Buyuk Xitoy devoridagi «hikmat»

Takvoning kulami

Ziyoratchilardan biri xukmdor Umar ibn Abdulazizga hadya sifatida olma keltirdi. Ammo u hadyani qabul qilmadi. SHunda ziyoratchi: "Hadyani Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ham olganlar, nechun siz olmayapsiz?” deb so‘radi. Bunga javoban Umar ibn Abdulaziz: "Rasulullohga berilgan narsa, shubhasiz, hadyadir. Ammo bizga berilgan narsa rishva (pora) bo‘lib qolishi mumkin”, dedi.

Masjidga borgandi, namoz asnosida telefoni jiringlab qoldi. Ibodat tugagach imom va namozxonlar: "Allohning uyida gunoh qilasanmi? Er yutishidan qo‘rqmaysanmi?" - deya barobar tashlanib qolishdi.

Masjiddan chiqib, qaytib kirmadi..

SHu kuni qahvaxonaga bordi. Ehtiyotsizlik qilib, chekayotgan shishasini sindirib qo‘ydi. Qahvaxona xizmatchisi: "Hech xijolat tortmang! Kelgan balo-qazoga ursin, o‘zingiz salomatsizku!" - dedi.

O‘sha kundan boshlab masjidga borishni yig‘ishtirib, qahvaxonaning kunda-shundasiga aylandi.

Nasihat: Ko‘ngilni shod qiling, nafratlantirmang! Engillashtiring, qiyinlashtirmang!

Uyaltirmang! Bag‘rikeng bo‘ling! SHarmanda qilmay tanbeh bering!

Hamisha shunday bo‘lavermaydi

Bir kuni ko‘chada sayr qilib yurgan kishi yo‘l chetida o‘tirgan keksa odamni ko‘rib qoldi. U mo‘ysafidning qarshisiga kelib, murojaat qildi:

- “Otaxon, ulug‘ yoshli inson ekansiz, anchagina uzoq hayot yo‘lini bosib o‘tgansiz. SHubhasiz, juda dono bo‘lsangiz kerak. Ayting-chi, mana, men yosh va kuchliman-u, ammo hech qaerdan ish topa olmayapman, o‘g‘lim giyohvandlikka berildi, qizimni ham yaxshi tarbiyalay olmayapman, ayolim esa kun bo‘yi uyda o‘tirsa ham, hech qaerga qaramaydi. Xo‘sh, men bu vaziyatda qanday yo‘l tutishim kerak? Nima qilsam, bularning hammasini o‘zgartira olaman?”.

Qariya javob berdi:

- “Eshiging ustiga kichkinagina taxtacha osib, unga “Hamisha shunday bo‘lavermaydi” deb yozib qo‘y”.

– “SHu xolosmi?” – hayron bo‘ldi erkak.

– “SHu xolos” – javob qildi keksa kishi.

U uyiga borib, qariya aytgandek qildi. Bir qancha vaqt o‘tgach, uning o‘g‘li giyohvandlikni tashladi va hatto qilgan ishi gunoh ekanini tan olib, tavba qila boshladi. Qizi yosh yigit bilan yaxshi ko‘rishib, oila qurdi. Ayoli ham o‘zgardi va risoladagi bekaga aylandi. Erkakning o‘zi esa serdaromad ishga joylashdi va ko‘p o‘tmay, hatto mashina sotib oldi.

Kunlarning birida u tanish ko‘chadan o‘tib borayotib, ikki yilcha oldin keksa mo‘ysafidni uchratgan joyida to‘xtadi. Qariya hali ham shu erda o‘tirgandi. Erkak uning oldiga yaqinlasharkan, mashinadan tushmagan holda, uning oynasini ochib, so‘z qotdi:

- “Ha, boboy, haliyam o‘tiribsizmi? Men bo‘lsa, ko‘rib turganingizdek, ancha narsaga erishdim. O‘g‘lim giyohvandlikni tashladi, endi u taqvoli yigit, qizim sevib, sevilib turmushga chiqdi. Ayolim ham yaxshi rafiqaga aylandi. O‘zim ishga joylashdim va endi ishxonamda martabali boshliqman. Siz esa haliyam o‘shandek o‘tiribsiz, no‘noq chol! Xo‘sh, endi menga nima deb maslahat berasiz?”.

Bu gaplardan qariyaning chehrasi o‘zgarmadi, aksincha, u suhbatdoshiga xotirjam tikilgancha, dedi:

- “Haligi taxtacha bor edi-ku, shuni olib tashlamagin…”.

@Xayyom_Channel 💫

#Ibratli_hikoya

Allohning sovg‘asi

YUnus butun o‘quv yili davomida yangi telefon olish uchun po‘l to‘pladi. Har safar otasi maktabda tushlik qilishga pul berganda u qorni ochsa-da, o‘sha pulni emasdan uyga qaytarib kelardi-da pul yig‘adigan idishchaga tashlab qo‘yardi.

Pulim etadi degan qarorga kelganidan so‘ng bir sinfdoshi bilan kunning ikkinchi yarmida telefon xarid qilishga birga borishga kelishib oldi. Uyiga kelib kiyimlarini alishtirib chiqdi. Qarasa, ko‘chada yana bir sinfdosh o‘rtog‘i Said mug‘nayib turibdi. Ular qo‘shnichilikda yashashadi. Saiddan g‘amginligining sababini so‘radi.

– Singlim og‘rib qoldi. Oyim meni dori olib kelishim uchun dorixonaga yubordilar. Ammo pulim etmadi. Uni oyimga qanday aytishni bilmay turibman. Oyim juda siqiladilar, chunki uyda boshqa pulimiz yo‘q. Men ham siqilyapman. YUr, bir oz o‘ynaylik, uyga kechroq boraman, ungacha singlim yaxshi bo‘lib qolar balki, – dedi Said.

YUnus qanchalik harakat qilmasin, ammo o‘yini hech qovushmadi. Uning xayoliga Saidning aytgan gaplari mahkam o‘rnashib olgan edi. Ko‘z oldiga dorining tezroq kelishini kutib yotgan Maryam gavdalandi. U hatto telefon olish uchun uydan chiqqanini ham unutgan edi, daf’atan, cho‘ntagida puli borligi esiga tushib qoldi.

– Menga dorilar ro‘yxatini ber-chi, – dedi Saidga.

Said nega deb so‘rab ham o‘tirmasdan qog‘ozni uzatdi. YUnus qog‘ozni olib dorixonaga yugurib ketdi. Ro‘yxatdagi dorilarni oldi, dorixonadan chiqib do‘konga kirdi va sarxil mevalar xarid qildi. Keyin uni kutib turgan Saidning oldiga xursand bo‘lib qaytib keldi.

– YUr uylaringga boraylik, men Maryamga kerakli dorilarni oldim, – dedi zavqi ichiga sig‘may borayotgan YUnus.

– Sen telefon olish uchun yiqqan pulingni sarfladingmi? Nega bunday qilding, axir qancha vaqtdan beri orzu qilardin-ku! – hayron bo‘ldi Said.

– Telefonni keyinroq olaversak ham bo‘ladi, Maryamning sog‘ayib ketishi muhim, – javob berdi YUnus va bolalar Saidlarning uyiga ketishdi.

YUnus kechqurun uyiga qaytganida uni ajoyib sovg‘a kutayotganini bilmas edi. U maktabda a’lo baholarga o‘qigani uchun ota-onasi unga yangi telefon xarid qilishgan edi. Bola juda ham hayratga tushdi va ko‘zlari yoshga to‘lib:

– Alhamdullilloh! Alhamdulilloh! Bu Alloh taoloning sovg‘asi, – dedi va bo‘lib o‘tgan voqeani ota-onasiga gapirib berdi.

@Xayyom_Channel💐

Bill Geytsdan ham boy odam

Bill Geytsdan so‘rashdi: Bu dunyoda sizdan ham boy odam bormi?

Geyts: Ha, mendan ham boyi bor, deb javob berdi.

- Kim u? - so‘rashdi.

- O‘qishlarimni tugatib, Microsoft shirkatini qurish ishlari bilan uchib ketish uchun Nyu-York aeroportiga bordim. U erda bir gazeta sotuvchisiga ko‘zim tushdi. Qo‘lidagi gazetalardan biri diqqatimni tortdi. Qo‘limni cho‘ntagimga soldim, mayda pulim yo‘q edi. Biroz uzoqlashdim, o‘sha qoratanli va yosh gazetachi bola yonimga yugurib kelib:

- Janob, marhamat, gazeta mendan sizga hadya, deb gazetani uzatdi.

Men unga: yonimda mayda pul yo‘q, dedim.

U ham: Men buni sizga hadya qildim, dedi.

Bu hodisadan roppa-rosa 3 oydan keyin aynan o‘sha aeroportda yana uchrashib qoldik. Bir gazeta diqqatimni tortdi. YAna cho‘ntagimda maydam yo‘q. Bola gazetani uzatib, oling, dedi. Men unga: bolam, o‘tgan safar ham shunday holat yuz bergandi. Sen shunday holatda har ko‘rgan odamingga gazeta hadya qilasanmi? - deb so‘radim.

- Albatta, men hadya berganimda chin qalbimdan beraman. Bu menga xursandchilik ulashadi, xotirjam bo‘laman...

Bill Geyts aytadi:

- Bu gap mening xayolimni shunday qamrab oldiki, bir savol qiynay boshladi: qiziq, bu bola qaysi mantiq va qaysi hissiyotga asoslanib bunday dedi!?

Oradan 19 yil o‘tdi. Moddiy tomondan o‘zimni tiklab, dunyoning eng boy odamiga aylandim. O‘sha bolaning yaxshiligini qaytarish maqsadida bir guruh tuzdim. Ularga o‘sha bolani qidirib topishlarini tayinladim. Ularga o‘sha aeroportga borib, menga gazeta sotadigan qoratanli bolani topib kelishlarini buyurdim. Bir yarim oydan keyin bir joyda uning qoravullik qilayotganini bildim. Unga taklifnoma yuborib, ofisimga taklif qildim. Kelganida:

- Meni tanidingmi? - deb so‘radim.

U ham: - Albatta, Siz Bill Geytssiz. Sizni hamma taniydi, dedi.

- Esingdami, sen yoshligingda gazeta sotarding, menda mayda pul bo‘lmagandi, sen menga gazetani hadya qilganding. Buni nima uchun qilganding?

- Buning ma’lum bir sababi yo‘q. Bir kishiga evaziga hech narsa kutmasdan bir narsa bersam, xursand bo‘laman, huzurlanaman.

- Men senga o‘sha yaxshiligingni qaytarmoqchiman. Istaganingni so‘ra.

- Qanaqasiga qaytarasiz?

- Nima istasang so‘ra, beraman...

Yigit kulib turib:

- Nima so‘rasam o‘shani berasizmi? Rostmi?

- Ha, so‘ra...

- Sizga rahmat, janob. Lekin hech narsaga ehtiyojim yo‘q.

- Bir narsa so‘rashing kerak, yaxshiligingni qaytarmoqchiman.

- Janob Bill Geyts, sizning kuchingiz ko‘p narsaga etadi. Lekin mening yaxshiligimni qaytara olmaysiz...

- Nima demoqchisan? Qanday qilib qaytara olmasligim mumkin?

- Siz bilan mening oramdagi farq, men sizga o‘zim muhtoj bo‘lib turib berdim, lekin siz boylikning cho‘qqisiga chiqqanda qaytarmoqchisiz. SHunday ekan, uni qaytara olmaysiz. Lekin siz qilmoqchi bo‘lgan yaxshilikdan xursand bo‘ldim. Katta rahmat.

Bill Geyts aytadi:

Yigitning o‘sha gapi uning mendan boy ekanligini his qilishimga sabab bo‘ldi. CHunki, berishning eng yaxshisi ehtiyojing bo‘lib turib berishingdir. Bu yigit aynan shunday qildi.

© Abdulloh Rahimboev tarjimasi

Alloh borligini unga ishonmaydiganlarga isbotlab bergan olim hikoyasi

Bir shaharda Allohga ishonmaydigan dahriylardan biri o‘sha yurtning musulmon ulamolari bilan tortishmoqchi bo‘ldi. Ulamolar oralaridagi eng kuchli olimni u bilan tortishish uchun tanladilar. Tortishuv kuni ham belgilandi. Belgilangan kun yetib kelgach, hamma ulamolar haligi olimning kelishini kuta boshlashdi. Lekin u aytilgan vaqtdan kech qoldi. Shunda haligi mulhid (Xudoga ishonmaydigan) hozir bo‘lganlarga qarata: “Olimlaringiz qo‘rqib, qochib ketdi. Chunki, men g‘olib chiqishimni va bu koinotning ilohi yo‘qligi isbot qilishimni bildi” deb kerildi. U shunday deb gapirib turgan paytda boyagi olim kishi kirib keldi. Kech qolgani uchun barchadan uzr so‘radi va kech qolishining sababini quyidagicha izohladi: “Men bu yerga kelayotganimida yo‘lda daryo bor ekan. Undan suzib o‘tgani qayiq topolmadim. Qirg‘oqda biroz kutib turdim. Shunda to‘satdan daryoda bir nechta taxtalar paydo bo‘ldi. Qarab tursam, haligi taxtalar bir-biri bilan tartibli tarzda birikib, qayiq holiga keldi. Keyin o‘sha qayiq men tomonga suzib keldi. Men unga mindim va daryodan o‘tib, sizlarning oldingizga keldim. Shuning uchun biroz kech qoldim”. Bu gaplarni eshitgan mulhid: “Bu odam jinni ekan. Qanday qilib hech bir duradgor ustasiz oddiy, jonsiz taxta birlashib, qayiqqa aylanadi?! Oddiy taxta hech kimsasiz bir o‘zi qanday qilib harakatlanadi?!” deb masxara qildi. Shunda olim kishi tabassum qilib: “Axir o‘zing “Bu ulkan koinot hech bir yaratuvchisiz o‘z-o‘zidan paydo bo‘lgan” demaganmiding?! Bitta qayiqning o‘z-o‘zidan paydo bo‘lganiga ishonmayapsan-ku!” degan ekan...

Bir kuni bir qiz yo‘ldan adashib avtobusidan qolib ketadi. Nima qilarini bilmay, eng yaqin uyga borib, eshikni taqillatadi. Eshikni bir yigit ochib, qizni ko‘rib hayron qolib, qizdan "kim siz" deb so‘raydi.

Qiz o‘zini talaba ekanligini, bu erga maktabi bilan birga avtobusda kelganini, ular bilmasdan qizni qoldirib ketishganligini va ortga qaytish yo‘lini bilmasligini birma-bir aytib berdi. Yigit qizga:

-" Bu er bir tashlandiq qishloq, siz bora olmayotgan shaharcha janub tarafda, siz esa shimol tarafdasiz. Bu erda hech kim yashamaydi. Keling bu kechani shu erda o‘tkazing, erta tong bilan sizni shaharchangizga eltib qo‘yaman, - dedi.

Qizni uyiga kirgazib, o‘zining yotog‘ini qizga bo‘shatdi, o‘zi esa xonaning bir chekkasida

uxlashini aytdi. Xonaning o‘rtasidan parda tutdi. Qiz ko‘rpasiga o‘ranib olib, qo‘rquv aralash yigitni kuzatib yotdi. Yigit esa xonaning bir chekkasida kitobini ushlab o‘tirar edi. Oradan biroz vaqt o‘tgach yigit to‘satdan kitobini yopib, ro‘parasida turgan

shamga qarab hayol sura boshladi. Oldin bosh barmog‘ini shamga to kuyguncha tutib turdi. Keyin qolganlarini ham shu tariqa kuydirishni boshladi.

Qiz yigitni kuzatar ekan, uni bir "qandaydir diniy marosimlarini o‘tkazayotgan jin bo‘lsa kerak", degan fikrga kelib, ovozini chiqarishdan qo‘rqib, ich- ichidan yig‘lardi.

Ikkisi xam uxlolmasdan shu tariqa tong ottirishdi. Tongda esa yigit qizni shaharchasiga kuzatib qo‘ydi.

Qiz uyiga kelib bu hikoyani hammasini oqizmay-tomizmay otasiga so‘zlab berdi. Lekin ota bu hikoyaga ishonmadi, aksiga olib qiz qattiq qo‘rqqanidan kasal bo‘lib yotib qoldi. Ertasi kuni, ota yigitni oldiga kelib, huddi bir yo‘lovchiday o‘zini ko‘rsatib, yo‘lni tushuntirib yuborishini so‘radi. Yigit bilganicha tushuntirib bo‘lgach, ota yigitga tashakkur izxor etdi. So‘ng gap orasida bog‘langan qo‘liga ishora qilib, nima sababdan kuyganini so‘radi. Yigit:

-"Kecha bir go‘zal qiz adashib qolib, majburan menikida tunab qoldi. SHunda shayton meni vasvasa qila boshladi. Har vasvasa qilgan sari oxirat olovini eslashim uchun avval bitta, keyin qolgan barmoqlarimni kuydirdim. Iblis meni o‘z hiylasiga tortishidan avval men barmog‘im bilan shaytonning shahvatini kuydirib tashladim. Qizga xujum qilish fikri meni kuygan barmoqlarimdan ham ko‘proq azoblardi.

Yigit qizning otasiga juda yoqib qoldi va o‘zini kimligini aytmasdan yigitni uyiga taklif qildi. Va o‘sha go‘zal adashib qolgan qizini yigitga berishga qaror qildi.

Ha, azizlar! Sabrni tagi "OLTINDAN", deb bekorga aytishmas ekan. Yigit o‘zining sabri va aqli bilan bir kungi harom tunni qo‘lga kiritish evaziga, butun umrini halollik bilan o‘tkazish baxtiga muyassar bo‘ldi. Kim Alloh uchun yomonlikdan voz kechsa, Alloh evaziga yaxshiligi bilan siylaydi...!

IBRAT

Bir muslima bemor yotgan nasroniya qo‘shnisining holidan xabar olgani chiqdi. Va uni to‘shakda yotganini ko‘rdi. Salom - alikdan so‘ng:

- Qo‘shni, keling, sizga Qur’oni Karimdan o‘qib beray, eshiting! Tuzalib ketasiz, biz kasal bo‘lsak, Qur’on ila shifo so‘rab, duo qilamiz, tuzalamiz, - dedi. Nasroniy ayol:

- Mayli, faqat, oldin menga ozgina suv bering, juda chanqadim, - dedi.

Muslima unga suv olib keldi. Ichirib qo‘ydi. So‘ng boshini ko‘tarib qo‘yishini so‘radi, yostiq qo‘yib balandlab qo‘ydi.

- Men bir necha kundan beri tuz totganim yo‘q, qornim och, iltimos, biron taom tayyorlab bering, qarashadigan odamim yo‘q, - dedi. Muslima:

- Hozir, biroz kuting, emak keltiraman, - dedi.

Hech qancha vaqt o‘tmasdan, issiqina, judayam mazali ovqat tayyorlab keldi. Nasroniyani taomlantirdi, suv ichirdi, yuviqsiz idishlarni yuvdi. So‘ng kelib:

- Qur’ondan biror surani o‘qib beraymi? - deb yana so‘radi. Nasroniya ko‘zlaridan ko‘zyosh to‘kib:

- Men o‘qib berishingizdan oldin Qur’onni sizda ko‘rib bo‘ldim, - dedi.

Xulosa: Insonlar sizni hatti - harakatingiz, go‘zal odob - axloqingiz, chiroyli muomalangiz orqali tanisinlar. Qur’onni o‘qish, yodlash bu matlub ish. Asosiysi U qalbingizda bo‘lsin! Odamlar uni sizning maslakingizda ko‘rsinlar!

SIZ ERDA YURUVCHI QUR’ON BO‘LING!

TAROZI

Beva, kambag‘al bir ayol uyida saryog‘ tayyorlab bir do‘konchiga olib borib sotar edi. Baqqol ayol olib kelgan saryog‘ni hech tortib ko‘rmas edi. Bir kuni negadir uning ko‘ngliga bir shubha tushdi. Navbatdagi olib kelingan saryog‘ni tortib tekshirib ko‘rdi. Bir kiloli saryog‘ 900 gramm chiqdi. Sotuvchi juda xafa bo‘ldi.

Ertasi kuni kelgan ayolga shunday dedi:

--- Endi men sendan saryog‘ olmayman.

Ayol dedi:

--- Nega endi? Bir xatolik o‘tdimi mendan?

--- Sen bir kilo deb beradigan saryog‘ing roppa rosa 900 gram ekan. Ayb emasmi?

SHunda ayol dedi:

--- Taqsir, mening uyimda tarozu yo‘q. Men sizdan olgan bir kilo shakarni tosh o‘rnida ishlataman...

Sotuvchi nima deyishni bilmay duduqlana boshladi...

Kimgadir qilingan nohaqlik hech qachon javobsiz qolmas ekan...

SIZGA O‘XSHAGAN ONA BO‘LAMAN.

Bir kuni onamni qattiq ranjitdim. Ulkan qayg‘u ichida o‘ksinibgina yuzimga qarab:

— Ona bo‘lsang meni tushunasan,- dedi. O‘smirlikning tentaklik kezlari edi. Qayg‘usiga parvo qilmay:

— Men aslo sizday ona bo‘lmayman!- dedim. Onam indamay oshxonaga chiqib ketdi. Aslida hali so‘zimni tugatmasdanoq pushaymon bo‘lib bo‘ldim, lekin yoy kamondan otilgandi. Ortiqcha g‘urur bor edi ichimda. Oldiga borib uzr so‘rayolmadim. Birdan kechagina olib kelgan kitobiga ko‘zim tushdi. Kichik stol ustida yotardi. Balki kitob o‘qishga tutinsam, ko‘nglini olgan bo‘laman deb xonamga kirib ketdim. Kitob o‘qiyotib uxlab qolibman. Oradan qancha vaqt o‘tganini bilmayman, dadamning ovozidan uyg‘onib ketdim. Ishdan kelib, onam bilan nimalarnidir gaplashayotgan ekan. Atrofga oqshom qorong‘uligi tushgan edi. Turmoqchi bo‘lgandim, ustimga yopinchiq tashlanganini payqadim. Kitob qo‘limdan olinib, ustim yopilgandi. O‘rnimdan turib chiroqni yoqdim, yotog‘im boshida bir bo‘lak keks, yonida dolchinli sut va kichik xat turardi: “Sen menday ona bo‘lmaysan, mendan ham yaxshi ona bo‘lsan!” Boshimdan sharaqlab qaynayotgan suv to‘kilganday bo‘ldi. Qanday qilib onamga shunday deya oldim?!.. Lekin ichimdagi be’mani jahl yana onamning yoniga kelib uzr so‘rashimga to‘siq bo‘ldi. Aslida tortishib qolganimizning sababi ham boshimning ustida turgan mana shu keks edi. Men ertangi kungi o‘quv yili xayrlashuv marosimi uchun keks tayyorlab berishni so‘radim. Onam ishlari ko‘pligi uchun keks tayyorlab berolmasligini qat’iy aytdi. Onam o‘sha keksni tayyorlab bermasa o‘rtoqlarim oldida xijolat bo‘lardim. Modomiki, onam keksni pishirar ekan, nega meni buncha xafa qildi?

Dadam yonimga keldilar. Yig‘layotgandim. Ko‘z yoshlarimni artdilar.

— Nimalar bo‘lib o‘tganini bilaman, senga bir sirni ochaman, lekin zinhor onangga aytmaysan, - dedilar. Boshimni tebratdim.

— Ertaga mening maosh oladigan kunim. Uyda yog‘ bilan un tugab qolgan ekan. Onangga bir kun biror nima qilib amallab turishini aytgandim. Sen keks tayyorlashini so‘raganingda, o‘ksinmagin deb “uyda mahsulot yo‘q” deyolmabdi. Qo‘shnilardan so‘rashga ham iymanibdi. Lekin qattiq xafa bo‘lganingni ko‘rib baqqolga qarzga yozdirib olishga majbur bo‘libdi.

Dadamning so‘zlarini eshitar ekanman, boshim g‘ovlab, miyam uvishib qoldi. Avvalgidan ham ulkan qayg‘u bilan onamning yoniga qarab chopdim. Ho‘ngrab-o‘ksinib yig‘lardimu, bir so‘z aytolmasdim. Amallab o‘pkamni bosdimu, shu so‘zlarni ayta oldim xolos:

— Men sizga o‘xshagan ona bo‘laman! O‘z qayg‘uimni farzandlariga bildirmayman, o‘rni kelganda kiprik qoqmasdan har qanday fidoiylikdan qaytmayman! Va farzandlarimni siz meni sevgandek sevaman!

✍️Tilak JASURning “SENI TUSHUNAMAN, ONA” kitobidan. Tarjimon: Umida ADIZOVA

O‘sha kuni xorijdan qaytayotgan akamni kutib olish uchun aeroportga chiqqandim.

Men kutayotgan samolyotning kelish vaqti kechiktirilgani bois turli-tuman shaharlardan kelayotgan yo‘lovchilarni kuzatib o‘zimni chalg‘itishga urinayotgan edim.

YOnimda jajji qizalog‘ini ko‘tarib olgan o‘rta yoshlardagi ayol ham ikki o‘g‘li bilan kimnidir kutib turibdi.

Ko‘p o‘tmasdan oila jonlanib qoldi va bolalar aeroport terminalidan shoshib chiqib kelayotgan, elkasiga osma yuk xaltasini ilib olgan erkakka qo‘l silkiy boshlashdi.

U kishi oila oldiga kelib, qo‘lidagi safar sumkasini o‘rindiqqa qo‘ydi va ayolni, bolalarni birma-bir o‘pib, bag‘riga bosdi.

Uning bu oila boshlig‘i ekanligi ko‘rinib turibdi.

“Azizam, bir o‘zing bolalar bilan qiynalib qolmadingmi?

Mensiz qiynalib qolmadingizmi? Hammalaringiz sog‘-salomat ekanliklarizdan xursandman,” dedi.

Keyin ota yigitlarning yoshi kattasiga yuzlandi va kafti bilan uning sochlarini erkalab, to‘zg‘itdi. “O‘g‘lim, kap-katta yigit bo‘lib qolganingni bugun sezib qoldim!

Safardaligimda yo‘qligimni bildirmasdan, oilamizga g‘amxo‘rlik qilganing uchun sendan minnatdorman,” dedi.

“Sen-chi, bolam, maktabga borib-kelishda qiynalib qolmadingmi?

Mana, yana birgamiz. O‘zim seni kechki sport mashg‘ulotlaringa olib boraman,” deb kichkina o‘g‘lini o‘ziga yaqinroq tortdi.

Keyin esa ko‘tarib olgan chamasi 2 yoshlardagi qizalog‘ini qayta-qayta o‘pib, erkaladi.

Bu manzarani tomosha qilar ekanman, oiladagi mehr-muhabbat rishtalaridan butkul ta’sirlandim.

Oila qurganimga 2 yildan oshgan bo‘lsa ham, oilaviy munosabatlarda bunaqangi holatni na boshdan o‘tkazgan, na eshitgan edim.

“Kechirasiz,” dedim oila boshlig‘iga beixtiyor. U kishi uzoq parvozdan keyin toliqqan ko‘zlarini menga tikdi.

“Anchadan buyon safarda bo‘lgan ko‘rinasiz?” dedim qiziqsinib.

Oila boshlig‘ining :

“Ha, 3 kunlik xizmat safarida edim,” degan javobi meni yanayam shoshirib qo‘ydi. Ishongim kelmasdi, lekin u rost so‘zlayotgani aniq. Keyin turmush qurishganiga qancha bo‘lganini so‘radim.

U kishi turmush o‘rtog‘iga qarab jilmaydi va shu bahorda nikohlariga o‘n to‘rt yil to‘lganini aytdi.

Hayratim yanada oshdi.

“Qoyil,” dedim baxtli oilaga yana bir bor mamnunlik bilan razm solib.

“Umid qilamanki, mening ham oilamga, ayolimga bo‘lgan e’tiborim o‘n yillardan keyin ham bugungidek yuqori bo‘ladi,” dedim savollarimni izohlagan bo‘lib.

SHunda meni tushungan oila boshlig‘i miyig‘idagi tabassum o‘rnini jiddiylik egalladi, menga o‘tkir va xotirjam nigoh bilan boqdi.

“Umid qilma, qaror qil, do‘stim!

Zero, erkakning o‘z oilasini farog‘atga boshlashi uning umidlariga emas, qarorlariga daxldor masala,” dedi u va yana tabassum qilib, bu yo‘lda menga omad tilab xayrlashdi.

Muallif: Michael D. Hargrove, Tarjimon: SHuxrat Sattorov