Алиф, лам, мим. Ҳуруфи муқаттаъа, яъни узуқ ҳарфлар Қуръони Каримнинг 29 сураси бошланишида келган. Олтита сурада эса айнан «алиф, лам, мим»

Биз Китоб берганлар унинг ҳаққини адо этиб ўқишади, ўшалар иймон келтиришади. Ким уни инкор қилса, ана шулар зиёнкорлардир.

Аҳли китоблардан баъзилари инсофли бўлишгани учун ўз китобларини яхши фаҳмлаб-англаб ўқишар эди. Улар Ҳақни таниб, Қуръони Каримга иймон келтиришганди. Улар ичида Абдуллоҳ ибн Салом каби олимлари ҳам бўлган. У киши бир неча сафдошлари билан бирга Исломга кирганлар.

1. 
   Эй Бани Исроил, сизларга инъом қилганларимни ва сизларни оламлар узра афзал қилиб қўйганимни эсланглар.
   
2. 
   Ҳеч ким бошқа бировнинг ҳожатига ярамайдиган, ҳеч кимдан бадал олинмайдиган, ҳеч кимга шафоат фойда бермайдиган, ёрдам кўрсатилмайдиган Кундан қўрқинглар.
   
3. 
   Парвардигори Иброҳимни бир неча ҳукм билан синаганида, уларни бажо қилди. Шунда У: «Сени одамларга йўлбошчи қиламан», деди. «Зурриётимни-чи?» деди у. Аллоҳ: «Менинг аҳдим золимларга таааллуқли эмас!» деди.
   

Аллоҳ таоло Иброҳим алайҳиссаломни тўрт нарсада имтиҳон қилган. Аввало тавҳидда: Аллоҳ таолони яккаю ягона деб эътиқод қилганлари учун ўтга ташландилар. Иккинчиси, мақсадлари йўлида ватандан, яқинлари ва қариндош-уруғларидан жудо бўлиб, хорижга чиқиб кетдилар. Учинчиси, маъсум гўдаклари ва покдомон хотинларини Аллоҳ таоло паноҳига топшириб, дин тарқатишга жўнадилар. Тўртинчиси, кўзларининг нури бўлган суюкли ўғиллари Исмоилни Аллоҳ таоло ризоси учун ўз қўллари билан сўймоқчи бўлдилар. Мана шу имтиҳонларнинг барчасидан яхши ўтиб, Роббиларини хушнуд этдилар. Шунинг учун Аллоҳ таоло бу зотга барча одамларга имомлик-йўлбошчилик мартабасини берди. Иброҳим алайҳиссалом йўлида бўлган зурриётларига ҳам шундай пешволик насиб қилади.

1. 
   Байтуллоҳни инсонлар тўпланадиган ва омонлик жойи қилиб бердик: «Иброҳим мақомини намозгоҳ қилиб олинглар». Иброҳим ҳамда Исмоилга: «Уйимни тавоф қилувчилар, эътикофдагилар, рукуъ-сажда қилувчилар учун покланглар», деб буюрдик.
   
2. 
   Иброҳимнинг: «Роббим, буни омонлик шаҳри қилгин ва Аллоҳга, охиратга иймон келтирган аҳлини турли мевалар билан ризқлантиргин», деганини эсланглар. Аллоҳ: «Ким куфр келтирса, уни бироз фойдалантирман-да сўнгра дўзах азобига дучор қиламан, у ниҳоятда ёмон жойдир», деди.
   

Аллоҳ таоло кофир кимсаларга ҳам бу дунёда ризқ ва бошқа неъматларни берса-да, аслида уларнинг борар жойи ниҳоятда ёмон дўзахдир. Аллоҳ бундайларни дўзах азобига гирифтор қиламан, деб ваъда беряпти. Дўзах азобидан нажот топиш учун «Иброҳим мақоми» (турган жойи) да намоз ўқишга ҳам буюрилган. Иброҳим алайҳиссалом бир тош тепасида туриб, Каъбани бино қилганлар. Унда у зотнинг оёқ излари ҳам бор. Бу тош ва Каъбага ўрнатилган «ҳажарул-асвад» (қора тош) жаннатдан келтирилган.

1.