Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

81
― Эсладингми? - жилмайдим мен. Аҳмоқ бўлмасам, вампир мени эслаб
қолганидан хурсанд бўламанми?
― Сени бу ерда кўраман деб ўйламагандим, — деди у пешанасини
тириштириб. Шундай дея мен томон қадам ташлади ва ўн қадам нарида
бошини бир ёнга эгганча тўхтади. Унга маҳлиё бўлиб қолдим, у мен
соғинганлар каби жуда чиройли эди. Лоран мен кўнглимни очишим
мумкин бўлганлардан бири эди.
Мен ҳақимда ҳамма нарсани билар, бошқалардан яширган сирларимдан
хабардор, бошқаларга айтолмаган гапларимни унга бемалол айтишим
мумкин эди.
― Сен Аляскада эмасмидинг?
― Тўғри, Аляскада эдим. Сени бу ерда учратаман деб ўйламагандим...
Калленларнинг бўм-бўш уйига кириб, улар кўчиб кетишган бўлса керак
деб ўйлагандим...
Уларнинг исмини эшитиб, юрагим увишиб, лабимни қаттиқ тишладим,
Лоран мендан кўз узмасди.
― Улар ростдан ҳам кўчиб кетишган...
― Йўғ-ей? ― шивирлади у. ― Сени ёлғиз қолдиришганига ҳайронман.
Ахир сен улар учун худди... уй жониворидек эдинг-ку, ҳайратини
яширмади у.
― Шунақа деса ҳам бўлади... ― шивирладим мен ҳам аламим келиб.
Айни шу дамда Лораннинг кўзларига тикилиб, унинг умуман
ўзгармаганини сездим. Карлайл уни Танялар билан яшаётганини
айтганда, уни Калленларга ўхшаб тилларанг кўзли деб тасаввур
қилгандим. Барча яхши вампирларнинг кўзлари шунақа рангда бўлиши
керак эди...
Ички туйғу билан беихтиёр бир қадам орқага қадам ташладим. Унинг қоп-
қора кўзларидан ўт чақнагандек бўлди.
― Сендан тез-тез хабар олиб туришадими? — сўради у ўша оҳангда.
"Хабар олишади, деб алда уни!", майин шу билан бирга хавотирли овоз
қулоқларим остида янгради.
Кутилмаган овоздан титраб кетдим, лекин ҳайратланмадим. Бундан
хатарлироқ аҳволга тушмаганман! Мотоциклда учиш бунинг олдида
ҳолва!
Дарҳол товушнинг айтганини бажардим.
― Ҳар замонда, ― дедим овозим хотиржам чиқишига уриниб, — улар
кутилмаганда кетиб қолиб, бутун шаҳарни доғда қолдиришганини
кўрганингда эди... — минғирлай бошладим.
― Шунақами?.. — ишонқирамади у. — Уйдаги ҳидга қараганда, у ерда
анчадан буён ҳеч ким яшамаётганга ўхшайди.
“Ишонарлироқ ёлғон тўқишинг керак, Белла!”, жаҳл билан тезлай
бошлади миямдаги овоз.
Бор кучимни тўплаб ҳаракат қилдим: