сўнг бир олам қўлёзмани таҳрир қилиб қўлтиқлаб келарди.
Яна бир одати - ўзининг паришонхотирлиги туфайли рўй
берган ҳангомаларни ўзи завқ билан айтиб берарди.
- Кеча ғалати иш бўлди, - деб ran бошлади бир куни. -
Тўсатдан хотиннинг иситмаси кўтарилиб кетди. Дори ичса-
ям, қўшни ҳамш ира укол қилсаям бўлмаяпти. Охири бирин
чи банисага оборадиган бўлдим. Уйда ёлғиз қолиб кетмагин,
деб тўққиз яшар ўғлимни ҳам ёнимга олволдим. Баниса дар-
возасига келганда ўғлимга тайинладим:
- Мана шу ерда қимирламай турасан, мен
онангни жой-
лаштириб чиққанимдан кейин уйга кетамиз, тушундингми?
- Тушундим, ада! - деди ўғлим.
То
аёлимни
дўхтирларга
кўрсатиб
касалхонага
ётқизгунимча анча вақт ўтди. Қайтиб чиқсам, ўғлим йўқ!
Ердаям йўқ, кўқцаям. Қўрқиб кетдим. У ёққа чопаман, бу
ёққа чопаман... Бу ёғи қоронғи тушиб кетяпти. Бир маҳал
қарасам, дарахт тагида бир бола турибди.
- Ҳой бола! - дедим яқин бориб. - Шу ерда бўйи сендек
келадиган, сеникига ўхшаган пальто, телпак кийган
болани
кўрмадингми?
Шунақа десам, нима дейди, денг?
- Ада, ўша бола менман-ку! - дейди.
Мен ўғлимни дарахт тагига турғазиб қўйиб, ўзим симёғоч
тагини қидириб юрган эканман...
Бир куни Махдсам ака янги маш ина сотиб олди: “Жигули”.
Тажрибасиз шопир бўлгани учунми,хаёл олиб қочганиданми,
маш инаси ё ариққа тушиб, ё “қаноти” пачақланиб юрар эди.
Ҳаммамизнинг маш инамиз Навоий кўчаси 30-уйдаги тўрт
қаватли бино орқасида, боғнинг бир чеккасида турарди. Бир
куни Ҳасан Тўрабеков, Тўлқин Алимов, Низом Комилов бог
чеккасида суҳбатлашиб турсак, Махрам ака тепадан тушиб
келди-ю, машинасига ўтирди. Шошиб турган экан шекилли,
моторни юргизиб маш инани тислантира бошлади. Машина
орқага қараб кетяпти-ю, Маҳкам аканинг икки кўзи
олдин-
да. Қарасак, “Жигули” каттакон дарахт томон шиддат билан
тисарилиб бораяпти. Ҳаммамиз хавотирга тушиб қолдик.
Нукул бақирамиз:
Ў тки р Ҳ ош и м ов.
'Ярим аср дафтари'
- Махдам ака!
- Ҳой, Маҳкамжон! Тўхтанг!
Маҳкам ака парво қилмайди. Охири, бақириб-
чақириш имизни эшитди шекилли, “А?!” деди. Фақат “А?!”
деган товуш билан “қарс!” этган товуш баравар эшитилди.
Яқин бориб қарасак, маш инанинг бампери пачақланибди.
- Машинани тислантирганда орқага қараш керак-ку! -
деди Ҳасан ака куйманиб.
Маҳкам ака пачоқ бўлган машинасига қараб, аччиқланди.
- Мана шу дарахтни қайси ахдооқ эккан, а?
- деди зарда
билан.- Бошқа жой қуриб қолганмиди? М ашинам иккинчи
марта уриляпти. - Бир зум ўйлаб турди-да, қўл силтади. -
Майли, бош омон бўлса, дўппи топилади.
Яхши устам бор,
тўғрилаб беради...
Бир куни Маҳкам ака одатдагидек ишга кечикиб келди.
- Яхши дам олдингизми? - десам, нохушроқ оҳангда жа
воб қилди:
- Кеча ишдан кейин ҳам бу ёққа келиб кетганман.
- Биронта қўлёзма қолиб кетган эканми? - дедим ҳайрон
бўлиб.
- Қўлёзма эмас... - Сўнгра воқеани тафсилоти билан ту-
шунтирди. - Кеча трамвайга чиқиб уйга кетяпман-у, нуқул
бир нима эсимдан чиққанга ўхшайверади. “Нима эсимдан
чиқди?” дейман, ҳеч хаёлимга келмайди. Бир маҳал трамвай
деразасидан қарасам, Тинчлик бекатидаги бензакалонка
олдида элликтача маш ина навбат кутиб турибди. “Э-э-э-э,
маш ина эсдан чиқибди-ку!” деб шунча жойдан овора бўлиб
қайтиб келдим!
Ана шунақа беғубор инсон Маҳкам Махмудов!
110
'Ярим аср дафтари'. Ў тки р Қош имов