Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

marta — Oʻtgan yili koʻrgan. Movut va jun bilan oldi-sotdi qiladigan doʻkondor 

qoʻylarning junini koʻz oldida qirqtirishni xohlaydi — shunday qilinsa uni 

aldasholmaydi. Oshnalaridan kimdir Santyagoga shu doʻkonni koʻrsatdi va u qoʻylarini 

oʻsha tarafga haydadi. 

 

«Jun sotmoqchiman», dedi u doʻkondorga. 

 

Doʻkon peshtaxtasi oldida odamlar uymalashib turardi, xoʻjayin choʻpondan tushlikkacha 

kutib turishini soʻradi. Santyago rozi boʻldi va yoʻlakka oʻtirib, toʻrvasidan kitobchasini 

oldi. 

— Voy, choʻponlar ham kitob oʻqisharkan-da, bilmas ekanman, — yonginasidan qiz 

bolaning qoʻngʻiroqday tovushi jarangladi. 

U boshini koʻtarib, koʻrinishidan haqiqiy andaluslik, sochlari taqimiga tushgan, qop-qora 

va mayin koʻzlari esa xuddi bir vaqtlar Ispaniyani zabt etgan mavrlarnikiday qizni koʻrdi. 

— Choʻponlar kitob oʻqishi shart emas: qoʻylar har qanday kitobdan ham koʻproq 

narsaga oʻrgatadi, — javob qildi unga Santyago. 

 

Shu zayl gap gapga ulashib, ular gurunglashib ketishdi va rosa ikki soat miriqib 

suhbatlashdi. Qizaloq doʻkondorga qiz boʻlishini, hayoti zerikarli, kunlari xuddi ikki 

tomchi suvday bir xilligini aytdi. Santyago esa unga Andalusiya yaylovlari haqida, 

yoʻlining ustidagi katta shaharlar haqida eshitganlarini gapirib berdi. Qiz bilan suhbat 

qurganidan uning kayfi chogʻ boʻldi — axir, bu qoʻylarga gapirgandan yaxshi-da. 

— Sen oʻqishni qaerda oʻrgangansan, — soʻradi qiz. 

— Hamma qaerda oʻrgansa, oʻsha yerda-da, — javob qildi boʻzbola. — Maktabda. 

— Nega endi savoding boʻlsayam qoʻy boqib yuribsan? 

 

Javob oʻrniga Santyago boshqa narsa haqida gapirdi: qiz uni baribir tushunmasligiga 

ishonchi komil edi. U qizga oʻzining jahongashtaligidan gapirdi, qizning mavrlarnikiga 

oʻxshagan koʻzlari goh moshday ochilsa, goh hayratdan qisilib ketardi. Vaqt bilinmay 

oʻtar, Santyago ichida bu kunning tugamasligini, savdogarning doʻkoniga odam 

yogʻilishini va qoʻylarni qirqtirish bahonasida uch-toʻrt kun shu yerda qolib ketishini 

xohlardi. Hech qachon hozirgiday holatni tuymagan edi; uning shu yerda umrbod qolgisi 

keldi. Bu qorasoch qiz bilan kunlari sira ham ikki tomchi suvday bir xil kechmasligi aniq 

edi. 

 

Biroq shu payt qizning otasi doʻkondan chiqib keldi va suruvni oralab, qirqish uchun 

toʻrtta qoʻyni ajratib oldi. Keyin kelishilganiday haq toʻladi va dedi: 

— Endi bir yildan keyin kel. 

 

Mana, nihoyat oʻshanda belgilangan muddatgacha bor-yoʻgʻi toʻrt kun qoldi. Boʻzbola 

uchrashishni oʻylab quvonar va ayni chogʻda koʻngli xijil tortardi: bordi-yu qiz uni 

yodidan chiqarib yuborgan boʻlsa-chi? Axir, ularning shaharchasi yonidan qoʻy haydab 

oʻtadigan choʻponlar son mingta. 

---