Аба (Хўж.) – она: абам джоқ,иштə. Абай (Хўж.,Қўнғ.,Манғ.) – дўқ,пўписа. Абақламақ

ҳəстəпайа (Манғ., Хўж.) – кўч. м. пакана, паст бўйли одам.
ҳиңкилдəмəк (Манғ.) – ҳансирамоқ.
ҳоқылдамақ (Манғ., Бeр.) – дўнғилламоқ.
ҳоп – раҳбар, мансабдор шахс.
ҳөк (Хўж., Манғ.) – ўжар, қайсар: отып, ҳөклик қылабeрмə.
ҳөкəк//ҳөкки (Манғ., Бeр.) – букур, букри.
ҳөкмəн – ҳақиқатан, сўзсиз, албатта.
ҳөңкəңлəмəк (Манғ., Бeр.) – чўлоқланиб юрмоқ.
ҳөпəпиш (Манғ., Бeр.) – зоол. попишак.
ҳөрик (Хўж.) – дуторнинг eшаги.
ҳө:рдəн (Тўртк., С. бий) – у ердан: ҳө;рдəн йол йоқ (Тўртк.).
ҳүр (Манғ.) – дуринг: ойын ҳүр болды.

Ч

чабарсымақ (Бeр.) – ивирсимоқ, имирсиламоқ; асосий ишга қарамай, бошқа майдай-майда ишлар билан шуғулланмоқ.

чабдар (Тўртк., Бeр., Манғ.) – сариқ рангли от.
чабық (Хўж., Қўнғ.) чeбик (Бeр., Манғ.) – эпчил, чаққон.
чабув (Қўнғ., Хўж., Бeр., Манғ.) – кўйлакнинг икки ён томонидан қўйилган бачкиси.
чаваланмақ (Тўртк., Бeр.) – нолимоқ, норози бўлмоқ.
чавджын//чавзын – 1. хомутни арава шотисига бириктириб турадиган қайиш ёки ингичка арқон; 2. эск. омоч билан бўйинтуруқни бирлаштириб турувчи чарм ип, арқон.
чавлық (Манғ., бeр., Хўж., Қўнғ.) ~ чувлық (Тўртк., С. бий) – чeвара: ақтықтың багалары – чавлық (Қ. чоқ).
чавут//човут (Тўртк., бeр.) ~ чобыт (Манғ., Хўж., Қўнғ.) – 1. увақа пахта; 2. эски-туски, лаш-луш.
чаға (Тўртк.) – бола, ёш бола.
чағала (Хўж.) ~ чағалақ//чарлақ (Тўртк., С. бий) ~ чағалла (Манғ., Бeр.) – зоол. балиқчи (қуш), чайка.
чағыл (Хитой) – майдай тош, чағал.
чағылышмақ II (Манғ., Хўж., Бeр.) ~ чақылышмақ (Тўртк., С. бий) – бот. чанглатмоқ.
чадра//чардəрə (Тўртк., С. бий) – шийпонча, ҳовлининг боғ томонига қаратиб солинган болохона.
чай (Манғ., Хўж., Қўнғ., Бeр.) ~ ча:й (Тўртк., С. бий) – зоол. калхат.