Айтматов Ш. боранлы бандирги

басында 
отырған
женгем аларып, ориынан турды. Ол ашыўшақ, турпайы
ҳаял еди.
—Сен қамда жоқ болып кеттин?—деп ол мен бир аўыз
сөз айтып үлгерместсн-ақ ийпнмдеги қапшықты жулып
алып, есик бетке ылақтырып жиберди. — Азаннан берп
ж ы й н а ғ а н ы ц у с ы м а ?!
Қурдасларым қашан-ақ оган бзрнн жеткерген екен.
—Ах, сен қап-қара ҳайўан! Неге мектепке бардыц? Сол
жерде сәрринип, өлгеницде қандап жақсы болар едп!
Ол қулағымнан қысып услап, басыма муш пенен урып
атыр,—Сасық жетимек! «Қасқырды қанша күтсец де, то-
ғайға қашады» деген усы-дә! Журттыц балалары үйине
әкелсе, бул үйден әкетеди. Мен саған мектептн көрсете-
йин. Қәне, соған жақьшлап көрши, аяғыцды ғана сынды-
райын. Мектептнц ие екении сонда түсннерсец...
Мен үндемей, жыламаўға тырысып турман. Сон ошақ-
қа от жағып отырып, алдымдағы еркелеген пышықтын
арқасын сыйпап, сес шығармастаи жыладым. Жецгейдин
етимди көгертип урғанына жылағаным жоқ, 
мен оған
23
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

оллеқашан-ак көнлппш кеткенмен, ал енди оныц 
мени
мектепке жпберментуғынына тусинип, соған жыладым.
Соннан екн кун кекпн азан менен аўыл пнтлери шаба-
ланып урип адамлардыц цатты шыққан даўыслары еси-
тилди. Қарасақ Дүйшек үйме-үп кирип, балаларды
окыўга жазып жур екен. Ол ўақытта бизнц аўылда көше
жоқ едп. Қыйсық ылашықлар дус келген жерге тигилип,
ҳәркпм қәлетен жеринде отырған. Дүйшен менен 
оныц
қасындагы бпр топар балалар шаўқымласып, бпр унден
екинши у 
11
ге кирип жүр.
Бпзпц үп аўылдыц ец шетинде едп. Жецгем екеўмиз