Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

vohaga qaytishi, Fotimaga uylanishi, qoʻy boqib yurishi mumkin. Sahroda Umum Tilini 

biladigan, qoʻrgʻoshinni oltinga aylantira oladigan Alkimyogar ham yashagan-ku. 

Santyago oʻz san'atini namoyish qiladigan, donoligi bilan lol qoldiradigan odam yoʻq: 

Oʻz Taqdiri yoʻlidan borib, u oʻziga kerakli hamma narsaga oʻrgandi, orzu qilganlarini 

boshidan kechirdi. 

 

Biroq, eng muhimi, u oʻzining xazinasini qidirdi, zotan, har qanday ish maqsadga toʻla 

erishilgandagina bitgan hisoblanadi. Boʻzbola tepalikda turar va yigʻlardi, pastga 

qaraganida esa koʻrdi: koʻz yoshlari toʻkilayotgan joyda goʻng qoʻngʻizi oʻrmalab 

borayotgandi. Sahro boʻylab kezgan vaqt mobaynida Santyago buning Misrda tangri 

timsoli ekanidan xabardor boʻlgandi. 

Unga yana bir belgi berildi va boʻzbola qumni kovlashga kirishdi, biroq avval billur 

Sotuvchini esladi va uning haq ekanini tushundi: umr boʻyi tosh qalagani bilan hech 

kimga oʻz hovlisida ehrom qurish nasib etmaydi. 

 

Tun boʻyi u belgilangan joyda qumni kovladi, biroq hech narsa topmadi. Ehromlar 

tepasidan mingyilliklar unga sukut saqlab termulardi. Biroq u yon bermasdi — qumni 

oʻraga qaytarib urayotgan shamolga qarshi basma-bas tinimsiz qazirdi. Santyago holdan 

toydi, qoʻlini yaraladi, biroq yuragiga ishonaverdi, yuragi unga xazinani koʻz yoshi 

toʻkilgan joydan qidirishni uqtirardi. 

 

U oʻradan toshlarni olib tashlayotgan daqiqada tuyqusdan qadam tovushi eshitildi. 

Santyago oʻgirilib, odamlarga koʻzi tushdi — ular bir necha nafar edi, yuzlarini tanitib 

qoʻymaslik uchun yorugʻga orqalarini berib turishardi. 

— Sen bu yerda nima qilayapsan? — soʻradi ulardan biri. 

 

Boʻzbola javob qilmadi. Uni qoʻrquv bosdi, chunki ayni paytda yoʻqotadigan narsasi bor 

edi. 

— Bizlar urushdan qochdik, — dedi boshqasi. — Bizga pul kerak. Sen bu yerga nima 

yashirding? 

— Hech nima yashirganim yoʻq, — javob qildi Santyago. 

 

Biroq qochoqlarning biri uni oʻradan tortib oldi, ikkinchisi choʻntaklarini titdi va quyma 

oltinni topdi. 

— Oltin! — qichqirdi u. 

 

Endi oy uning yuzini yoritardi, Santyago qaroqchining koʻzlarida oʻzining ajalini koʻrdi. 

— U yerda yana boʻlishi kerak! — dedi boshqasi. 

 

Ular Santyagoni qazishga majbur qilishdi va u boʻysunmay ilojsiz edi. Biroq xazinadan 

darak boʻlmadi va qaroqchilar uni doʻpposlay boshlashdi. Doʻpposlash sahar pallasigacha 

davom etdi. Ustidagi kiyimi burda-burda boʻldi va ajali yetishiga ozgina qolganini his 

etdi. 

---