Аплв1тот1 Jill. V b tk kaffTAlv grant bulalari

Bu past tekislikda ov qilishning iloji bo'lma-

588

ganidan, ovchilar otryad ovqatiga o‘z hissalarini qo‘sholmay qoldilar. Oziqlar tugab qoldi, ularni to'ldirishning esa iloji yo‘q edi. Suv ham tugadi, shuning uchun yo'lovchilar endi o‘z chanqovlarini ham bosolmay qoldilar, charchoq esa ularni battar chanqatardi.
Glenarvan bilan hamrohlari juda qiynalib ketdilar. Ularning birinchi marta ruhi tushay deb qoldi. Nihoyat, sillasi qurigan yo‘lovchilar yurib emas, in­ stinktiv ravishda sudralib Tinch okean sohilidagi Lottin buruniga yetib keldilar.
Bu yerda urush natijasida xarob bo‘lgan qishloq-ning bir necha bo‘m-bo‘sh kulbalâri, tashlab ketilgan ekin dalalari uchradi. Chor atrofda talon- toroj va yong‘in izlari ko‘rinib turardi. Xuddi shu yerda be-chora sayohatchilarni taqdir yangi balolarga duchor qildi.
Holdan toygan yo'lovchilar okean sohilida sudral­ ib borar edilar, shu vaqt bir dan bir milcha narida yer-liklar otryadi ko'rinib qoldi. Yerliklar qurollarini silkitib, ular tomonga yugurdilar. Qochadigan joy yo‘q, shuning uchun Glenarvan oxirgi kuchini to‘plab, mudofaaga kirishish to‘g ‘risida buyruq bermoqchi bo‘lib turgan edi, birdan Jon Mangls:

— Qayiq! Qayiq! — deb qichqirib qoldi.

Haqiqatan ham, qumloq sohilda, qochqinlardan yi-girma qadamcha narida, yerliklarning qumga o'tirib qolgan olti eshkakli uzun qayig‘i turardi. Glenarvan bilan hamrohlari bir minut ichida qayiqni dengizga surib tushib, unga chiqib oldilar va bu xavfli sohildan nari suzib ketdilar. Jon Mangls, Mak -Nabbs, Vilson, Myulredi eshkak torta boshladilar, Glenarvan rulni qo‘liga oldi, ikkala ayol, Olbinet, Paganel va Robert qayiqning quyruq tomoniga joylashib oldilar.