Ўзбек ва жаҳон адабиёти

Раҳбар ён дафтарига битиклар

“Бари ўтар... лекин ҳеч қачон

Қайтиб келмас менинг ёшлигим...“ бу орқали қилмоқчи бўлган ишни вақтида қилиш кераклиги, вақт умур ўтиб кетгандан кейин афсуслар фойдасиз эканини кўриш мумкин.
Шу тобда негадир ҳув зоопаркда қулоғимга чалинган гаплар ёдимга тушди: “Одам боласи қоронғида қиладиган ишни булар кундузи бажарар экан-а!” “Ҳа, шунинг учун ҳам маймун-да”. “Одамингиз ҳам гоҳида шундай маймунликка боради...”
“Узумнинг яхшиси итнинг насибаси
экан-да, а? Нега бундай?” Кейин-кейин шунга, яъники узумнинг яхшиси ҳар доим ҳам яхшига буюрмаслигига кўникар экан киши.


Расмингга термилдим, ўйлар банд этди,
Эсладим сен билан ўтган бир дамни...
Оҳ, шунда билдимки, бебош илк севги
Бахтли ҳам, бахтсиз ҳам қилар одамни. “Эскирган муҳаббат” атамаси, ҳамма нарса ҳам ўткинчи экани вақт ҳамма нарсага даво эканини англаш мумкин.