Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

qichqirdi — shu lahza atrofdagilar muk tushib, manglaylarini yerga tegizishdi va xirgoyi 

qila boshlashdi. Keyin esa, xuddi tinib-tinchimas chumolilarday gʻimirlashib, narsalarini 

yigʻishtirishdi, chodir va savdo qutilarini bekitishdi. Bozor boʻshab qoldi. 

 

Quyosh ham osmonni tark eta boshladi; Santyago uni uzoq kuzatdi — quyosh maydonni 

qoʻrgʻalagan oq uylarning tomlari ortiga bekinguncha termilib turdi. U esladi, bugun 

quyosh koʻtarilgan paytda u narigi qit'ada edi, choʻpon edi, oltmishta qoʻyi bor edi va 

movutchining qizi bilan uchrashuvni kutardi. Erta tongdayoq, otarini yaylovga 

haydagandan soʻng, nimalar roʻy berishi unga oldindan ayon boʻlgandi. 

 

Mana, shu kunning shom pallasida u boshqa bir mamlakatda yuribdi, yot oʻlkada u 

begona va hatto mahalliy xalq gaplashadigan tilni ham bilmaydi. Endi u choʻpon emas, 

bor-yoʻgʻidan, avvalo, pulidan ajralib qoldi, demak, endi ortga qaytolmaydi va 

hammasini boshidan boshlay olmaydi. 

 

«Bularning bari quyosh chiqib botguncha roʻy berdi-ya», — Oʻyladi boʻzbola. U oʻz 

ahvoliga achindi va hayoti kutilmaganda butkul oʻzgarib ketganiga qattiq qaygʻurdi. 

 

Yigʻlay desa uyat. U hatto qoʻylarining oldida yigʻlashga ham uyalardi. Biroq bozor 

maydoni allaqachon boʻshab qolgan, u esa yolgʻiz, vatanidan juda uzoqda. 

 

Santyago yigʻlab yubordi. Nahotki, Tangrining qahri, bor yoʻgʻi koʻrgan tushiga 

ishongan kishilar uchun, shu qadar qattiq boʻlsa! 

 

«Qoʻylarimni boqib yurganimda mendan baxtiyor odam yoʻq edi, men hammaga 

xursandchilik ulashardim. Meni koʻrganda odamlar shod boʻlishardi va eng e’tiborli 

mehmonday e’zozlashardi. 

 

Mana, endi men gʻamga botdim va baxtsizman. Nima qilarimni bilmayman. Endi badjahl 

va hech kimga ishonmaydigan boʻlaman, bir odam meni aldab ketgani uchun hammadan 

gumonsirab yashayman. Xazina topganlarni esa koʻrolmayman, negaki bu omad mendan 

yuz oʻgirdi. Xasga tirmashib yashayman endi, chunki qurbim shunga yetadi, xolos, 

olamni anglamoqqa ojiz va kuchsizman». 

 

U toʻrvasini ochib, uning ichida biror-bir yegulik — hech boʻlmasa yogʻ bilan bir burda 

non — qolmaganmikan, deb qaradi, biroq toʻrvadan qalin kitob, kamzul va qariya bergan 

ikki dona toshni topdi, xolos. 

 

Ularga koʻzi tushib, Santyagoning chiroyi ochildi. Axir, u qariya sovgʻa qilgan shu ikkita 

toshga oltita qoʻyni almashdi-da. Agar bu toshlarni sotolsa boʻlgani — puliga patta olib 

vataniga qaytadi. 

 

«Endi aqlimni yigʻib ish qilaman», — Oʻyladi u toʻrvadan toshlarni olib, choʻntagiga 

---