Фалсафанинг фан ва дунёқарашга доир моҳияти режа: Кириш “Фалсафа” атамасининг келиб чиқиши

Ҳозирги даврда миллий фалсафани ривожлантириш муаммолари, унинг халқаро алоқаларни ташкил этишдаги аҳамияти.
Фалсафий метод тадқиқотнинг умумий принципларини қўллаб қувватлайди. Ф.Бэкон айтганидек, уни йўлни ёритадиган машoалга ўхшатса бўлади. Бироқ турлича фалсафий мактаблар ва оқимлар фалсафа предметини қандай тушунишига қараб турлича фалсафий методларни таркиб топтиради ва улардан фойдаланади. Фалсафий концепцияларнинг плюрализмига методларнинг плюрализми мувофиқ келади.
Фалсафий методларни тасниф қилишда асосан диалектика ва метафизика назарда тутилади. Диалектика борлиқ ва билиш тараққиётининг энг умумий қонуниятлари ҳақидаги таълимот бўлиб, айни вақтда воқеликни ўзлаштиришнинг умумий методи ҳамдир. Диалектиканинг юзага келиши ва таркиб топишининг негизлари антик замон билан боғлангандир. Бу босқич кўпинча стихияли ёки содда диалектика деб юритилади. Сабаби илк файласуфларнинг оламга қарашлари оддий кузатишга асосланган бўлиб, кўп жихатдан содда бўлган. Шу билан бирга улар диалектикани турлича тушунишган.
Чунончи, материалист Гераклит ўз таълимотида оламнинг доимий ўзгариши ва характерига, унда зиддиятларнинг акс-тескарига айланиш масаласига, энг аввало «нарсалар диалектикаси»га, объектив диалектикага эътиборни қаратган. Шу даврда яшаган Суқрот ва Афлотун диалектика деганда мунозара олиб бориш санoатини тушунган, шу йўл билан ҳақиқатга эришиш мумкинлигини эътироф этган. Демак, бу ерда гап «тушунчалар диалектикаси», субъектив диалектика ҳақида боради.
Демак, диалектика материализм соҳасида ҳам, идеализм соҳасида ҳам қўлланилади: материалистик диалектика ва идеалистик диалектика. Идеалистик диалектиканинг мумтоз наoмунаси (диалектик идеализм) Гегел томонидан вужудга келтирилган, у билиш назарияси ва методи сифатида диалектик системани яратган. Материалистик диалектиканинг асосчилари К.Маркс, Ф.Энгелсдир.
Метафизика метод сифатида оламнинг бир хил, статик манзарасини яратади, борлиқнинг у ёки бу моментлари ва кўринишларини мутлоқлаштиради ва якка ҳолда қараб чиқади. Ҳозирги даврда улардан ташқари тафаккур тараққиётининг умумий йўналишини кўрсатувчи гуманистик диалектика, синергетика, герменевтика, структурализм, руҳий таҳлил каби янги фалсафий методлар пайдо бўлди, улар кенг қўлланилмоқда.
Юқорида айтиб ўтилган фалсафий методлар ўзаро бир-бири билан боғланган, ўзаро узвий алоқадорликка эга, яхлит бир тизимни ташкил этади, уларни оламни билиш ва ўзлаштиришнинг умумий методологияси деб аташ мумкин. Шулар билан бир қаторда фалсафа, юқорида айтганимиздек, алоҳида назария сифатида ҳам амал қилади, шу сабабли ўзининг категориялари, қонунлари ва принципларига эгадир. Фалсафанинг умумий методология ва алоҳида назария сифатидаги белгилари ўзаро узвий боғланган. Фалсафий назария ўзининг қоидалари, қонунлари ва принципларининг умумийлиги билан бошқа фанлар учун методология бўлиб хизмат қилади.
Фалсафанинг баҳс мавзуи ва ўзига хос хусусиятларини унинг функциялари ҳақидаги масалани ҳал қилмай туриб тўла очиб бўлмайди.
Энг аввало, бу дунёқараш функциясидир. Бу функция оламни мавҳум-назария ҳамда тушунчалар орқали изоҳлаши билан дунёқарашнинг барча турлари ва даражаларидан ажралиб туради.