Abdulla Qodiriy O’tkan kunlar

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
34
— Kutilmagan bir baxt, — dedi va o‘zining otidek bir narsaning tovshi kabi qilib kulib 
yubordi. Bu kulish havlilargacha eshitildi. Qiya ochilib turg‘an uy eshigi ham qattiqqina 
beklandi. Kumushbibi Otabekning qo‘lidan ushlab quyida yozib qo‘yilgan dasturxon 
yonig‘a boshladi: 
— Siz bo‘lg‘anlig‘ingizni ilgaridan bilganimda boshqacha qarshilar edim, — dedi. 
— Boshqa deb o‘yladingizmi? 
— O‘ylash qayerda, siz bo‘lursiz, deb ko‘nglimga ham kelmagan edi, — dedi-da, tag‘in 
kulib yubordi. 
Dasturxon yonida Kumushbibining latif bilagiga Otabek oltin uzuk solur ekan, ul yerga 
qarag‘an holda edi. 
— Men sizga hech narsa ham hozirlamag‘an edim... 
— Hozirlamag‘aningiz uchun o‘kinasizmi? 
— ... 
— O‘kinmangiz, — dedi bek, — sizdan bir narsani so‘rasam ayamassiz? 
— Ayamayman. 
Otabek Kumushbibining lablari ustidagi qora xolig‘a ishorat qilib: 
— Shu yerdan bir o‘pish bersangiz, siz ham katta esdalik hozirlag‘an bo‘lur edingiz, — 
dedi. 
Kumushbibi qizarindi.