zimizning Orif-ku! Risolat opaning o‘g‘li-ku! O‘shandayam 
ko‘zoynak taqardi. Jo‘raboshimiz unga «Shapko‘r» deb laqab qo‘ygan edi. 
— Dunyo shunaqa ekan, — dedi u o‘yga tolib. — Bu yoqda poshsha xolamlarni ham 
berib qo‘yibsizlar, ma’rakada bormoqchi bo‘ldimu hovlinglarni topolmadim. Hammayoq 
o‘zgarib ketibdi. 
— Shunaqa bo‘ldi, — dedim sekin. Risolat opam tuzukmilar, deb so‘ragim kelsa-da, 
qanday surishtirishni bilmasdim. Mabodo onasi vafot etgan bo‘lsa nima qilaman yarasini 
yangilab. U ko‘zimdagi savolni uqdi. 
— Bizdayam shundoq bo‘lgan. Uch yil ilgari... — dedi bir nuqtaga tikilib. — Oyim: «Hech 
bo‘lmasa, bitta bolangni ko‘rsam, armonim yo‘q», derdilar. Bir emas, uchtasini opichlab 
katta qildilar... Keyin yana Toshkentga kelib qoldik. Qorasuvda turamiz. 
Kasal bir yoqda qolib o‘zimizning suhbatimizga berilib ketdik. Asakaga ko‘chib 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov