Hayotimiz Charog’boni

 
46 
qarindosh-urug‘lar, tanish-bilishlarning xatlarini yoqib otgan edim, kuygan 
go‘sht isi xonaga ham sizib kirdi; undan keyingi tun ko‘zimni chirt yumdim-da, 
uch litrlik idishda olib kelgan kuchli kislotani sepib yubordim quvur ortiga… 
Bilaman, men uni sindirdim, men uni yengdim. Sangtarosh qulochga sig‘mas 
xarsangni yo‘na-yo‘na mittigina atirgul yasagani singari, men uni mushtdaygina 
itoatkor jismga aylantirmoqchi, keyin uni hamyonimga joylab, cho‘ntagimda 
olib yurmoqchi, kerak bo‘lib qolganda esa do‘st-dushmanlar o‘rtasida 
hamyonimdan chiqara sola ko‘zko‘zlamoqchi bo‘lib turgandim. O‘zimcha 
«maqsadimga yetdimov» deb o‘ylagan oqshomlarning birida uyga atay kechikib 
keldim. Eshik yonida go‘yoki kalitni izlagan bo‘lib bir oz taraddudlanib turib 
qoldim, o‘zim bo‘lsa sezdirmasdan qo‘ynimdagi qopqonni olyapman. Kislota 
uning ko‘zlarini ko‘r qilgani ravshan, endi to‘g‘ridan-to‘g‘ri ustiga bostirib 
boraversam ham bo‘lar deb o‘ylayotgan ham edimki, birdan chiqindi quvurning 
tunuka qopqog‘i daranglab ochilgani va kimdir bir nima tashlab yuborganini 
eshitdim. Narsa zalvorligina, shekilli, quvur devorlariga urila-urila quyiga 
gumburlab enib ketdi. 
Men o‘girildim. Quvur yonida ham, ortida ham hech kim yo‘q edi. 
Nahotki, undan qutulganim rost bo‘lsa?.. 
Ammo… ammo u nimaga o‘zini sassiq quvurga tashladi? Nimaga?.. 
Endi bilaman, u o‘ylarimning barini o‘qib turarkan, xuddi o‘ziniki singari… 
Bu hodisa payshanba oqshomi ro‘y berdi. 
Juma oqshomi esa… 
1989 
 
 
 
 
 
 
 

---