Bulardan tashqari, tovush o'zgarishlarining yana quyidagi ko’rinishlari mavjud

Alisher Navoiyning “Muhokamat ul-lug‘atayn” asarida turkiy tilning imkoniyatlari haqida shunday ma’lumotlar bor:

Yana bir adolari borki, ba’zi alfozning so‘nggida “ch, i”, “ki”, “chi” lafzidir, orttururlar, yo mansabning, yo hunarning, yo peshaning izhori uchun; forsiyda yo‘qtur, balki alar ham turkcha ayturlar.

Mansabda andog‘ki, qo‘rchi va suvchi va xizonachi va kerak-yarog‘chi va chavgonchi va nayzachi va shukurchi va yurtchi va shilonchi va axtachi yo‘sunlug‘ ko‘ptur.

Hunar va peshada andog‘ki, qushchi va borschi va qo‘ruqchi va tamg‘achi va jibachi va yo‘rg‘achi va halvochi va kemachi va qo‘ychi…

O‘zbek tilining ilk shakllanish davridan to XX asrning 20-30-yillariga qadar bo‘lgan o‘zbek tili eski o‘zbek adabiy tili, 20-30-yillardan, ya’ni Fitrat, Cho‘lpon, Abdulla Qodiriylar davridan to hozirgi davrgacha bo‘lgan davr esa hozirgi o‘zbek adabiy tili deb yuritiladi.

Eslatma: Markaziy Osiyoda yashagan turkiy qabilalar ichida birgina “qipchoq” atamasi bilan bog‘liq Qipchoqmahalla, Qipchoqqishloq, Qipchoqovul, Qipchoqariq kabi nomlar respublikamiz bo‘ylab keng tarqalgan. O‘zbekistonda uchraydigan joy – urug‘ nomlari: darxon, kenagas, jaloyir, bahrin, nayman va b.