Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

кўланса эди, негаки бу ерда инсониятнинг энг
тубан, манфур манфаатлари биринчи ўринда ту-
рарди. Аслида бу бадбўй инсоннинг бадбин ички
дунёси, одамларнинг бадбин манфаатлари тим-
солидир. Ёзувчи жамиятнинг ана ш у томонла-
рини жирканч манзаралар орқали тасвирлайди.
Гренуй меҳрсиз дунёда туғилди, у ҳатто онаси-
дан меҳр кўрмади. Умзгман ж амият уни рад эт-
ган. Асарнинг бошдан-оёғигача, инсоният меҳр-
га зор, ҳис-туйғу, муҳаббатсиз ҳаёт фожиадир,
деган ғоя кўриниб тзфади. Б у ғоя Гренуйнинг
фикрлари билан ҳам ўз тасдиғини топади. Унинг
фикрича, қайнаётган қозондаги гулларнинг гў-
заллиги, вужуди бор-йўғи ниқоб, холос, уларнинг
моҳияти эса ифоридадир. У инсонларнинг ҳам
моҳиятини истайди ва тополмайди. Қизларнинг
ташқи гўзаллиги ҳам худди ш у 
1
уллар каби зши
қизиқтирмайди, балки моҳияти, яъни ифорига
қизиқади. Бу ифор инсоннинг гузал ҳис-туйғула-
ри рамзидир. Кишилар ўз асл қиёфаларини яш и-
риб ўзларини чиройли кўрсатиш га зфинадилар.
Аслида эса уларнинг ички дунёси хунук. Асарда
қуйидаги сатрлар бу ҳолатни ж уда гўзал ифода-
лайди: «Янги таркибий воситалар яш ирин кўлан-
сани сезилмайдиган қилдилар, гулларнинг ҳиди
ярамас моҳиятни безатди». Гренуй буни билади,
шунинг учун одамлар дунёсидан қочишга инти-
лади, асар сўнгида эса шундай одамлар орасида
яш агиси ҳам келмай қолади.
Энг нозик ва қимматбаҳо атирлар яратилган
Франциянинг зодагонлик ҳаёти аслида халқ-
нинг қурбонлиги, унинг энг гўзал туйғулари,
ҳаёт гули, ифори эвазига ю зага келади. Асарда
бу ҳолат рамзий тасвирланади, ҳақиқатда халқ-
нинг ҳаёти ана ш у аристократия учун курбон

---