Xamsa alisher Navoiy xamsa

Hamisha voqif o ‘l qabrim toshidin,

АуодЧпд chekma tufrogHm boshidin, -

degan  vasiyatini yetkazishini  iltijo  qildi.  Farhod 

o‘z  dilidagi  barcha  so'zlarni  aytib  bolgach, joni 

og'ziga kelib, kalima keltirdi-da:

Qilib jononi otin tilga ta’lim,

Tutub jonon otin jo n  etti taslim.

Bu holatni ko'rgan olamga g‘avg‘o tushib, ishq 

o‘z  botyniga  qora  kigiz  tashlab  motam  tutar, 

dard-u balo o‘z yorlarini yo'qotishganidan oVtanishar, 

yirtqich hajrvonlar makkora kampimi pora-pora 

qilib,  tish-u  changallari  bilan  yirtib  tashlashdi, 

shugina  emas,  o£

z  tanlarini  ham  tishlab  fig‘on 

chekishardi.  Ularning  bu  xil  motami  vafosiz 

odamzoddan vafodor hayvonlar yaxshiroq ekanini 

tasdiqlab turardi.

Farhod vafot etgach, atrofini o“rab olgan vahshiy 

hayvonlar-u qushlarning ко‘pi alam chekib o‘zla- 

rini oldirishdi, yana ko'plari bu dard-u g‘amdan 

kasal  bo‘lib  qolishdi.  Omon  qolganlari  uning 

azasini  tutib,  fig'on qilishardi.  Barchalari uning 

atrofidan  nari  ketmas,  shu  tufayli  odamlarning 

yaqin kelishlariga imkon yo‘q edi.

Farhod  olmasidan  biroz  ilgari  o‘sha yerlarda 

yashaydigan bir kishi uni ko'rish, xizmatini qilib 

ko'nglini  olish  maqsadida  shu  makonga  qadam 

qoVgandi. Farhodning ahvolini, uning tegrasidagi

---

hayvonlarning iztirobini ko'rgach, uzoqdan turib 

bolib o‘tgan voqeani kuzatdi-da,  awaliga yigitni 

qabrga  qo‘yib,  o‘sha yerda  mujovir-mozorga  qa­

rab turuvchi bolib qolishni o^ladi,  lekin sher-u 

yolbarslar changalidan qo‘rqib, bu hodisani tezlik 

bilan shaharga yetkazishga qaror qildi-da, qo‘rg‘on 

sari y o l oldi.

Mudhish xabami eshitgan shahar xalqi zor-zor 

yiglar ekan, Xisrav ham,  Shirin ham eshitishdi. 

Shoh o‘z raqibidan qutulgani uchun shod bolsa 

ham,  taqdiming undan o‘ch olishini о у  lab g‘am 

chekardi.  Keyin:  «Bolar  ish  boldi,  endi  sust- 

kashlik qilish yaramaydi», -  degan qarorga kelib, 

Mehinbonu  qoshiga  sovchilarini jo'natdi.  Ular 

malikaga Xisravni  koldarga  ko'tarib  maqtadilar 

va nikohga rozilik berishini so‘radilar.

Mehinbonu  saroyidagi  a’yonlar  ham  Farhod 

vafotidan so‘ng dushmanlikni davom ettirishdan 

ko'ra,  uning  aytganlariga  ko‘nish  ma’qulligini 

talcidlashdi.  Mazlum  Farhod  olimidan  xabar 

topib, unga onalardek aza ochgan malika Mehin­

bonu  Shirin  ahvolini  oyiardi.  Jiyanining  necha 

bor  zahar  ichmoqchi  bolgani,  uning  atrofidagi 

odamlar bilib qolib, bunga imkon berishmagani, 

o'zini  kuydirmoqchi  bolganida  ham,  odamlar 

bunga  y o l  qo'yishmagani,  malika  qo*ygan  mu- 

lozimlar-u kanizaklar doim hushyor turib Shirin 

hayotini asrayotganlari unga ayon edi.

Bu payt qo‘rg‘ondagi bor oziq-ovqat tugab, xalq 

Mehinbonudan norozi bo la  boshlagan, mamlakat- 

ning ulug' kishilari malikaga elning sillasi qurib, 

toqati toq bolayotganirii, hatto shahar darvozala- 

rini dushman  qo'shinlariga ochib  berishga ham 

tayyor ekanini aytishgan edi. Bu gaplardan so'ng

---

Mehinbonu Shirin oldiga keldi-da, unga xalq ichi­

dagi mojarolarni so'zlab berdi.