1-mavzu. Kirish. Fanning maqsad va vazifalari. Davlat tili haqidagi qonun va uning ijrosi. Reja

O‘Z SALTANATIMNI TUZISH YO‘LIDA QILGAN UCHINCHI KENGASHIM
O‘sha vaqtda davlatimni tuzish yo‘lidagi urinishlarim qattiq qarshilikka uchrab, saltanatimning asosi kuchsizlana boshladi. Chunonchi, (shu payt) menga ergashgan yo‘ldoshlarim o‘n nafardan ortiq emas edi. Ulardan yettitasi otliq, uch kishi esa piyoda edilar. Boshqa men bilan hech kim qolmagandi. Muhtarama jufti halolim bo‘lmish amir Husaynning singlisini o‘zimning otimga mindirib olgan edim. Shu alpozda Xorazm cho‘llarida bir necha kun sargardon bo‘lib yurdim. Kunlarning birida kech tushgach, quduq boshiga kelib yetdim. O‘sha kechasi piyoda yurgan uch nafar xurosonlik bevafolik qilib, otlarimizni minib qochdilar. Yetti kishi to‘rt ot bilan qoldik. Ahvolim juda og‘irlashdi. Lekin ko‘ngil to‘q edi. Bu ishni chakki qilgan ekanman deb hech o‘kinmas edim. So‘ngra bu yerdan ham ko‘chdim. Shu vaqt Alibek Joniqurboniy yopirilib tepamga keldi. Meni hibsga olib, burgasi ko‘p bir qorong‘u uyga qamab qo‘ydi. Bir necha kishini meni qo‘riqlash uchun qoldirdi. Olt­mish ikki kun tutqunlikda saqladi. Undan qutulish chorasini izlab, o‘z-o‘zim bilan kengashdim va Tang­rining inoyati yetib bahodirligim tutdi. Bilaklarim kuchi bilan soqchilardan birining qo‘lidan qilichini tortib oldim-da, ularga hamla qilgan edim, hammalari qochib qoldilar.

So‘ngra to‘g‘ri Alibekning ustiga bostirib kirdim. Meni ko‘rgach, nomaqbul ishidan pushaymon bo‘lib, uzr so‘radi. Otlarimni, jabduqlarim va yaroqlarimni hozirlatib, menga bir oriq ot bilan bir qari tuya tortiq qilgan bo‘ldi.. Og‘asi Muhammadbek menga atab yuborgan bir qancha sovg‘a-salomlarni esa ochko‘zlik qilib o‘ziga olib qoldi. So‘ng ketishimga ruxsat berdi.

Xorazm cho‘li tomon ravona bo‘ldim. O‘n ikki otliq atrofimga to‘plandi. Ikki kundan so‘ng bir manzilga yetib, qandaydir uyga tushdik. Shu orada bir guruh o‘sha yerlik turkmanlar paydo bo‘lib, «O‘g‘ri!» — deyishib bizga hujum qilmoqchi bo‘ldilar. Amir Husaynning singlisini bir uyga yashirib qo‘yib, o‘sha jamoaga qarshi otlandim, turkmanlar ichida Hoji Muhammad degan odam meni tanib qoldi, «Hoy, to‘xtanglar, bu Amir Temur-ku!» deb, ularni urushdan qaytardi. O‘zi esa tiz urib oldimga keldi. Men ham uning ko‘nglini ovlab, boshiga mandilimni qo‘ydim. So‘ngra bu kishi o‘z og‘a-inilari bilan menga mulozim bo‘ldi.