Бошланғич таълим педагогикаси ва методикаси факулктетлари

Гоҳ булутлар кўкда ястаниб,
Ерга о қ я п р о қ л а р қўяди.
Изғирннлар ўйнаб-қувнашиб,
Япроқларни қучиб суяди.
Гоҳ узоқдан о қ — э а р к ў й л а к д а ,
Кўринади тоғлар, тепалар,
Гоҳ чўзилнб қугоқ ўрмонлар,
Кўз ўнгндан аста ўталар...
Чечаклар, майсалар, чаманлар
Яшнагандир баҳор кунлари.
Ю.
1
дузлар-ла тўлиб кулгандир,
Ву қирларнинг о л т и н т у н л а р и .
О л т н н д е н г и з каби буғдойлар,
Қуёшнинг нуридан эмгандир...
Шоир қуёш нурини, тоғ, тепаларни қоплаган қорни,
тунни, буғдойзорни олтинга қиёслайди. Бунда олтиннинг
қиймати эмас, фақат ранги эътиборга олинади. Умуман,
тасвирда олтин, кумуш, 
зар, уқа 
каби сўзларни кўп
истифода қнлиш Уйғун шеъриятига хосдир.
Бадиий услубга 
хос яна 
бир хусусият такрорлар
«ортиқча» ишлатилган сўзларнинг бўлишидир. «Оқ ой-
дин кечалар, 
оппоқ ойдин 
кечалар...» 
{Қўшиқдан),
«Тонг яқин, тонг я.қин, оппоқ 
тонг яқин» (Ғ. Ғулом)
каби. Бундай 
сўз қўллаш бошқа 
услубларда деярли
учрамайди. Такрор ва ортиқча сўэ ишлатишдан мақсад
ўқувчини ҳаяжонлантириш, 
унга завқ бағишлашдир.
Демак, бу «ортиқчаликлар», такрорлар услубий вазн-
фаларни ўтагани учун ҳам уларнинг ортиқчалиги сеэнл-
майди.
Баъэан нутқда кўтарннкилик, образлилик, назокатни
таъминлаш учун ҳозирги ўзбек тилида ҳамма бирдай
тан олган, адабин норма сифатида кўпдан қўлланиб ке-
лаётган сўзлар (ёғоч, дунё) бўлгани ҳолда тилдан алла-
қачонлар чиқиб кетган сўзлар {оғоч, очун) путққа олиб