Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

Кейинроқ бу уларда руҳ билан ёки фаришта би-
лан алоқада бўлгандек фикрни қатъийлаштирди.
Бўлмаса улар бегонанинг яқинлашувига жуда
эҳтиёткор муносабатда бўлишарди.
Лекин ҳаворанг қурткадаги бу кичкина одам
бирданига ҳудди ердан чиққандек қопқоғи очиқ
шишачани қўлида ушлаб улар орасида пайдо бў-
либ қолди. Уларнинг ҳаммаси эслаши мумкин бўл-
ган биринчи нарса шу эди. Кейин у ҳамма ёғига,
бошдан-оёғигача шишачанинг ичидагини бори-
ни сепди ва бирданига ёлқинланаётган оловдек
гўзаллик ёғдусини соча бошлади.
Бир лаҳзага улар чуқур ҳурмат ва ҳайратдан
сакраб тушдилар. Лекин шу заҳотиёқ ҳис этди-
ларки, гўё унга тўда бўлиб ташлангандек сакра-
дилар, уларнинг ҳурмати иштиёққа айланди,
ҳайрати - ҳаяж онга. Бу фариш та-одам уларни

---

«Ифор>
301
ўзига тортарди. Ундан қутурган тўлқинли оқим
келарди. Бирон-бир одам дош беролмасди, бу-
нинг устига бирор киши тийилишни истамасди,
негаки бу оқимни таратаётган, уларни қизиқти-
раётган нарса ўзига қараб тортарди, у куч эди,
соф маънода қуч эди.
Улар, йигирма-ўттиз чоғли одам, Гренуйни
халқа бўлиб ўраб олдилар, бу доирани борган сари
кучлироқ ва кучлироқ торайтириб бордилар. Тез
орада доира уларнинг ҳаммасини сиғдира олмай
қолди, улар бир-бирини туртиб, итариб, сиқиб
чиқара бошладилар, ҳар бири иложи борича мар-
казга яқин бўлишни истарди.
Кейин эса уларнинг ихтиёрлари қўлдан кетди
ва доира тарқалди. Улар бу фариштага интилди-
лар, устига ташландилар, уни ерга йиқитдилар.
Ҳар бири уни ушлаб кўришни, ундан бирор пар-