Бизнинг ҳаниф Ислом динимиз покликка жуда катта аҳамият берган ва

«Аллоҳуммағфир лаҳу варҳамҳу ва ъаафиҳи, ваъфу анҳу ва акрим нузулаҳу ва 
вассиъ мудхолаҳу вағсилҳу бил мааи вас салжи вал бароди ва наққиҳи минал-
хотоойа камаа наққойтас-савбал абязо минад данаси ва абдилҳу даарон 
хойрон мин даариҳи ва аҳлан хойрон мин аҳлиҳи ва завжан хойрон мин 
завжиҳи ва адхилҳул жанната ва аъизҳу мин ъазаабил қобри ав мин ъазаабин 
наар. Аллоҳумма, лаа таҳримнаа ажроҳу ва лаа тафтиннаа баъдаҳу».
Маъноси:
«Аллоҳим, уни мағфират қил, унга раҳм эт. Уни офиятда қил ва афв эт. 
Тушадиган ерини мукаррам, кирадиган ерини кенг қил. Уни сув, қор, дўл билан юв. 
Оқ кийимни кирдан тоза қилганинг каби, уни хатолардан покла. Унга ҳовлисидан 
яхшироқ ҳовли, аҳлидан яхшироқ аҳл, жуфтидан яхшироқ жуфт бер. Уни жаннатга 
киргиз, қабр азобидан ва дўзах азобидан сақла. Бизни унинг ажридан маҳрум 
қилма. Ундан кейин бизни фитнага солма». 
Ушбу дуоларни билмаган киши: 
.ََُْٔح ْسا َٗ َُٔى ْشِفْغا ٌََُّّٖيىا
«Аллоҳуммағфир лаҳу варҳамҳу»
деб айтса ҳам кифоя. Агар маййит гўдак бўлса, 
юқоридаги дуодан кейин: 
َى ُْٔيَؼْجا ٌََُّّٖيىا
.ا اشْجَأ َٗ بافَيَع باغ َشَف بَْ
«Аллоҳуммажъалҳу ланаа фаротон салафан ва ажрон» деган дуони 
. ُِبٌََِْ ْْا ىَيَػ بََّْف ََ٘زَف
«Фатаваффана ъалал ийман»
дан кейин қўшиб ўқилади. Кейин тўртинчи такбир 
айтилади. 

---

Имом барча такбирларни жаҳрий айтади, имомга эргашувчилар эса махфий 
қилишади. Ҳар бир такбир бир ракатнинг ўрнида бўлади. Шунинг учун иқтидо 
қилувчи ҳам такбирларни айтиши шарт, акс ҳолда намози дуруст бўлмайди. Агар 
имом такбирни тўрттадан кўп айтиб юборса, имомга эргашувчи ўша ошиқча 
такбирларни айтмайди, балки имом салом беришини кутиб жим туради. Имом 
салом бергач, ҳамма салом беради. Шу билан жаноза намози тамом бўлади. Аммо 
имом қасддан такбирларни тўрттадан кам айтса, намоз бузилади. Агар киши имом 
баъзи такбирларни айтиб бўлгач, етиб келса, келган жойидан имомга қўшилади ва 
имом салом бергач, ҳали тобут ердан кўтарилмай туриб, ета олмай қолган 
такбирларини айтиб қўяди. 
Жаноза намозида сафни учта ѐки ундан кўп қилиш мандуб амалдир. Жаноза 
ўқишга энг биринчи ҳақли киши, агар бор бўлса, амир ҳисобланади, масжид 
имоми, кейин маййитнинг эгалари ҳақли бўлади. «Маййитнинг эгаси» деганда 
аввало ўғли, ўғлининг ўғли ва ҳоказолар киради. Кейин ота, отанинг отаси ва 
ҳоказолар. Ундан сўнг ака ва шу каби энг яқинлари маййитнинг эгаси деб 
айтилади. 
Жаноза намозининг бошланишига улгурмаган киши имомнинг кейинги такбирини 
кутади ва имом такбир айтгач ният билан имомга иқтидо қилади. Имом салом 
берганидан кейин, ҳали тобут кўтарилмай туриб, қолган такбирларни ҳеч нарса 
ўқимай ўзи айтади. 
Агар маййит ғусл қилинмай кўмиб юборилган, модомики, ҳали чириб улгурмаган 
бўлса, унинг қабри тепасида жанозаси ўқиб қўйилади. Қабрни кавлаш маййитни 
ювиш учун бўлса ҳам ҳаромдир. Маййит тахминан уч кундан кейин чиришни 
бошлайди. 
Агар бир вақтнинг ўзида бир неча жанозалар ҳозир бўлиб қолса, уларга бирма-бир 
жаноза ўқиган афзалдир. Бунда илм, тақво ва ѐш жиҳатидан афзали аввал ўқилади. 
Аммо ҳаммасига бирдан жаноза ўқиш ҳам дуруст бўлади. 
Тобутни гарчи бир-икки қадам бўлса-да, кўтариб қўйиш мустаҳабдир. Уни 
кўтарган киши тезроқ юради, лекин лўкилламайди. Жанозага эргашганлар 
тобутнинг орқасидан ѐйилиб юришлари ҳам мустаҳабдир. Тобутнинг орқасидан 
овозни кўтариб зикр ва Қуръон тиловат қилиш макруҳи таҳримийдир. Шунингдек, 
аѐлларнинг ҳам тобут орқасидан қабристонгача боришлари макруҳи таҳримий 
ҳисобланади. Тобутни олиб борганда ҳали ерга қўймасдан олдин ўтириб олиш ҳам 
макруҳ. Аѐл киши қабрга қўйилаѐтган пайтда унинг устидан латта билан беркитиб 
туриш мустаҳабдир. Эркаклар учун эса шарт эмас. Маййитни қабрга қўювчи учун: 
.ِِٔىُ٘ع َس ِخَّيٍِ ىَيَػ َٗ ،ِللهبِث َٗ ،ِالله ٌِْغِث
«