N a b ijo n qo dirov

0 ‘QISHIMDAGI PASAYISH
K unlar o ‘tgani sayin m enda o ‘zgarishlar paydo b o ‘la 
boshladi. Y otog‘imga kirgach, hadeganda uyqum ni 
topolmay qiynalam an. Poyoni y o ‘q o ‘y-xayollar gir- 
dobida toliqib, tongga yaqin k o ‘zim ilinganday b o ‘lar, 
uyg‘onganim da esa vujudim da lanjlik va qattiq char- 
choqni his etardim.
Uyqum da alahsirab baqiradigan, k o ‘zim ga allaqan- 
day alvastilar k o ‘rinib, dod solganim cha o ‘m im dan 
turib k o ‘chaga chopadigan odat chiqardim.
Q o‘rqib ketgan onajonim tutib kelib, yana o ‘m im ga 
yotqizar, ertalab u y g ‘ongach, hech nim ani eslay olm as- 
dim. U yqusizlik natijasida qaysar va jirraki bolaga 
aylanib qoldim.
67

---

B a'zan oddiy narsalarga ham fahmim yetmas, aqlim 
to ‘xtab qolganday edi. Algebra, xim iya, fizika fanlarini 
ham, o ‘qituvchilarini ham k o ‘rgani ko‘zim qolmadi. 
Uy vazifalarini butunlay bajarm ay q o ‘ydim. Oxiri, 
ustozlam ing ham men bilan m utlaqo ishlari b o ‘lmay 
qoldi. Darslarni o ‘zlashtira olm asam, nim a qilay. B o‘l- 
magurga b o ‘lishma. Hamma o ‘qib olim b o ‘laversa, 
oddiy ishlam i kim qiladi? O dam larga traktorchiyam , 
suvchiyam, m ardikor ham kerak, to ‘g ‘rimi?
To‘xta! - deym an yana o ‘zim ga o ‘zim, axir men 
dadam ga so‘z bergandim-ku. Bu y o g ‘i nim a b o ‘ladi?
0 ‘z so‘zida turm aslik o ‘g ‘il bolaga yarashmaydi.
Darslarni o ‘zlashtirolm ayotganim m enga ju da alam 
qilardi, boshim qotib o ‘z y o g ‘imga o ‘zim qovurilaman. 
Bir kun yaxshi b o ‘lsam, ertasiga m endan qaysar bola 
y o ‘q. N ega bunday bo'lyapti? 0 ‘ylarim ning oxiri 
k o ‘rinmasdi. Am m o k o ‘nglim ning ich-ichida y orug‘lik 
bor, ham masi yaxshi b o ‘lishiga ishonehm i, umidmi -
qandaydir ilinj bor. U menga kuch berib turadi. Bular 
yiqilganim dan keyingi asoratlar ekanligi xayolim ga ham 
kelmas, tezda davolanishim zarurligiga bolalik aqlim 
yetmasdi. Soddagina onajonim bolam ga jin lar ilashgan, 
deb M axsum buvaga dam soldirar, Sora xolaga kinna 
silatish bilan ovora.
Ilohiy duolardan ruhim birm uncha yengil tortadi. 
Xuddi qovjirab qurib borayotgan nihol tagiga suv 
quyganday, jonlana boshlaym an. Qalbimdagi sirli, ma- 
dad beruvchi yorug‘likni chuqurroq his qilaman. U 
ko ‘nglim ning tub-tubidan doim m enga taskin berar, 
«Sabr qil, bu ham masi vaqtincha, hali sen katta odam 
b o ‘lasan, puling ham jud a k o ‘p b o ‘ladi» deganday 
bo ‘laveradi. M en o ‘sha sehrli ovozga chin dildan 
ishonam an va sabr bilan baxtli kunlam i intiq kutaman.
68

---