Xamsa alisher Navoiy xamsa

Tushub iqbol yanglig‘ ravzanidin.

Tariyqi mehribonlig'ni fa n  ay la,

Qoshida kuymakimni ravshan ayla.

Kun yoyilib ketgach,  tog-u dashtda kezib,  hij- 

ron  alamiga  chiday  olmay  g‘am-anduh  chekar, 

devonalardek  ko‘z  yoshini  to'karkan,  fig‘onidan 

toglam i ham bezovta qilardi.

Farhod ayriliq otida iztirob chekib, olam ko'zlari- 

ga qorongi koVinar, kunduzlari beorom bolib tog-u 

dashtlarda kezib faiyod chekardi.  Shorn boshlan- 

gach,  sabr-u toqati qolmay, osmonga boqqanicha: 

«Ey zolim falak! Jafo-yu zulming shunchalik ham 

behisob boladimi? Hijron alamida qiynaganingdan 

ko‘ra  oldirib  qoVa  qolsang  bolmaydimi?  Mening 

boshimga qora kunlami solib, olimga ham zor qil- 

ding. Yoki necha ming yil sayr qilib endi charchab 

qoldingmi? Yo mening baxtimga obcshab uyquda- 

misan? U oyynzli go‘zal hijronidagi holimga rahming 

kelsin», -  deb nola qilardi.

Kolcda oy paydo bolgach,  Farhod unga ta’zim 

qilib, yerni o'pib: