Ёзувчи ўзи беқиёс ишон ган, ягона ҳақиқат деб бил

Ҳар нарсанинг ўз гашти бор
Яқингина жойда бузоқнинг чўзиб маъраш идан уйғониб 
кетдим.
Ўтов туйнуги ёришиб, унда кечаги юлдузлар ўрнида ло- 
жувард осмоннинг бир бўлаги кўриниб турарди.
Оқшомда ҳаммани қақшатган совуқ тугаб, илиқ, тароват- 
ли тонг отган эди. Ўтовлар аллақачон уйғонган, хаммаёкда 
тўй тараддуди сезилар, ҳар ер-ҳар ерда қозон осилган, бола- 
кайлар ирғишлаб ўйнашар, чамаси кечаси тағин улоқчилар 
келишган бўлса керак, отлар янаям кўпайган эди. Кунчиқар 
томондаги тепалик ортидан қуёш мўралади. Шу ондаёқ 
унинг нурлари бутун ўтлоққа сепилгандай майсалар юзида 
нурли нуқралар ярқираб кетди.
Қачондир болалигимда игудрингда ялангоёқ юриш даво, 
деган гапни эшитгандим. Ким билсин, балки ростдир. Тиз- 
за бўйи ўтлоқда шудринг кечиб югуриш чиндан ҳам гаштли 
экан. Қўл чўзса етгудек қорликлардан шалдираб тушаётган 
сойда сесканиб-сесканиб ювиниш ҳам, сувнинг шовиллаши- 
га қулоқ солиб узоқ хаёлга чўмиш ҳам ҳаёт гаштли эканини 
таъкидлаётгандек бўларди.
Пешинга яқин ўтлоқ янаям гавжум бўлиб кетди. Тўй хиз- 
матчилари елиб-югуради, биров лаганда ош ташийди. Биров 
келган меҳмоннинг отига ўт ташлайди. Яйловларда камёб 
бўладиган нарсаларни атайлаб олиб келган атторлар эгар, 
юган, бигиз, қамчисини мақтайди.
-
Шоир келди, тўй ана энди қизийди, - деди кимдир тан- 
тана билан.
Эчкидеккина ихчам, амм о чайир от минган ўрта бўйли 
қиргизни ҳамма ўраб олди. У беқасам тўн кийиб, қўш белбоғ
240 
'Я р я м асрддфтари*. Ў т к и р Ҳ о ш и м о в

---

боғлаб олган эди. “Шоир” илтифот кутиб ўтирмай, эгардан 
тушмасданоқ ўқиб кетди:
М енинг отим Болтавой,
И злаб келдим элингга,
Кувват берсин белингга...
Тўй эгаларидан бири “шоир”нинг оғзидан муттасил оти- 
либ чиқаётган пала-партиш мисралар оқимини тўхтатиш 
учун бўлса керак, қичқирди:
- Шомақсудни бир мақтанг...
“Шоир” ўзига аталган пулни олдию, сахий Шомақсудни 
мақтаб кетди: