Xamsa alisher Navoiy xamsa

yuzini

 ochsin-da, o'tirib chalishga kirishsiri», -  de­

gan edi, hur otirib, pardasini yuzidan oldi-yu, elni 

aql-u hushidan judo qildi. Chang torlarining fig'oni 

o'tirganlaming jonini  olgudek yangrardi.  Hur  va 

uning  ko^iga  asir  bolgan  shoh  faryod  chekardi. 

Mezbon ulami ham  shohga armug'on qilib berdi. 

Mas’ud  shu  tarzda  tun-u  kun  Jo'naga  xilma-xil 

narsalardan tortiq qilib turdi. Bu kun shu xilda olib 

kech bolgach, bazm ahli uyquga ketdi.

Ertasi  kuni  tongdan  awalgi  ikki  kundagidan 

ham  aloroq  bazm  boshlanib,  may  ichish,  gul

---

sochish,  chehralarni  qizartirish  davom  etdi. 

Zeb-u ziyofat-u aysh-u ishrat oldingi kundagidan 

ko'proq edi.  Saxovatli mehmon yana amr qilgan 

edi,  bir  mulozim  tezda  borib  chaqmoqdan  ham 

tezroq yuguruvchi, nomi «Gulgun» bolgan gulgun 

rangli bir otni keltirdi. Yurishi boshqa otlardan o‘n 

marta tezroq bolgan bu  ot bir kecha-kunduzda 

yuz yog'och yolni bosib о‘tar ekan. Mas’ud bu otni 

ham shohga tuhfa qildi. Jo'na barcha sovg'alarga 

qaraganda bu otdan ко‘proq xursand boldi. Mez- 

bon unga oldingi ikki kundagidek tortiqlar qilib, 

mehmonining ko'nglini oldi. Shorn bolgach, bazm 

ahlining barchasi mast bolib uxlab qolishdi.

Ertalab  bolgach,  Jo‘na  ko‘z  ochishi  bilanoq 

mezbon  o‘z  mehmoni  tomon  shodlikka  to‘lib 

kirib keldi.  Ikkovlari suhbatlashib o‘tirisharkan, 

shoh Mas’udga qarab: «Ey go‘zal chehrali do'stim, 

ko'nglimizni  juda  xursand  qilding,  sen  qilgan 

mehmondorchilikni olguncha ham unutmayman. 

Sendan  ayrilish  har  qancha  og‘ir  bolsa  ham, 

ruxsat bersang,  biz yolga tushsak», -  deb qoldi. 

Ayriliq so'zini eshitgan Mas’ud: