Abdulla Qodiriy O’tkan kunlar

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
147
— Dushmanlaringizning yo‘q bo‘lg‘anlari chin bo‘l-sin, suyganingiz bilan endi mas’ud 
yashang! 
Otabek tashakkur etdi. Tag‘in bir oz choy ichib so‘z-lashqandan so‘ng, Otabek 
daftaridan ikkita xat chiqarib dedi: 
— Sizga og‘ir kelmasa, bir xizmat topshirmoqchi-man, usta! 
— Buyuringiz! 
Otabek qo‘lidag‘i xatlarni uzatib: 
— Men shu soatning ichida Toshkand jo‘nashg‘a majburman. Shuning uchun siz bu 
xatlarni qayin otamnikiga o‘z qo‘lingiz bilan eltib berasiz. 
Usta uning bu gapiga tushunolmay qoldi: 
— Nega endi Toshkand jo‘naysiz, o‘zingiz... 
— O‘zimga mumkin emas, chunki... ikki tomong‘a ham o‘ngg‘aysiz. Men hozir 
ketishka majburman, balki o‘zingiz ham onglarsiz. 
— Ongladim, — dedi usta va: — gap-so‘z bosila-yozg‘ach, kelmakchimisiz? 
— Balki... — deb to‘xtadi Otabek, — xatlarning birisi qayin otamg‘a, ikkinchisi unga, 
— dedi. 
— Xo‘b. 
— Qayin otamg‘a yozg‘anim qisqa bo‘lg‘ani uchun siz unga mendan eshitkanlaringizni 
so‘zlab qondirarsiz. Qutidor bilan ishingizni tugatib qaytishingizda uning xatini berarsiz, 
tuzikmi? 
— Ma’qul. 
— Uchrashqaningiz to‘g‘risida menga ma’lumot yozsangiz, tag‘in minnatdor qilar 
edingiz... 
— Bosh ustiga. 
Shundan so‘ng ikkisi quchoqlashib ko‘rishkach, vidolashdilar. 
Otabek eshikdan chiqg‘anda Sodiqni ko‘mib kelgan kishilar qur’on o‘qub tarqalmoqda 
edilar.