Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

qo‘shiq   aytishni   sevardilar,   xuddi   bolalarga   o‘xshab   bir-

birlarini   maqtardilar.   Bular   —   juda   oddiy   qo‘shiqlar   edi,

ammo   yurakdan   otilib   chiqardi   va   yuraklarga   titroq

solardi.   Nafaqat   qo‘shiqlari,   balki   butun   hayotlari   bir-

birlarining mehriga qonish bilan o‘tardi. Ular bir-birlariga

batamom va yoppasiga maftun edilar. Boshqa tantanavor

va   ko‘tarinki   qo‘shiqlarni   men   mutlaqo   tushunmadim.

So‘zlarini   tushunib   turib,   ular   zamiridagi   ma’noni

uqolmadim.   Mening   aqlim   bunga   ojiz   edi,   ammo   qalbim

ularga beso‘roq kirib bordi va butunlay berilib qoldi. Men

bular   barini   payg‘ambarday   oldindan   sezganman,   bu

quvonch   va   shon-shuhrat   yerdayoq   goho   chidab   bo‘lmas