Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

фақатгина тун ўзининг юз бериши мумкин бўлган
хатарлари билан одамларни том остига ҳайдаса-
гина, Гренуй ўз инидан чиқар ва саёҳатни давом
эттирарди. Кўриш учун унга ёруғликнинг кераги
йўқ эди. Аввал ҳам, кундузлари юрганида, у юмуқ
кўз билан фақат ҳид билиб соатлаб юрарди. Ер
юзининг ёрқин манзараси, кўзни қамаштирув-
чанлик, тасодифийлик ва кўз ўткирлиги унга азоб
берарди. Унга фақат ой ёруғи ёқарди. Ой ёғдуси
ранглар жилосини бермас ва фақатгина манзара-
нинг чизгиларини салгина билинтириб турарди,
холос. У ерни кир кулрангга чулғар ва бутун тун
бўйи ҳаётни бўғарди. Бу ер худди кулранг ўрмон-
ларга соя бўлиб қуюлаётган, шип-шийдам ернинг
ҳидларидан бошқа нарса яш амайдиган, шамол-
дан бошқа ҳамма нарса ҳаракатсиз бўлган чўян-
дан қуйилган оламга збсшарди. Бу унинг учун аҳа-
миятга эга бўлган ягона олам эди, негаки унинг
қалби оламига ж уда мос келарди.

---

«Ифор»
147
У жанубий йўналишда шундай ҳаракатланар-
ди. Тахминан жанубий йўналишда, чунки у оҳан-
раболи йўлкўрсаткич бўйича эмас, балки ўз ма-
шоми йўлкўрсаткичи бўйича юрар, бу эса унга
ҳар бир ш аҳар, ҳар бир қишлоқ, ҳар бир овулни
айланиб ўтиш имкониятини берарди. Ҳафталаб
у бирор зотга дуч келмасди. Агарда унинг аниқ
йўлкўрсаткичи зшдан ҳам яхшироқ нимадир бор-
лигини шипшитмаганида, ўзини қоронғи ва со-
вуқ ой ёғдусига тўла оламда ёлғиз деган тинчлан-
тирувчи ишонч билан аллалаши мумкин эди,
Ҳатто тунда ҳам оламда одамлар бор эди. Ҳат-
то энг чекка жойларда ҳам одамлар бор эди.
Фақат улар ўзларининг хилват инларида кала-