Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

79
― Униси ҳам буниси ҳам эмас, — тўғрисини айтдим. — У оғайнилари
билан қаергадир кетибди, ― дедим овозим титраб.
Дадам хавотирланиб кўзимга тикилди.
― Бугун балиқ овига бормоқчи эдик Гарри билан... Агар тобинг йўқ
бўлса, бормаслигим мумкин. Йўқ, яхшиси, бормайман, — бирдан қаттиқ
аҳд қилди дадам.
― Йўқ! — дедим шошиб. — Яхшиман, балиқ овидан қолманг, қачон яна
ҳаво яхши бўлади-ю, дўстларингиз билан учрашасиз?
Дадам иккиланиб тикилиб қолди. У яна тушкунликка тушиб қолишимдан
қўрқарди.
― Ҳозир Жессикани чақираман, менга математикадан ёрдам беради, анча
дарсдан қолиб кетганман... — дадамни тинчлантириш учун баҳона
топдим.
― Майли, яхши фикр. Фақат Жейкоб билан вақт ўтказганинг учун бошқа
дўстларинг сендан хафа бўлиб юришганди.
Дадам чиқиб кета туриб ҳам менга хавотирли нигоҳ ташлаб қўйди ва
ўрмондан нари юришни яна бир бор эслатиб қўйди.
― Яна айиқ муаммо чиқардими? — дедим киноя билан.
― Ҳа, ― деди дадам жиддий. Битта сайёҳ изсиз йўқолган. Эрталаб
болалар унинг чодирини топишган, ўзи эса йўқ. Лекин катта ҳайвоннинг
оёқ изларини кўришган... нималигини билолмаяпмиз, ҳозир ўша жойга
қопқонлар қўйиб ташладик...
― Йўғ-ей? — дедим бепарво. Ҳозир мени катта айиқдан кўра Жейкоб
кўпроқ қизиқтирарди.
Дадам шошиб тургани учун тезда чиқиб кетди, мен эса дарсликларимни
рюкзагимга солиб, дадам текширса ростдан дарс қилибди деб ўйлаши
учун
тайёрлаб қўйдим.
Олдинда узундан-узоқ кун. Уйда ёлғиз қолгим ҳам, Жессика билан
учрашгим ҳам келмаяпти, у мени дўстлари қаторидан ўчирганди. Балки
Ла-Пушга бориб, мотоцикл учарман, лекин яна йиқилсам, касалхонага
ким олиб боради? Ёки ўрмонга борсаммикан? Компас ва харитам бор,
ўрмон айланишни анча ўрганиб қолдим, демак адашмайман! Балки
Жейкоб мен билан учрашишни умуман истамаса-чи? Бу фикрни тезда
хаёлимдан қувдим. Агар дадам ўрмонга борганимни билиб қолса, хавотир
олишини ўйлаб виждоним қийналди. Лекин уйда ҳам қола олмасдим.
Иккиланишларга чек қўйиб, тезда йўлга тушдим, ўрмон четидаги йўл
тугагач, мавҳумлик сари қадам ташладим. Қидирув ишларини бошлашдан
олдин анчагача харитани ўргандим, компасни ҳам қайта-қайта текшириб
кўрганимдан сўнг, ўрмон ичига кирдим.
Бугун кун яхши бўлгани учун ўрмон анча жонланиб қолганди.
Қушларнинг жонли ижроси ва ҳашаротларнинг жўровоз чириллаши
юракка ҳаяжон соларди.
Жейкобнинг ўрни жуда билинди, бепарво ҳуштак чалганча йўл бошлаб
юришини ич-ичимдан соғиндим.
Ўрмон ичкарисига чуқурроқ кирганим сайин, юрагим аллақандай