Зиѐвуддин Раҳим, Одилхон қори Юнусхон ўғли

“Биронтангиз ўз аѐли билан жинсий муомала қилиши – 
садақа” 
деган гаплари уларни ажаблантирди. Шунинг учун: 
“Эй Расулуллоҳ, агар биронтамиз 
шаҳватини қондирса ҳам ажр оладими?!” 
деб сўрашди. Уларнинг бу саволида “Жуфти ҳалоли билан 
жимоъ қилиш ҳам ибодатми. Банда шу нарса учун ҳам савоб оладими?!” деган маъно бор эди. 
Саҳобалар ажабланиб берган саволга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам чиройли қиѐс билан 
жавоб қайтардилар: 
“Қаранглар, агар у шаҳватини ҳаром йўл билан қондирса, унга гуноҳ бўлармиди? 
Худди шунингдек, агар ҳалол йўл билан қондирса, ажр олади”. 
Ҳақиқатан, банда шаҳватини ҳаром йўл билан, масалан, зино қилиб қондирса, қаттиқ гуноҳга 
ботади. Бунинг акси ўлароқ, ўзининг завжаси билан муомала қилса, савоб олади. 
Бундан чиқди, ният холис бўлса, мубоҳ амаллар ҳам ибодатга айланади. Шу маънода имом Нававий 
айтади: “Аѐли ҳақини адо этиш, унга яхши муомала қилиш, солиҳ фарзанд талаб қилиш, ўзини, завжасини 
ҳаромдан, номаҳрамларга назар солишдан тийиш мақсадида (жуфти ҳалоли билан) жинсий алоқа қилиш 
ибодатдир”. 
ИЛМ ВА БОЙЛИККА ЭГА КИШИНИНГ МАҚОМИ 
ْنَع
ِبَِأ
َلا َةَشْبَك
ّْيِراََّنَّ
َر
ِض
َي 
ُللها
َع ْن
ُو 
ُوَّنَأ
ُللها ىَّلػَص ِللها َؿوػُسَر َعَِس
ُؿوػُقَػة َمَّلػَسَو ِوػْيَلَع 
: 
 َُ
 َل
 ْمُءَُُّْدَحََُو َّنِهْيدَلَع ُمدِلْهَُ َةدَُ
 ُ اُظَفْحيَف ي ثطََِح
َؿاَق
: 
 َلاَو ةَهََدَص ْندِم َدْبَع ُليدَم َصدَقَدن يَم
 
 َّلاِإ يدَهْديَلَع َرَدبدَصَف ةدَََلْظَم ََدْبَع َمدِلُظ
 
 َلاَو اِّزدِع ُللها ُ َْاَز
 
 ََدْبَع َحَتدَدف
 َّلاِإ ةَلََْلَم َبيَب
 
 ِأدْيَلَع ُللها َحَتدَدف
 
 َليدَه ُ اُظَفْحيدَف ي ثطَِدَح ْمُءَُُّْدَحََُو يدَهَاْحَن ةدََِلََ ْوََ ردْقَدف َبيدَب