H. A. Jamolxonov hozirgi o‘zbek adabiy tili

Uchinchi asos oppozitsiya a’zolarining ma’no ajratish kuchiga va shu a’zolarning turli pozitsiyadagi xizmatiga tayanadi. Bunday asosga ko’ra oppozitsiyalarning quyidagi ikki turi farqlanadi:
1. Doimiy oppozitsiyalar. Bunday oppozitsiya a’zolari barcha pozitsiyalarda o’z farqlanish belgilarini yo’qotmaydi. O’zbek tilidagi (p-t), (s-sh) oppozitsiyalarida shunday holat kuzatiladi. Qiyos qiling: paxta-taxta (so’z boshida, unlidan oldin), opa-ota (intervokal holatda), topmoq-totmoq (so’z o’rtasida,sonordan oldin), ip-it (so’z oxirida); sim-shim (so’z boshida, unlidan oldin), asir-ashir (intervokal holatda), osmoq-oshmoq (so’z o’rtasida,sonordan oldin), tus-tush (so’z oxirida) kabi. Bunday doimiylik, barqarorlik oppozitsiyaning har ikkala a’zosi jarangsiz bo’lganda ko’proq uchraydi.
Zidlanishning bu turi ayrim manbalarda «konstant opppzzitsiya» deb ham nomlanadi.¹⁸ 2. Neytrallashuvchi (mo’’tadillashuvchi) opppzzitsiya. Bunday oppozitsiya a’zolari kuchli pozitsiyada (mas., undoshlar so’zning boshida, ikki unli orasida yoki unlidan oldin qo’llanganda) o’zlarining farqlanish belgilarini yo’qotmaydi: bol va pol (b-p), dor va tor (d-t) kabi. Kuchsiz pozitsiyada (mas., so’z oxirida) esa ular neytrallashadi: «tub»dagi «b» undoshi jarangsiz «p»tarzida (tub >tup kabi), «qad»dagi «d» esa jarangsiz «t» tarzida (qad > qat kabi) talaffuz qilinadi, natijada, «b-p» va «d-t»ga xos «jarangli-jarangsiz»lik farqlanish belgisi yo’qolib, shu fonemalarga xos umumiy (integral) belgilar- «b-p»dagi «lab-lab, portlovchi»lik, «d-t»dagi «til oldi-dental, portlovchi»lik xususiyatlari saqlanadi. Kuchsiz pozitsiyadagi neytrallashuv tufayli yuzaga kelgan tovush o’zaro zidlanishda bo’lgan ikala fonemaning bir umumiy vakili – varianti sanaladi, fonemalarning o’zi esa variantga nisbatan arxifonema bo’ladi: b//p arxifonemasining varianti P (tub va tup so’zlarida), d//t arxifonemasining varianti T (qad va qat so’zlarida), z//s arxifonemasining varianti S (tuz va tus so’zlarida) bo’lgani kabi.
Kuchsiz pozitsiyada neytrallashgan fonemalarning fonetik tabiati farqlanmasa ham, ularning oppozitsiyadagi fonologik qiymati saqlanadi. Bu hol fonemaning sof fonetik jihati emas, lingvistik-funksional mohiyati til uchun etakchi omil ekanligidan dalolat beradi.
Xulosa: a) fonemalar til mexanizmida muhim ijtimoiy ahamiyatga ega bo’lgan mustaqil birliklardir: ular so’z va morfemalarning tovush qobig’ini (ifoda planini) farqlash bilan birga, shu so’z yoki morfemalarning ma’nolarini farqlash vazifasini ham bajaradi; b) fonemalarda differensial (farqlanadigan) va integral (farqlanmaydigan) belgilar mavjud bo’lib, ulardan birinchisi (differensial belgi) fonologik jihatdan relevant belgi, ikkinchisi (integral belgi) esa fonologik jihatdan norelevant belgi hisoblanadi; d) ikki fonemaning qarama-qarshi qo’yilayotgan differensial belgilari shu fonemalarni bitta oppozitsiyaga birlashtiradi, bir farqlanish belgisiga asoslangan ikki va undan ortiq oppozitsiyalar esa korrelatsiyalarga uyushadi. Demak, oppozitsiyalardagi farqlovchi belgilar korrelyatsiyada birlashtiruvchi belgiga aylanadi; e) korrelatsiyalar o’z navbatida bir-biri bilan ulanib, bir butun tizimni-fonologik sistemani hosil qiladi, bunda oppozitsiya sistemaning quyi pog’onasi (yadrosi), korrelatsiya esa uning yuqori pog’onasi bo’ladi.