Боҳодир эшов

Чингизийлар ўртасидаги ўзаро урушлар. 
1227 йилда Чингизхон вафот 
этганидан сўнг унинг давлати қуйидаги тўртта улусга бўлинди: 
1.
 
Жўжийлар (Жўжи авлоди) – Дашти Қипчоқ. 
2.
 
Чиғатоийлар (Чиғатой авлоди) – Еттисув, Мовароуннаҳр, Шарқий 
Туркистон. 
3.
 
Хулагийлар (Тулухоннинг ўғли Хулагу авлоди) – Эрон. 
4.
 
Юань династияси (Тулухон авлоди) – Муғилистон ва Хитой. 
Ушбу тўрт сулоланинг тарихий тақдири турлича кечди. Хитойда ҳукмронлик 
қилган Тулухон авлодлари (Юань сулоласи) хитойлашиб кетади. Улар Хитойда 
1368 йилгача ҳукмронлик қилган бўлсалар, Муғулистонда XVII асргача 
ҳокимиятни бошқарадилар. Сўнгги хулагий ҳукмдори Абу Саид 1335 йилда вафот 
этгач, Эрондаги Хулагийлар давлати 1336-1353 йилларда инқирозга учрайди. 
Чиғатоийлар сулоласи XVII аср охирларигача мавжуд эди. Жўжихонлар авлоди 
Дашти Қипчоқ ва бошқа ҳудудларда XIХ аср ўрталарига қадар мавжуд эди. Бутун 
ҳукмронлик даврида улар ўртасидаги ўзаро урушлар деярли тўхтамади. 
Чингизхоннинг қудратли давлат барпо этиш жараѐнидаѐқ йирик муғул 
зодагонлари, ҳарбийлари ўртасида иккита бир-бирига қарама-қарши бўлган 
йуналиш пайдо бўлади. Бу йўналишларнинг 
биринчиси 
– хон ҳокимияти, 
давлатнинг марказлашув жараѐнлари, босиб олинган халқлар, уларнинг 
иқтисодиѐти, маданияти ва динига бўлган ижобий муносабатлардан иборат эди. 
Бу йўналиш тарафдорлари мусулмонлар ва карвон савдоси ташкилотчилари 
ҳомийси Угэдэй (1229-1241 йй.), солиқларни тартибга солиб, шаҳарлар қурилиши 
ва ўтроқлашув жараѐнларига катта аҳамият берган Кебекхон (1318-1326 йй.) эди. 
XIII аср охирларига қадар, реакцион, биринчи йўналишга ўта душманлик 
кайфиятида бўлган 
иккинчи йўналиш 
ҳам кучли бўлиб, уларни муғул ҳарбий – 
кўчманчи зодагонларининг катта қисми қўллаб-қувватлар эди. Муғул анъаналари 
ва урф-одатларга содиқлигини сақлаган бу кўчманчи зодагонлар ўтроқ турмуш 
тарзига ва маҳаллий аҳолига душманлик кайфияти билан қарар эдилар. Улар босиб 
олинган халқлар маҳаллий зодагонлар билан яқинлашишни хоҳламай, ўтроқ 
аҳолига нисбатан талан-тарож объекти сифатида қарардилар. Улар шаҳарлар ва 
қалъаларни муғулларга қарши қўзғолон марказлари деб билардилар ва уларни 
вайрон этардилар. Шунингдек улар ислом ва маҳаллий маданиятларнинг 
душманлари эдилар. 
XIII асрнинг ўрталарига келиб бу икки сиѐсий кучлар ўртасидаги кураш анча 
сусайди. Чунки, барча муғул зодагонлари кенг кўламда давом этаѐтган 
босқинчилик урушларига фаол иштирок этиб, босиб олинган халқдарнинг 
бошқарувига деярли аралашмай қўйдилар. XIII аср 60-йиллари охирларида ягона 

---

204 
муғул империяси бир нечта муғул давлатларига бўлиниб кетиши натижасида 
Чиғатой улуси ташкил топади ва Чиғатой зодагонлари ўртасида сиѐсий кураш авж 
олади. Дастлабки иккита Чиғатой хони – Муборакхон ва Бароқхон 
Мовароуннаҳрга яқинлашишга ҳаракат қилдилар. Муборакхон бир нечта муғул 
қабилалари (жалойирлар, саройлар, барлослар ва бошқ.) билан Еттасувдан Ангрен 
дарѐси воҳасига кўчиб ўтади ва 1266 йилда шу ерда хон қилиб сайланади. 
Бароқхон эса Чағаниѐнда (Сурхон воҳаси) ўз мулкига эга эди. 
Мовароуннаҳрда олиб борилаѐтган сиѐсат кўчманчи муғул зодагонларининг 
қаттиқ қаршилигига учрайди. 1269 йилда Хайдухон Талас водийсида муғул 
шаҳзодалари ва нуѐнларининг қурултойини тўплади. Бу қурултойда қабул 
қилинган қарорлар ўзаро келишув хусусиятига эга бўлди. Рашидиддиннинг 
маълумотларига кўра, қурултой қатнашчилари ўзаро келишиб, ―бундан буѐн 
тоғларда ва даштларда яшашга, шаҳарлар атрофида туриб қолмасликка, экин 
экилган ерларга чорва боқмасликка, асосланмаган солиқлар солмасликка‖қарор 
қилдилар. 
Муборакхон ва Бароқхондан сўнг салкам ярим аср давомида Чиғатой хонлари 
Мовароуннаҳрда ўз қароргоҳларини бунѐд этишга ҳаракат қилмадилар. Уларнинг 
қароргоҳлари Еттисувда эди. Кўчманчи муғулларининг Еттисувга кўплаб кириб 
келиши, шунингдек, муғул кўчманчи зодагонларининг маҳаллий ўтроқ аҳоли 
манфаатларини менсимаслиги XIII асрнинг охирларига келиб бутун Еттисув 
ҳудудларининг яйловларга айланишига олиб келди. Шунингдек, И. В. 
Петрушевшский маълумотларига кўра, 1273 йилги Бухорони вайрон этиб, ўт 
қўйилишига хулагийлар ва чиғатоийлар муғуллари биргаликда иштирок этганлар. 
XIV асрнинг бошларида Чиғатой хонлари яна маданий районлар билан барча 
алоқаларни тиклашга, улар бошқарувини қўлларига олишга, давлатни 
марказлаштиришга ҳаракат қила бошладилар. Хонларнинг бу сиѐсати қишлоқ ва 
шаҳар аҳолиси тамонидан тўла қўллаб-қувватланди. Аммо, 1316-1319 йиллар 
давомида кўчманчилик турмуш тарзи ва бошқа урушлар тарафдори бўлган 
Чиғатой шаҳзодаси Ясовур (хон Ясу Мунканинг ўғли) Мовароуннаҳр ва 
Хуросонда қирғинбарот урушлар олиб борди. Ясовур олиб борган урушлар 
натижасида ўтроқ аҳоли кўплаб азият чекди, хўрланди. Кўплаб экин майдонлари 
пайҳон қилиниб, қишлоқлар, қалъалар, шаҳарлар вайрон этилди. 1319 йил июл 
ойида Кебекхон ва Ҳирот ҳокими Малик Ғиѐсиддиннинг бирлашган қўшинлари 
Ясовур қўшинларини тор-мор этди. Ясовур эса ўлдирилди. 
1326-1334 йилларда ҳокимиятни бошқарган Оловиддин Тармаширин ўтроқ 
ҳаѐт анъаналарини қаттиқ туриб ҳимоя қилади. Тармаширин сиѐсатидан норози 
бўлган кўчманчи муғул зодагонлари 1334 йилда исѐн кўтариб уни ўлдиришади. 
Тармашириндан сўнг ҳокимият тепасида бўлган Чангши (1334 й.), Бўзан (1334-
1338 йй.), Эсон Темур (1338-1342 йй.), Муҳаммад (1342-1343 йй.) лар даврида 
Мовароуннаҳрнинг ижтимоий-сиѐсий, иқтисодий ҳаѐтида сезиларли ўзгаришлар 
бўлмади. Аксинча, маҳаллий қабилалар ҳокимияти, уруғ бошлиқларининг таъсири 
бу пайтга келиб янада кучаяди ва Чиғатой ҳукмдорлари ҳокимиятининг қудрати 
пасая бошлайди.