Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

 

Biroq hech kim oʻzining shaxsiy hayotini negadir yoʻlga sola olmaydi. Bu xuddi loʻli 

kampirning amaliga oʻxshaydi, u tushlarni ta’birlaydi, lekin rostga aylantirishga qurbi 

yetmaydi. 

Santyago quyoshning botishini kutishga qaror qildi, shundan soʻng qoʻylarni yaylovga 

haydasa boʻladi. Movutchining qizi bilan uchrashishga hali uch kun bor. Hozir esa shu 

yerlik ruhoniydan almashtirib olgan kitobni oʻqishga kirishdi. Kitob qalin edi, birinchi 

betida kimningdir dafn marosimi tasvirlangan va boz ustiga qahramonlarning ismlari 

shunaqa gʻalatiki, ovoz chiqarib aytsang tiling qoqilib ketadi. «Agar bir kun kelib men 

kitob yozadigan boʻlsam, — Oʻyladi boʻzbola, — kitobimning har bir betida yangi 

qahramon boʻladi, kitobxonlar kimning ismi qanaqaligini eslab ovora boʻlib oʻtirmaydi». 

 

U endi kitobni ochib, marhumni qorga qanday koʻmishgani tasvirini berilib oʻqiyotganida 

(tepadan quyosh ayovsiz kuydirib turganiga qaramay, Santyagoning eti junjikdi), bir 

qariya kelib, uning yoniga choʻkdi va uni gapga tortdi. 

— Ular nima qilishayapti oʻzi? — maydondagi odamlarni koʻrsatib, soʻradi u. 

— Ishlashayapti, — roʻyxush bermay javob qildi boʻzbola, goʻyo oʻzini berilib kitob 

oʻqiyotganday koʻrsatib. 

 

Aslida esa u muvutchining qizining koʻz oʻngida toʻrtta qoʻyning junini qanday qirqishini 

oʻylardi. Chunki qiz uning nimaga qodirligini koʻradi. Santyago bu manzarani tez-tez 

koʻz oldiga keltirar va har gal xayolida qiziqib qarab turgan qizga qoʻyni dumidan 

boshlab boshi tomonga qirqib borish kerakligini tushintirardi. U yana bir qancha gʻaroyib 

voqealarni ham xotirasida jamlab, qoʻylarni qirqayotib, ularni qizga aytib berishga 

chogʻlanardi. Bu voqea-larni kitoblardan oʻqib olgan edi, biroq bularni oʻz boshidan 

kechirganday qilib aytib bermoqchi edi. Qiz hech qachon buning tagiga yetolmaydi: 

chunki u oʻqishni bilmaydi-da. 

Qariya juda qaysar chiqib qoldi. Chanqab ketganini aytib, bir qultum vino soʻradi. 

Santyago koʻzani uzatib, shu bilan undan qutilishga umidlandi. 

 

Qayoqda — qariyaning jagʻi battar ochildi, gurunglashgisi keldi. Koʻzani uzatayotib, 

boʻzboladan qanday kitob oʻqiyotganini soʻradi. Santyagoning boshqa oʻrindiqqa oʻtib 

oʻtirgisi keldi, biroq otasi unga keksalarga doimo xushmuomalada boʻlishni nasihat 

qilgandi, shu bois u bir soʻz demay kitobni qariyaga uzatdi: ehtimol, kitobning nomini 

toʻgʻri oʻqishni u bilar. Agar chol savodsiz boʻlsa, oʻzi uni tinch qoʻyar, noqulay holga 

tushib qolmay deb. 

— Him... — dedi qariya kitobni qoʻlida aylantirib koʻrarkan, goʻyo bunday gʻalati 

buyumga birinchi marta koʻzi tushganday. — Yaxshi kitob, zarur narsalar haqida, biroq 

nihoyatda zerikarli. 

 

Santyago ajablandi: qariya, demak, nafaqat oʻqishni bilarkan, hatto ayni shu kitobni oʻqib 

chiqqan ekan. Nachora, agar chindan zerikarli boʻlsa, hali uni boshqasiga almashtirib 

olishga vaqt bor. 

---