Abdulla Qodiriy O’tkan kunlar

13. KULIB QARAMAG‘AN BAXT
Endi uning umidi ortig‘i bilan uzilg‘an esa-da, yuragining yonishi bosilurliq emas edi. 
Ilon chaqqan kishidek dovdir va besaranjom ko‘zlari bilan tevarakka bejo-bejo nazar 
tashlar edi. «Nihoyat, otasi o‘z muddaosiga yetdi, qizini yangi kuyavga topshirib 
tinchlandi, kecha kechasi u...» der edi-da, mundan keyingi og‘ulik haqiqatini bir turlik 
ham o‘ziga singdira olmas va buni o‘ylamaslikka tirishib va o‘zini alaxsitmoqqa o‘la 
tevaragiga bejo-bejo nazar tashlar edi. 
Endi Marg‘ilon qatnab yurishlarg‘a xotima berilgandek va Marg‘ilon ham undan «tag‘in 
mendan nima ilinjing bor?» deb so‘rag‘andek bo‘lar edi. Ul «Xo‘ja Ma’oz»dan chiqib 
to‘g‘ri usta Alimnikiga qarab borar edi va u yerdan otini minib umrlikka Marg‘ilon bilan 
vidolashmoqchi edi esa-da, oshna bir kimsa uning ko‘z o‘ngiga ko‘ringandek va begona 
rahmsiz bir yigitning quchog‘idan qutilish uchun undan imdod so‘rag‘andek bo‘lar edi. 
Usta Alim eshigiga yetayozdi. Tom bir ma’yusiyat ichida boshini quyi solg‘an edi, o‘tib 
turg‘uchlarni payqamas, laxja cho‘g‘ kabi yonib turg‘an yurak o‘ti bilan sarxushdek edi. 
Qarshidag‘i Sodiqning eshigidan chiqg‘uchini ham payqamay qoldi va bir qarab olsa ham 
tanimag‘an edi. Otabek usta Alimnikiga kelib kirgach, Sodiqnikidan chiqg‘uchi Homid 
uning orqasidan qarab yo‘l ustida qotib qoldi... 
* * * 
Shokirbekning kecha ertalab chiqg‘anidan beri daraksiz ketishiga tashvishlanib 
o‘lturgan usta Alim uni yo‘lakda ko‘rishi bilanoq so‘radi: 
— Eyyy, barakalla sizga, Shokirbek, qayog‘larda qolib ketdingiz? Juda ham 
tashvishlandim-da o‘zim... Nega bir kunda bunchalik o‘zingizni oldirib qo‘ydingiz? 
Chindan ham ul o‘zini tanilmaslik darajada oldir-g‘an, o‘lat tekkan kishilardek ko‘zlari 
ichiga cho‘kib ketkan edi. Kirtaygan ko‘ziga kuch bilan kulgi tusi berdi. 
— «Xo‘ja Ma’oz»ga borg‘an edim... 
— Nima uchun? 
— Tunashka. 
Usta Alim taajjub ichida yana bir qat uni kuzatib chiqdi: 
— Tunadingiz?.. 
Otabek ayvon peshonasiga o‘lturar ekan, ustani shubhada qoldirmas uchun dedi: 
— Ko‘bdan beri bir tunasam, degan xayolim bor edi. 
— Buzrukdan so‘rayturg‘an tilaklaringiz bor ekanda,— dedi usta Alim va kuldi. Bu vaqt 
ikkisi ham yo‘lakda yurib kelgan oyoq tovishig‘a qaradilar. Qo‘pol qilib boshig‘a salla 
o‘ragan, ustag‘a o‘xshash rangsizgina bir yigit kirib kelar edi. Usta Alim kelg‘uchining 

---

O’tkan kunlar (roman). Abdulla Qodiriy