Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

211
Эпилог
Ҳаётим ўзим кутмаган тарзда тез изига туша бошлади. Карлайлни
касалхонага қувонч билан ишга олишди. Бутун шаҳар Эсмига Лос-
Анжелес
ёқмаганига ишонди. Математикадан яхши тайёрланганим сабаб,
Элис билан
Эдвард мени нуфузли олий ўқув юртига жойлаштиришга
тайёрлай бошлашди.
Дадам Эдвард билан муомалада бўлишидан хурсанд бўлмасада, Эдвардга
мен
билан маълум вақтда учрашишга розилик берди. Менга кўчага
чиқишга рухсат
беришмасди. Олдин мактаб ва ишга қатнаш зерикарли
туюларди, лекин энди ҳаёт
гўзал кўрина бошлади. Балки бу Эдвард
дарсларда ёнимда ўтиргани сабабдир.
Эдвард мени ташлаб кетганидан кейин сал ғалатироқ бўлиб қолганим
сабаб унинг
ўрнига ўтиришга ҳеч кимнинг ҳадди сиғмаганди. Шу сабаб
ёнимдаги жой доим
бўш турарди. Эдвард қайтганидан сўнг фироқда ўтган
саккиз ой менга ёмон
тушдек туюла бошлади. Ҳаммаси яхши эдию лекин
Жейкоб билан
учрашмаётганим кўнглимни хижил қиларди. Уни жуда
соғингандим. Уйдан
чиқиш таъқиқлаб қўйилгани учун уни кўришга бора
олмасдим. Жейкобнинг ўзи
ҳам келмасди. У ҳатто телефон
қўнғироқларимга ҳам жавоб бермасди. Эдвард
ёнимда бўлмаганида
Жейкобга қўнғироқ қилардим, чунки унинг ёнида
Жейкобнинг номини тилга олсам ёқтирмаслигини сезгандим. Жейкобни
ўйлаганимда виждоним қийналарди. Орадан ҳафталар ўтсада, Жейкобдан
дарак
йўқ эди. Асабийлашганим Эдвардга ҳам сезила бошлади. Охири
Билли амакига
қўнғироқ қилдим, у ҳам жавоб бермади. Одам ўзини
айбдор ҳис этса қийин экан.
― Биллининг айтишича Жейкоб мен билан гаплашишни истамаётган
экан,
— ғижиндим ишдан чиқиб Эдварднинг машинасига ўтирар эканман. —
Энди
Билли амаки ҳам мени ёмон кўриб қолган бўлса керак.
― Ҳеч ким сени ёмон кўриб қолмаган, Белла, — тинчлантирди Эдвард. ―
Жейкоб биз қайтиб келганимизни эшитган, биргалигимиздан ҳам хабар
топган
бўлиши керак. У мен учун ҳам келмаяпти. Ўртамиздаги жар жуда
чуқурлашиб
кетган...
― Бу аҳмоқлик, у сен бошқа... вампирларга ўхшамаслигингни билади-ку.
― Барибир узоқроқ юришига асоси бор. Белла, биз кимлигимизни
унутмаймиз. Мен ўзимни бошқара оламан, лекин ундан шубҳам бор. У
жуда ёш.
Агар уришиб қолсак, уни ўлдириб... ― тутилди у ва кейин тезда ўзини
ўнглаб
давом этди. — Уни жароҳатлаб қўйсам, сени ранжитаман. Бундай
бўлишини
истамайман.