Аплв1тот1 Jill. V b tk kaffTAlv grant bulalari

Yer ostidan Robertning:

— Ha, opajon, menman, —degan ovozi eshitildi. Sizlarni qutqargani keldim. Lekin jim, shovqin qil-manglar!

— Dovyurak bola!.. — deb takrorlar edi Glenarvan.
Yer ostidan y ana yosh Grantning:

— Eshikdan yow oyilarni kuzatib turinglar, — de­ gan tovushi eshitildi.

Bola paydo bo'lishi bilan o‘z kuzatish punktini tashlab kelgan Myulerdi yana joyiga qaytdi.
— Tinchlik, — dedi u, — soqchilikda faqat to‘rt kishi turibdi. Boshqalari uxlab yotishibdi.
— Qani, bo‘la qolinglar! — dedi Vilson.
Bir minutda teshikni kengaytirishdi, Robert opasining quchog‘idan Elenning quchog‘iga o‘tdi. U beliga formiumdan eshilgan uzun arqon o‘rab oigan edi.
— 0 ‘g ‘lim, ukam, — deb shivirlar edi Elen, — shukurki, yowoyilar o'ldirib qo‘yishmabdi!
— O'ldirishgani yo‘q. Hammaning esi og‘ib tur-ganda qanday qilib qochib ketganimni o‘zim ham bil-mayman. Qal’adan qochib chiqdim-da, ikki kungacha butalar orasida yashirinib yotdim. Kechasi tentirab yurdim . Sizlarni ko‘rmoqchi edim. Butun qabila boshliqni dafn qilish bilan band ekanida men sizlar-

557

ning turmangiz joylashgan qal’aning narigi tarafini ko'zdan kechirdim, shunda sizlarning oldingizga ke-lish imkoni borligini ko'rdim. Bir bo‘sh chayladan mana bu pichoq bilan arqonni bildirmay olib chiqdim-da, o‘tlar bilan butalarga tirmasha-tirmasha shu tarafga chiqib kela berdim. Baxtimizdan bo'lib, bu kulba turgan qoya tagida g'orga o‘xshash bir kovak bor ekan, bu yerga yetib chiqish uchun o‘sha kovak ichidan bir necha fut yumshoq yerni kavlashim kifoya qildi. Mana, endi sizlar bilan birgaman!