Зиѐвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

ҳўл бўлиб кетди. У зот ўтиргандилар. Йиғлайверганларидан соқоллари ҳўл бўлди. Кейин яна 
йиғладилар. Ҳатто кўз ѐшлари ерга тўкилди. Сўнг Билол азон айтишга келди. У зот юм-юм 
йиғлаѐтганларини кўриб: “Ё Расулуллоҳ, Аллоҳ барча гуноҳларингизни кечириб юборган-ку!..” 
деди. Шунда Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Шукр қилувчи банда бўлмайми?! 
Менга бу кеча бир оят тушди. Уни ўқиб тафаккур қилмаган (кимса)нинг ҳолига вой”, деб, 
“Албатта осмонлар ва ернинг яратилишида...” оятини охиригача тиловат қилдилар”, деб айтди” 
(Ибн Ҳиббон саҳиҳ санад билан ривоят қилган). 
Бу ривоятга кўра, Набий алайҳиссалом тунги намозда Оли Имрон сурасининг “Албатта 
осмонлар ва ернинг яратилишида, кеча ва кундузнинг алмашиниб туришида ақл эгалари учун оят-
аломатлар бордир” оятини
224
ўқиб, қаттиқ кўз ѐш тўкканлар. 
َلا ٍكِل َم ِنْب ِؼْوَع ْنَع
ّْيِعََْش
ُىْهَع ُللا َيِضَر
َؿ َق
:
ُللا ىَّلَص ِللا ِؿوُسَر َعَم ُتْمُق
َأَرَوَػف َـ َوَػف ًةَلْػهَل َ َّلَسَس ِىْهَلَع 
َروُس
َل ِةَرَوَػبْلا َة
َّلِإ ٍةَْحَْر ِةَيآِب ُّرَُيَ
َس
َلَس َؿَأَسَف َفَق
َّلِإ ٍباَذَع ِةَيآِب ُّرَُيَ
َؿ َق َذَّوَعَػتَػف َفَقَس
: 
ِفِ ُؿوُوَػي ِىِم َهِق ِرْدَوِب َعَكَر َُّثُ
223
Манба: Ибн Қаййим, “Зодул маод”. 
224
Оли Имрон сураси, 190-оят. 

---

105 
َؿ َق َُّثُ ِىِم َهِق ِرْدَوِب َدَََس َُّثُ ِةَمَظَعْلاَس ِء َيِْبِْكْلاَس ِتوُكَلَمْلاَس ِتسُرَػبَْْا يِذ َف َحْبُس ِىِعوُكُر
َُُس ِفِ 
َـ َق َُّثُ َكِلَذ َلْثِم ِوِدو
ًةَروُس ًةَروُس َأَرَػق َُّثُ َفاَرْمِع ِؿآِب َأَرَوَػف
. 
.ٌحهِحَص ُوُدَهَسَس ُّيِئ َسَّهلاَس َدُساَد وُبَأ ُواَسَر
Авф ибн Молик Ашжаий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Тунларнинг бирида 
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам билан намозга турдим. У зот Бақара сурасини